بریده‌هایی از کتاب لحظه‌ی برخاستن

گاهی تنها کاری که برای پیشرفت زن‌ها لازم است، این است که از پایین‌کشیدن‌شان دست برداریم.

فمینیسم یعنی باور این‌که هر زنی باید بتواند حرف خود را بزند و استعداد خود را دنبال کند و این‌که زنان و مردان باید همگی باهم کار کنند تا موانع را از بین ببرند و به تعصباتی پایان دهند که سد راه زنان شده است.

«اگه برنامهٔ خودت رو تنظیم نکنی، کس دیگه‌ای این کار رو می‌کنه.» اگر من برنامه‌ام را با چیزهایی پر نمی‌کردم که احساس می‌کردم اهمیت دارند، افرادِ دیگر برنامه‌ام را با چیزهایی پر می‌کردند که احساس می‌کردند اهمیت دارد.

. در قلب و ذهن زنان قدرتمند امروز، «هر دیواری یک در است».

وقتی زن‌ها رشد کنند، انسانیت ارتقا می‌یابد.

هنگامی که جِن در پاییز ۲۰۰۱ مهدکودک را آغاز کرد، مدرسه‌ای پیدا کردیم که برای او ایدئال بود؛ اما سی یا چهل دقیقه از ما فاصله داشت و در آن سوی پلی قرار داشت. می‌دانستم که باید دو بار در روز برای رفت‌وبرگشت از خانه به مدرسه رانندگی کنم. وقتی به بیل بابت مدت‌زمانی شکایت کردم که باید در ماشین سپری می‌کردم، او گفت: «من می‌تونم یه‌کمش رو انجام بدم.» و من گفتم: «جدی؟ این کار رو می‌کنی؟» او گفت: «حتماً، این بهم زمان می‌ده که با جِن صحبت کنم.» بنابراین بیل شروع به رانندگی کرد. او خانهٔ ما را ترک می‌کرد، جِن را به مدرسه می‌برد، برمی‌گشت و از کنار محلهٔ ما رد می‌شد و به مایکروسافت می‌رفت. دوبار در هفته این کار را انجام می‌داد. بعد از حدود سه هفته، در روزهایی که من بودم، متوجه شدم که بسیاری از پدران فرزندان‌شان را به کلاس می‌آوردند؛ بنابراین پیش یکی از مادران رفتم و گفتم: «سلام، چه خبره؟ این‌همه پدر این‌جا هست.» او گفت: «وقتی بیل رو دیدیم، رفتیم خونه و به شوهرامون گفتیم: "بیل گیتس بچه‌شو می‌رسونه مدرسه؛ پس تو هم می‌تونی."»

اگر هواپیمایی سقوط کند، سیصد نفر می‌میرند و این برای خانواده‌های‌شان غم‌انگیزاست و در هر روزنامه مقاله‌ای دربارهٔ آن وجود دارد؛ اما در یک روز سی‌هزار کودک می‌میرند و این برای خانواده‌های‌شان غم‌انگیز است و در هیچ روزنامه‌ای مقاله‌ای دربارهٔ آن وجود ندارد. ما درمورد مرگ این کودکان چیزی نمی‌دانستیم؛ زیرا در کشورهای فقیر اتفاق می‌افتاد و آن‌چه در کشورهای فقیر رخ می‌دهد در کشورهای ثروتمند توجه زیادی به خود جلب نمی‌کند.

چند سال بعد، شبی بازهم بعد از شام من آخرین نفر در آشپزخانه، مشغول تمیزکردن ظروف هر پنج نفرمان بودم که با ارزش‌قائل‌شدن برای خودم اعلام کردم: «تا وقتی مامان از آشپزخونه بیرون نرفته، هیچ‌کس بیرون نمی‌ره.» هیچ‌چیز در مادربودن به‌معنای این نیست که درحالی‌که بقیه می‌روند پی کار خود، من بمانم و تمیز کنم. بیل از آن حمایت کرد، حتی بااین‌که مجبور بودم به او که می‌خواست ظرف‌ها را بشوید این کار را بدهم؛ زیرا هیچ‌کس دیگر آن‌را درست انجام نمی‌داد.

وقتی ما زن‌ها بتوانیم از استعداد و انرژی خود استفاده کنیم، خودمان می‌توانیم از ارزش‌های خودمان دفاع کنیم و این زندگی همه را بهتر می‌کند. وقتی زن‌ها حق‌وحقوق‌شان را به دست می‌آورند، خانواده‌ها و همچنین جوامع شکوفا می‌شوند. این ارتباط براساس حقیقتی ساده است: وقتی گروهی حذف‌شده را به حساب می‌آورید، این به‌نفع همه است و وقتی در سطح جهانی کار می‌کنید تا حق زنان و دختران، یعنی نیمی از هر جمعیت را در نظر بگیرید، به‌نفع تمام اعضای جامعه تلاش می‌کنید.

چند سال پیش در هند، گروه‌های خودیار زنان را دیدم و فهمیدم که این زنان به هم قدرت می‌دهند. زنانی را دیدم که همدیگر را ارتقا می‌دهند و فهمیدم همه‌چیز زمانی شروع می‌شود که زن‌ها شروع به حرف‌زدن با یکدیگر کنند.

مادرم نفوذ بسیار زیادی در انتخاب من داشت؛ هرچند ممکن است متوجه این موضوع نشده باشد. همان‌طور که بزرگ می‌شدم، همیشه به من می‌گفت: «اگه برنامهٔ خودت رو تنظیم نکنی، کس دیگه‌ای این کار رو می‌کنه.» اگر من برنامه‌ام را با چیزهایی پر نمی‌کردم که احساس می‌کردم اهمیت دارند، افرادِ دیگر برنامه‌ام را با چیزهایی پر می‌کردند که احساس می‌کردند اهمیت دارد.

هیچ گروهی نباید امیدوار باشد که دیگری از منافعش محافظت کند.

گاهی تنها کاری که برای پیشرفت زن‌ها لازم است، این است که از پایین‌کشیدن‌شان دست برداریم.

خیلی زود دریافتم که اگر قرار است ما زنان جایگاه‌مان را با جایگاه مردان برابر کنیم، نمی‌توانیم یک‌به‌یک یا قدم‌به‌قدم حقوق‌مان را به دست آوریم؛ بلکه وقتی توانمند شویم، دسته‌دسته حقوق‌مان را به دست خواهیم آورد.

یک بار از نلسون ماندلا پرسیدند: «آیا پس از این‌که از زندان آزاد شدی، هنوز از زندانبان‌هایت عصبانی بودی؟» و او گفت: «بله، هنوز تا مدتی عصبانی بودم؛ اما دریافتم که اگر عصبانی بمانم، بازهم زندانی خواهم بود و من می‌خواستم آزاد باشم.»

در سال ۲۰۱۲، در ۶۹ کشور فقیر دنیا، ۲۶۰ میلیون زن از وسایل پیشگیری از بارداری استفاده می‌کردند. بیش از ۲۰۰ میلیون زن دیگر در این کشورها می‌خواستند از وسایل پیشگیری از بارداری استفاده کنند؛ ولی به آن‌ها دسترسی نداشتند. این بدان معناست که میلیون‌ها زن در کشورهای درحال توسعه بارداری‌های خیلی زود، خیلی دیر یا بارداری‌های آن‌قدر پی‌درپی داشتند که بدن آن‌ها از پسش برنمی‌آمد.

زنان ممکن است به‌دلیل نداشتن اعتمادبه‌نفس یا سبک‌سنگین‌کردن آن، جسارت کم‌تری داشته باشند؛ اما فرهنگ‌های مردسالار همچنان علت زیربنایی هر دوی این‌هاست. تأیید اجتماعی برای زنانی وجود دارد که چیز زیادی درخواست نمی‌کنند، اعتمادبه‌نفس از خود نشان نمی‌دهند، به دنبال قدرت نیستند، ابراز عقیده نمی‌کنند و هدف آن‌ها خرسندکردن دیگران است.

بسیاری از موانع پیشرفت و بسیاری از علل انزوا را می‌توان در محدودیت‌هایی پیدا کرد که بر زندگی زنان تحمیل شده است. در جوامع بسیار فقیر، زنان به حاشیه رانده می‌شوند و غریبه هستند. این تصادفی نیست. هنگامی که هر جامعه یا گروهی، به‌خصوص زنان خود را به حاشیه می‌راند، بحرانی ایجاد می‌کند که تنها می‌تواند با برگرداندن رانده‌شدگان به داخل برطرف شود. این درمان اصلی برای فقر و تقریباً هر آفت اجتماعی دیگر است: به‌حساب‌آوردن حذف‌شدگان، رفتن به حاشیهٔ جامعه و بازگرداندن همه به داخل آن.

فقر مطلق زندگی با روزی یک دلار نبود. این بود که وقتی در حال مردن هستید، چند روز طول بکشد تا به بیمارستان برسید. احترام‌گذاشتن به یک دکتر بود، نه به‌خاطر نجات جان یک نفر بلکه به‌خاطر بازگرداندن جسد به روستای‌شان.

اگر می‌خواهید به فقر حمله کنید و اگر می‌خواهید زنان را توانمند کنید، می‌توانید هر دوی آن‌ها را با یک روش انجام دهید: کمک به مادران برای محافظت از کودکان.

دانایی، اندوختن حقایق بیش‌تر نیست؛ بلکه درک حقایق بزرگ به‌روشی عمیق‌تر است.

بسیاری از جنبش‌های اجتماعی موفق، ناشی از ترکیب مشابهی است: کنشگریِ پایدار و توانایی تحمل درد بدون انتقال آن. هرکسی که بتواند آن دو را باهم ترکیب کند صدایی با نیروی اخلاقی پیدا می‌کند.

مردم کشورهایی که تحت سلطهٔ مردان قرار دارند، رنج می‌برند؛ نه‌تنها به این دلیل که از استعداد زنان خود استفاده نمی‌کنند، بلکه به این دلیل که مردانی آن‌ها را اداره می‌کنند که به حذف زنان تمایل دارند. تا زمانی که این کشورها رهبری خود یا دیدگاه‌های رهبران خود را تغییر دهند، شکوفا نخواهند شد.

وقتی زنان بتوانند برای فرزندآوری و زمان فرزندآوری خود تصمیم بگیرند، این زندگی‌ها را نجات می‌دهد، سلامت را ارتقا می‌بخشد، آموزش را توسعه می‌دهد و باعث شکوفایی می‌شود؛ فرقی نمی‌کند که درخصوص کدام کشور صحبت می‌کنید.

وسایل پیشگیری از بارداری بزرگ‌ترین ابداع موجود برای زن‌هاست که نجات‌بخش جان‌ها، پایان‌دهندهٔ فقر و قدرت‌بخش آن‌هاست.

مردانی که وظایف مراقبتی را به‌عهده دارند، شادتر هستند؛ آن‌ها روابط بهتری دارند؛ بچه‌های شادتری دارند؛

چگونه می‌توانیم لحظهٔ پرواز را برای انسان‌ها و به‌خصوص برای زن‌ها به ارمغان آوریم؟ چون وقتی زن‌ها رشد کنند، انسانیت ارتقا می‌یابد. و چگونه می‌توانیم لحظهٔ برخاستن را در دل انسان‌ها به وجود آوریم، طوری‌که همهٔ ما خواهان پیشرفت زن‌ها باشیم؟ چون گاهی تنها کاری که برای پیشرفت زن‌ها لازم است، این است که از پایین‌کشیدن‌شان دست برداریم.

فتوتومی، یعنی قطعه‌قطعه‌کردن جنین مرده و خارج‌کردن آن، را انجام دهد و رحم پاره شد و مادر بر روی میز جراحی تا حد مرگ خون‌ریزی کرد. هنس نتوانست جلوی آن‌را بگیرد.

وقتی زن‌ها رشد کنند، انسانیت ارتقا می‌یابد.

فمینیسم یعنی باور این‌که هر زنی باید بتواند حرف خود را بزند و استعداد خود را دنبال کند و این‌که زنان و مردان باید همگی باهم کار کنند تا موانع را از بین ببرند و به تعصباتی پایان دهند که سد راه زنان شده است.