بریده‌هایی از کتاب حالات و مقامات م. امید

همین اخوانی که جز در دوره دبیرستان، آن هم از یکی دو استاد (کاویان جهرمی و شریعتی مزینانی) چیزی دیگر از کسی نیاموخته بود، به برکتِ قریحه ذاتی و پشتِکارِ عجیب و دیوانه‌وارش تمام متونِ ادبیاتِ فارسی را ــ از عصر رودکی تا دوران معاصر، چه نظم و چه نثر ــ به دقتی از نوع دقت‌های بدیع الزمان فروزانفر و علّامه قزوینی خوانده بود.

«او (در عصر ما) بزرگ‌ترین کیمیاگر زبان فارسی بود. کسی بود که با کلمات زبان فارسی طلا می‌ساخت و سکه می‌زد؛ سکه‌هایی که هیچ گاه از رواج نخواهد افتاد.»

حقیقتِ امر این است که ما مردمی بسیار عاطفی و هیجانی‌ایم و همین حالاتِ عاطفی خود را «عقل» و «سیاست» نام می‌گذاریم و بعد پشیمان می‌شویم.

در شعرِ نو و قوالبِ آزاد نیمایی، هیچ شاعری به اندازه اخوان شعر درخشان ندارد حتی می‌توانم بگویم هر کس را بعد از او قرار دهیم نصفِ شعرهای اخوان را ندارد، ربعِ آنها را هم ندارد. بگذریم از اینکه بین شاهکارهای اخوان و شاهکارهای دیگران فاصله در حدی است که «گم شود خِرَد در انتهای او».

قابل هُدیتَ اباالعلاء نصیحتی بقبولها و بواجب الشکر لا تهجّونَّ اَسَنَّ مِنکَ، فربّما، تَهجُو اَباکَ و أنتَ لا تَدْرِی!»

یک بار از او پرسیدم که در مجموع، این سفر فرنگ، کجایش برایت دلپذیرتر بود. گفت: سوئد، استکهلم یا اوپسالا (تردید از من است)

راست می‌گفت: از میانِ خیلِ انبوهِ پیروان شاملو، نه یک شاعر بزرگ که حتی یک شعرِ درخشان هم ظهور نکرده است. اینها همه، به قولِ آن شاعر امریکایی، «تنیسِ بی‌تور» بازی می‌کنند و در مسابقه تنیسِ بی‌تور، همه کس برنده است و بازنده‌ای وجود ندارد. یعنی همه بازنده‌اند و عمرشان بر باد.

ای آنکه زبان تو کریم است به گفتار دستِ تو هم ای کاش کمی یارِ زبان بود! دست و دلِ بخشنده تو را باید و کردار تنها به زبان حاتمِ طائی نتوان بود

صُدور الأحرارِ قُبورُ الأَسرار!

درباره بعضی از رفتارهای ضدِّ اخلاقی فریدون کار با فروغ فرّخ‌زاد، در روزگار نوجوانی فروغ، چیزهایی شنیده‌ام که حال آدم به هم می‌خورد. حیف که قابل نقل نیست. بگذریم