بریده‌هایی از کتاب معنای زندگی

«در ذهن نابغه‌ها همان افکاری را می‌بینیم که در ذهن خود آن‌ها را نادیده گرفته‌ایم».

بی‌نهایت قدردان فردی خواهیم بود که می‌تواند کاری را بکند که به‌نظر ما غیرممکن می‌رسد: ما را واقعاً بشناسد و بازهم دوست‌مان داشته باشد.

خانواده‌های خوب چشم‌شان را روی نواقص ما نمی‌بندند، فقط از این اشتباهات علیه ما استفاده نمی‌کنند.

کتاب‌ها مانند مردم‌اند؛ تعداد زیادی از آن‌ها را ملاقات می‌کنیم، اما به‌ندرت عاشق‌شان می‌شویم.

«در ذهن نابغه‌ها همان افکاری را می‌بینیم که در ذهن خود آن‌ها را نادیده گرفته‌ایم».

اگر نتوانیم با کسی که عقاید مخالف با ما دارد رفاقت کنیم، احتمالاً هرگز نمی‌توانیم مدافع قدرتمندی برای عقاید خودمان باشیم؛ چون نمی‌توانیم به‌طور صحیح درک کنیم چه‌چیزی افراد را به‌سمت عقایدی که ما با آن‌ها مخالفیم هل می‌دهد، و نیز هرگز نخواهیم فهمید برای تغییر دیدگاه‌شان چه باید بکنیم.

ضعیف‌ها از آن‌چه فکر می‌کنیم قوی‌ترند، قدرتمندان از آن‌چه تصور می‌کنیم ناتوان‌ترند.

خانه یعنی جایی که روح‌مان احساس کند مکان فیزیکی مناسب را پیدا کرده است، جایی که هر روز اشیایی که در میان‌شان زندگی می‌کنیم، عشق و تعهدی معتبر را به ما یادآور شوند.

«در ذهن نابغه‌ها همان افکاری را می‌بینیم که در ذهن خود آن‌ها را نادیده گرفته‌ایم».

«در ذهن نابغه‌ها همان افکاری را می‌بینیم که در ذهن خود آن‌ها را نادیده گرفته‌ایم»

همهٔ ما اگر شخصیت خود هنگام اولین ملاقات با همسرمان، و زمانی را که در اوج قدرشناسی و خشوع بودیم به یاد داشته باشیم، در درازمدت عاشقان بهتری خواهیم بود

زمان مرگ‌مان، ناگزیر می‌دانیم که خیلی چیزها در زندگی‌مان خوب پیش نرفت: رؤیاهایی بودند که به حقیقت نپیوستند و عشق‌هایی که بی‌پاسخ ماندند، دوستی‌هایی که هرگز ازنو شکل نگرفتند، و فجایع و دردهایی که هرگز بر آن‌ها چیره نشدیم. اما این‌را هم می‌دانیم که چیزهای ارزشمندی هم بوده‌اند که ما را سرپا نگه داشته‌اند، که منطقی والاتر را دنبال کرده‌ایم، که باوجود رنج‌ها، زندگی‌مان سراسر خشم و هیاهو نبوده است، که حداقل در مواقعی خاص، معنای زندگی را درک کرده‌ایم و از آن بهره برده‌ایم.

یکی از راه‌های فهمیدن این‌که چرا عشق به معنای زندگی نزدیک است، این است که چالش‌های تنهابودن را بررسی کنیم. ما اغلب دربارهٔ تنهایی صحبتی نمی‌کنیم، منظور صحبت‌کردن دربارهٔ آن‌هایی است که کسی را ندارند که در آغوش بگیرند، خجالت می‌کشند، یا آن‌ها که کسی را دارند، اما ممکن است عذاب‌وجدان داشته باشند.

بی‌نهایت قدردان فردی خواهیم بود که می‌تواند کاری را بکند که به‌نظر ما غیرممکن می‌رسد: ما را واقعاً بشناسد و بازهم دوست‌مان داشته باشد.

زندگی همیشه به ما درس‌هایی درمورد جدی‌بودن می‌دهد؛ باید سرمان را پایین نگه داریم، مثل احمق‌ها نباشیم و فردی بالغ به نظر برسیم. چنین اجباری می‌تواند طاقت‌فرسا و خطرناک باشد. به همین دلیل است که دائم به افرادی نیاز داریم که بتوانیم در کنارشان رفتاری احمقانه داشته باشیم.

این‌که تنها در ذهن خودمان بدانیم چه‌کسی هستیم کافی نیست. به چیزی ملموس‌تر، مادی و لذت‌بخش نیاز داریم تا جنبه‌های گوناگون هویت‌مان را به آن سنجاق کنیم. نیاز داریم به کاردوچنگال، قفسه‌های کتاب، کمدهای لباس، و صندلی‌های دسته‌دار خاصی وابسته باشیم، تا هم‌راستا با آن‌چه هستیم و قصد داریم باشیم قرار بگیریم. خودنمایی نمی‌کنیم؛ داریم تلاش می‌کنیم هویت‌مان را در یک جا جمع کنیم و خود را در برابر نابودی و ازهم‌پاشیدگی مصون بداریم.

شاعر امریکایی رالف والدو امرسون گفته است، «در ذهن نابغه‌ها همان افکاری را می‌بینیم که در ذهن خود آن‌ها را نادیده گرفته‌ایم».

تبعیض به‌نفع اعضای خانواده همان چیزی است که تضمین می‌کند بعضی از بدخلقی‌ها بخشیده خواهند شد، ویژگی‌های نامطلوب شخصیتی نادیده گرفته خواهند شد، وقتی اول صبح توپ‌وتشر می‌زنیم و عصبی هستیم، کسی از ما حمایت خواهد کرد، والدینْ فرزندان ناخلف خود را خواهند بخشید، و فرزندانی که والدین بی‌مسئولیتی دارند، به‌رغم هر اتفاقی که افتاده باشد، بازهم در تعطیلات به آن‌ها سر خواهند زد.

افرادْ بخش زیادی از شخصیت ما را بلافاصله درک نمی‌کنند. بعضی از عمیق‌ترین دل‌واپسی‌های ما با نفهمیدن، کسالت یا ترس پاسخ داده خواهند شد. بیش‌تر مردم اصلاً اهمیتی نخواهند داد. افکار عمیق‌ترمان مورد توجه اندکی قرار خواهند گرفت. مجبوریم در ذهن تقریباً همهٔ افراد، همچون پاراگرافی خوشایندْ اما مختصر باشیم. عشق وعدهٔ بهبودبخشیدن این جنبه‌های زندگی انفرادی را به ما می‌دهد، جنبه‌هایی که در سکوت روح را از بین می‌برند.

خانواده‌های خوب چشم‌شان را روی نواقص ما نمی‌بندند، فقط از این اشتباهات علیه ما استفاده نمی‌کنند.

زندگی حکایتی است از زبان یک احمق، پراز هیاهو و کینه‌توزی، درحالی‌که هیچ معنایی ندارد. شکسپیر، مکبث، پردهٔ پنجم

۱. عشق توجه یکی از راه‌های فهمیدن این‌که چرا عشق به معنای زندگی نزدیک است، این است که چالش‌های تنهابودن را بررسی کنیم.

همهٔ ما به‌خوبی با این تفکر آشناییم که خودخواه‌بودن یکی از بدترین صفاتی است که ممکن است در وجودمان باشد، رفتاری که حرص، حق‌به‌جانب‌بودن و ظلم را تداعی می‌کند. بااین‌حال بعضی از دلایل شکست‌خوردن در چیزهایی که در زندگی می‌خواهیمْ از افراط در صفت متضاد آن سرچشمه می‌گیرد: تواضعی غلوآمیز. احترام به آرزوهای دیگران از سر بی‌فکری، خودخواه‌نبودنِ خطرناک و زیان‌بار.

ما عاشق افرادی می‌شویم که قول می‌دهند به‌نحوی ما را کامل کنند.

ثروت همان چیزی است که ارسطو فضیلت «اجرایی» می‌نامید: مثل قدرت جسمانی یا قیافهٔ خوب، پول هم نفوذ فرد در دنیا را افزایش می‌دهد. با پولْ مهربانی ما می‌تواند چندبرابر، و دانش ما می‌تواند مهم‌تر شود.

به‌خاطر وجود خانواده، همهٔ ما تاکنون احساس تعلق کرده‌ایم، آن‌هم نه براساس اعتقادات، دستاوردها و تلاش‌های‌مان (همهٔ این‌ها ممکن است تغییر کنند یا با شکست روبه‌رو شوند)، بلکه براساس چیزی خالص و همیشگی: تولدمان.

دوستان به ما کمک می‌کنند خودمان را دوست داشته باشیم، و در مقابلِ نواقصی که در خودمان پیدا می‌کنیم شکیبایی به خرج دهیم. آن‌ها رنج‌ها یا هیجانات یا خشم ما را جدی می‌گیرند، اما سؤالات مهربانانه‌ای می‌پرسند که به ما کمک می‌کند افکار و احساسات مبهم‌مان را بهتر درک کنیم.

باید این‌را بپذیریم که افرادْ بخش زیادی از شخصیت ما را بلافاصله درک نمی‌کنند. بعضی از عمیق‌ترین دل‌واپسی‌های ما با نفهمیدن، کسالت یا ترس پاسخ داده خواهند شد. بیش‌تر مردم اصلاً اهمیتی نخواهند داد. افکار عمیق‌ترمان مورد توجه اندکی قرار خواهند گرفت. مجبوریم در ذهن تقریباً همهٔ افراد، همچون پاراگرافی خوشایندْ اما مختصر باشیم.

هدف از زندگی معنادار لزوماً رسیدن به رضایت همیشگی نیست. ممکن است در زندگی معناداری به سر ببریم، اما اغلب روحیهٔ بدی داشته باشیم؛ درست همان‌طور که ممکن است دائماً تفریحات ظاهری داشته باشیم، اما بیش‌ترِ زندگی‌مان بی‌معنی باشد؛

خودنمایی نمی‌کنیم؛ داریم تلاش می‌کنیم هویت‌مان را در یک جا جمع کنیم و خود را در برابر نابودی و ازهم‌پاشیدگی مصون بداریم.