بریده‌هایی از کتاب بازتاب سایه

روزی استاد مشهور، جی. کریشنامورتیسخنرانی داشت. یکی از حضار بلند شد تا سؤالی بپرسد: «می‌خواهم در جهان صلح برقرار باشد و از جنگ بیزارم. برای برقراری صلح چه کنم؟» کریشنامورتی پاسخ داد: «علت جنگ نباش!»

توهمی که ما دچار آن می‌شویم این است که فکر می‌کنیم زندگی، ما را وامی‌دارد میان خوب و بد، یکی را انتخاب کنیم. در واقعیت، راه سومی وجود دارد و آن، یکپارچه بودن است. از دیدگاه یکپارچگی، می‌توان میان نور و تاریکی تعادل ایجاد کرد و بردهٔ هیچ کدام نبود.

اگر می‌توانستیم یکباره دست از سرزنش و قضاوت برداریم، عالی می‌شد.

همهٔ ما با تکه‌پاره‌های آرمان‌هایی شکست‌خورده زندگی می‌کنیم که زمانی راه حل‌هایی بی‌نقص به نظر می‌رسیدند.

هر وقت سعی می‌کنید وضعیتی را به خدا یا شیطان نسبت دهید، در حال فرافکنی هستید؛

همهٔ انسان‌ها از فرافکنی به عنوان وسیله‌ای دفاعی استفاده می‌کنند تا مجبور نشوند نگاهی به درون خود بیندازند.

«عمیق‌ترین ترس ما، این نیست که ناشایسته هستیم؛ عمیق‌ترین ترس ما، این است که بیش از اندازه قدرتمندیم

در شرایط دشوار، همهٔ سرزنش‌ها را متوجه دیگران کردن ساده است. اما رهروی حقیقی می‌پرسد: «من مرتکب چه اشتباهی شدم؟ من چه سهمی در این بحران داشتم؟»

سرانجام می‌فهمیم چرا با داشتن هر رنگ، وضعیت، گرایش، ساختار ژنتیکی یا گذشته‌ای، نه از هیچ کس دیگر بهتر هستیم، نه بدتر.

همین که در بارهٔ «برنده شدن» حرف بزنید، باخته‌اید و به دوگانگی خیر و شر کشیده شده‌اید. پس از این رخداد، هیچ نیرویی نمی‌تواند به این دوگانگی پایان دهد. خیر این قدرت را ندارد که به طور کامل و برای همیشه قطب مخالف خود را شکست دهد. می‌دانم که پذیرش این نکته سخت است.

عبارت «من فقط می‌خواستم کمک کنم»، مثبت و نتیجهٔ مهربانی به نظر می‌رسد، اما مگر نه این که بارها به عنوان نقابی برای دخالت ناخواسته به کار می‌رود؟

نمی‌توانید تابلویی به گردن خود آویزان کنید و بگویید: «تقصیر من نیست؛ مادر و پدرم مشکل داشتند.» تنها راه خروج شما از مشکلتان این است که مسؤولیت کامل آن کمبودها را بپذیرید.