بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود.

وقتی زمان زیادی داریم لم می‌دهیم و گذر عمر را تماشا می‌کنیم. دقایقی که به‌مرور هدر می‌روند، ساعت‌های هدررفته را می‌سازند. درنهایت از یک روز ۱۶ ساعته شش ساعت استفادهٔ مفید می‌کنیم. یک هفته را صرف کاری می‌کنیم که می‌شد دوروزه انجامش داد. در اینجا نیز منظورمان ساعت‌هایی نیست که دانسته به «انجام‌ندادن هیچ کار» اختصاص می‌دهیم. منظور ما ساعت‌هایی است که اصلاً به کاری تخصیص نمی‌یابد.

حتی حواس‌پرتی‌های کوچک نیز آثار عظیمی در پی دارند.

کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

در یک مطالعه از بچه‌ها خواسته شده بود که اندازهٔ سکه‌های آمریکایی را به‌وسیلهٔ ابزاری که در اختیارشان قرار گرفته بود تخمین بزنند، سکه‌هایی از یک پنی تا نیم دلار. (۱۱) سکه‌ها به نظر بچه‌های فقیرتر بزرگ‌تر «به نظر رسیده بود» و آن‌ها اندازهٔ سکه‌ها را بسیار بیشتر تخمین زده بودند. (۱۲) اشتباه در تخمین سکه‌های باارزش‌تر، که ربع و نیم دلار ارزش داشت، بیش از همه بود. همان‌طور که غذا تمرکز افراد گرسنه را مال خود می‌کند، سکه‌ها تمرکز بچه‌های فقیر را تسخیر کرده بود. (۱۳) این تمرکزِ افزایش‌یافته باعث شده بود این سکه‌ها بزرگ‌تر «به نظر برسند».

فشار زمانی ذهن را متمرکز کرده و ما را بر آن می‌دارد که تلاش‌های گذشته را تجمیع کرده و یک خروجی فوری ارائه دهیم.

افراد غنی و فقیر، در جهان واقع، از جهات بسیاری با هم فرق می‌کنند. پس‌زمینه‌ها و تجربیاتِ متفاوت آن‌ها به شخصیت‌ها، توانایی‌ها، سلامت، تحصیلات و ترجیحات متفاوت ختم می‌شود.

همان‌طور که هنری دیوید ثورو گفته «انسان به اندازهٔ چیزهایی که می‌تواند نادیده بگیرد ثروتمند است».

زمانی‌که فرد فقیر است کمتر هوشمندانه و بیشتر هیجانی عمل می‌کند.

فقیربودن باعث می‌شود افراد عادی در حوزهٔ اقتصاد عملکردی بهتر از اقتصاددانان متخصص داشته باشند.

کمیابی به‌شکل تناقض‌آمیزی دو احتمال را افزایش می‌دهد، هم احتمال نیاز به راه‌حلی سریع، و هم احتمال این که بعضی از آن راه‌حل‌های سریع به شما آسیب برسانند.

وقتی پهنای باندمان اشغال باشد، احتمالاً راحت‌تر تسلیم انگیزه‌های ناگهانی می‌شویم، راحت‌تر خود را در مقابل وسوسه‌ها می‌بازیم.

همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد. کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

مدیر فروشی که در مضیقه قرار گرفته، زمانی‌که سر دخترش داد می‌زند، درست شکل و شمایل یک پدر بد را به خود گرفته است. همین‌طور دانش‌آموز تنگدستی که سؤال‌های ساده را جا می‌اندازد نالایق یا تنبل پنداشته می‌شود. اما این افراد نه بی‌مهارت یا بی‌توجه، که فقط شدیداً در تنگنا هستند. مشکلْ آن فرد نیست، مشکل چارچوب کمیابی است.

علم اقتصاد درواقع مطالعهٔ شیوهٔ به‌کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته‌های نامحدود است، شیوهٔ مدیریت کمیابی فیزیکی از سوی افراد و جوامع.

فقرا در موارد متعدد عملکرد نامناسب دارند. در ایالات‌متحده فقرا بیشتر دچار چاقی مفرط‌اند. (۱۷) در اکثر نقاط جهان درحال‌توسعه، فقرا به احتمال کمتری فرزندانشان را به مدرسه می‌فرستند. (۱۸) فقرا به اندازهٔ کافی پس‌انداز نمی‌کنند. فقرا کمتر فرزندانشان را واکسینه می‌کنند. (۱۹) فقیرترین افراد در روستا کسانی‌اند که کمتر از همه، برای نوشیدن آب، دستشان را می‌شویند. (۲۰) زنان فقیر در زمان حاملگی کمتر از همه تغذیهٔ مناسب دارند (۲۱) و مراقبت‌های پیش از تولد را رعایت نمی‌کنند. این فهرست را می‌توان همین‌طور ادامه داد.

. پول به‌خاطر خاصیت تبدیل‌پذیری‌اش می‌تواند برای جبران اَشکال دیگر کمیابی استفاده شود.

نادیده‌گرفتن این قطارهای پرسروصدای ذهنی به اندازهٔ قطارهای واقعی دشوار است. تعداد این قطارها بسیار بیشتر است و هر لحظه امکان دارد یکی از آن‌ها به ایستگاه ذهن برسد. البته تفاوت اصلی این قطارها این است که شما را سوارِ خود می‌کنند.

پول کمتر یعنی زمان کمتر. پول کمتر یعنی برقراری روابط اجتماعی دشوارتر. پول کمتر یعنی کیفیت کمتر و غذای ناسالم‌تر. فقر یعنی وجود کمیابی در کالایی که تقریباً همهٔ جوانب دیگر زندگی را در بر می‌گیرد.

کار کسی واقعاً نتیجه‌بخش خواهد بود که تمام روزش را با کار پر نکند، بلکه سلانه‌سلانه و با آرامش به‌سمت کارش برود.

زمانی‌که صحبت از فقرا می‌شود، ذهنمان به کمبود پول معطوف می‌شود. زمانی‌که صحبت از افراد گرفتار یا تنها می‌شود، به کمبود زمان یا کمبود دوست فکر می‌کنیم. اما نتایج حاصل از مطالعات ما نشان می‌دهد که هر نوع کمیابی به کمبود پهنای باند نیز منجر می‌شود.

کلوین: خلاقیت مثل شیر آب نیست که هر وقت خواستی بازش کنی. باید موقعش بشه. هابز: موقعش کِیه؟ کلوین: وقتی اون هول و ولای لحظهٔ آخری سراغت می‌آد.

یونیسف برآورد می‌کند که هر روز ۲۲ هزار کودک به‌خاطر فقر جان خود را از دست می‌دهند. (۲) تقریباً یک میلیارد نفر آن‌قدر بی‌سوادند که نمی‌توانند نامشان را بنویسند. (۳) نیمی از کودکان جهان زیر خط فقر جهانی زندگی می‌کنند. (۴) تقریباً ۱.۶ میلیارد نفر در جهان به برق دسترسی ندارند. حتی در کشوری مانند ایالات‌متحده فقر شدید و جان‌کاه است. تقریباً ۵۰ درصد از همهٔ کودکان در ایالات‌متحده، بالاخره زمانی مشمول کوپن‌های غذا می‌شوند. (۵) حدود ۱۵ درصد خانوارهای آمریکایی اوقاتی در سال با مشکل تأمین غذا برای خانواده روبه‌رو می‌شوند

صرفه‌جویی در پهنای باند می‌تواند بازدهی قابل‌توجه به ارمغان آورد.

جای خالی در پول، زمان یا کالری آرامش انتخاب‌نکردن را به شما پیشکش می‌کند. به شما اجازه می‌دهد بگویید «هر دو را می‌برم». برعکس آرمان میلتون فریدمن مبنی بر «آزادی برای انتخاب‌کردن»، جای خالی با انتخاب‌نکردن ما را آزاد می‌کند. (۱۹)

نه‌فقط کمیابیِ زمان، که هر نوع کمیابی به پاداش تمرکز می‌انجامد. همهٔ ما در تجربیات روزمرهٔ زندگی شاهد این نکته بوده‌ایم. زمانی‌که خمیردندان رو به اتمام است، با توجه و وسواس بیشتری آن را مصرف می‌کنیم. اگر یک جعبه شکلات گران‌قیمت داشته باشیم، شکلات‌های آخری را آرام‌تر و با لذت بیشتری می‌خوریم. روزهای آخر مسافرت سعی می‌کنیم به هر جایی که باقی مانده سر بزنیم و بیشترین استفاده را از زمان باقی‌مانده ببریم. وقتی برای نوشتن با محدودیت تعداد واژه روبه‌رو باشیم، در انتخاب کلمات دقت بیشتری می‌کنیم و برخلاف انتظارمان بهتر می‌نویسیم.

برای رسیدن به محصول نهایی، هرچند هم که خلاق باشید، بدون آن هُلِ آخر به نتیجه‌ای نخواهید رسید.

به همان نسبت که جزیرهٔ دانشمان بزرگ می‌شود، ساحل غفلتمان نیز وسعت می‌یابد. جان ای. ویلر

کسی که در یک گفت‌وگو حواسش پرت است و تمرکز ندارد نظر شما را جلب نمی‌کند. کسی هم که بیش‌ازاندازه تمرکز کرده ممکن است سمج یا محتاج به نظر برسد.

برنامه‌ریزی نامناسب، اهمال‌کاری، و فراموش‌کاری می‌تواند موانعی به‌نظر کوچک را به موانعی بزرگ تبدیل کند