بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

(۲۵) همان‌طور که هنری دیوید ثورو گفته «انسان به اندازهٔ چیزهایی که می‌تواند نادیده بگیرد ثروتمند است». (۲۶)

همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود.

وقتی زمان زیادی داریم لم می‌دهیم و گذر عمر را تماشا می‌کنیم. دقایقی که به‌مرور هدر می‌روند، ساعت‌های هدررفته را می‌سازند. درنهایت از یک روز ۱۶ ساعته شش ساعت استفادهٔ مفید می‌کنیم. یک هفته را صرف کاری می‌کنیم که می‌شد دوروزه انجامش داد. در اینجا نیز منظورمان ساعت‌هایی نیست که دانسته به «انجام‌ندادن هیچ کار» اختصاص می‌دهیم. منظور ما ساعت‌هایی است که اصلاً به کاری تخصیص نمی‌یابد.

حتی حواس‌پرتی‌های کوچک نیز آثار عظیمی در پی دارند.

کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

در یک مطالعه از بچه‌ها خواسته شده بود که اندازهٔ سکه‌های آمریکایی را به‌وسیلهٔ ابزاری که در اختیارشان قرار گرفته بود تخمین بزنند، سکه‌هایی از یک پنی تا نیم دلار. (۱۱) سکه‌ها به نظر بچه‌های فقیرتر بزرگ‌تر «به نظر رسیده بود» و آن‌ها اندازهٔ سکه‌ها را بسیار بیشتر تخمین زده بودند. (۱۲) اشتباه در تخمین سکه‌های باارزش‌تر، که ربع و نیم دلار ارزش داشت، بیش از همه بود. همان‌طور که غذا تمرکز افراد گرسنه را مال خود می‌کند، سکه‌ها تمرکز بچه‌های فقیر را تسخیر کرده بود. (۱۳) این تمرکزِ افزایش‌یافته باعث شده بود این سکه‌ها بزرگ‌تر «به نظر برسند».

فرض کنید که یک روز را به خرید گذرانده‌اید. یکی از کالاهایی که به‌دنبال خریدش بودید لپ‌تاپ است. عصر که می‌شود در فروشگاهی هستید که مدل و مارک مورد نظر شما را به قیمت ۱۰۰۰ دلار دارد. این قیمت مناسب است، اما بهترین قیمتی نیست که امروز مشاهده کرده‌اید. فروشگاهی دیگر که مسیرتان به خانه را ۳۵ دقیقه دور می‌کند، همین کالا را ۹۶۵ دلار می‌فروشد. آیا لپ‌تاپ را همین‌جا به قیمت ۱۰۰۰ دلار می‌خرید یا تصمیم می‌گیرد برای خرید از فروشگاه دیگر به قیمت ۹۶۵ دلار راهتان را ۳۵ دقیقه دور کنید؟ کدام یک را انتخاب خواهید کرد؟

فشار زمانی ذهن را متمرکز کرده و ما را بر آن می‌دارد که تلاش‌های گذشته را تجمیع کرده و یک خروجی فوری ارائه دهیم.

روزی را تصور کنید که چندتایی جلسه دارید و فهرست کارهایتان به اندازه‌ای نیست که از دست در برود. زمانی‌که کاری ندارید را صرف طول‌دادن نهار یا حضور در یک جلسه می‌کنید و یا به یکی از همکارانتان زنگ می‌زنید تا احوالش را بپرسید. حالا روز دیگری را تصور کنید که برنامهٔ کاری‌تان پر از جلسات پشت سر هم است. آن وقتِ آزاد کوتاهی هم که دارید باید به یک پروژهٔ عقب‌افتاده اختصاص یابد. در هر دوِ این موارد زمان از نظر فیزیکی کمیاب است. مقدار ساعتی که سر کار بوده‌اید یکی بوده و فعالیت‌های زیادی برای پرکردن این ساعات پیش رویتان بوده است. بااین‌حال در یک مورد شما عمیقاً نسبت به این کمیابی و محدود بودن زمان آگاه بوده‌اید؛ در مورد دیگر این کمیابی واقعیتی مبهم بوده و شاید اصلاً توجهتان را جلب نکرده باشد. احساس کمیابی از واقعیت فیزیکی‌اش مجزاست.

افراد غنی و فقیر، در جهان واقع، از جهات بسیاری با هم فرق می‌کنند. پس‌زمینه‌ها و تجربیاتِ متفاوت آن‌ها به شخصیت‌ها، توانایی‌ها، سلامت، تحصیلات و ترجیحات متفاوت ختم می‌شود.

در زندگی‌تان دانه‌ها را چیدمان می‌کنید یا چیزهای جاگیر؟ پاسخ این سؤال به بودجه‌تان بستگی دارد. اگر بودجه کم باشد، آن آیپاد احساس جاگیر بودن را به فرد می‌دهد و بخش زیادی از آنچه این ماه خرج کرده را تشکیل خواهد داد. هر چه بودجه افزایش یابد، آیپاد فضای کمتر و کمتری را اشغال خواهد کرد.

همان‌طور که هنری دیوید ثورو گفته «انسان به اندازهٔ چیزهایی که می‌تواند نادیده بگیرد ثروتمند است».

زمانی‌که فرد فقیر است کمتر هوشمندانه و بیشتر هیجانی عمل می‌کند.

فقیربودن باعث می‌شود افراد عادی در حوزهٔ اقتصاد عملکردی بهتر از اقتصاددانان متخصص داشته باشند.

مطالعات نشان داده که صحبت با تلفن همراه در هنگام رانندگی می‌تواند خطرناک‌تر از رانندگی با سطح الکل بیش از حد مجاز باشد.

کمیابی به‌شکل تناقض‌آمیزی دو احتمال را افزایش می‌دهد، هم احتمال نیاز به راه‌حلی سریع، و هم احتمال این که بعضی از آن راه‌حل‌های سریع به شما آسیب برسانند.

مدیر فروشی که در مضیقه قرار گرفته، زمانی‌که سر دخترش داد می‌زند، درست شکل و شمایل یک پدر بد را به خود گرفته است. همین‌طور دانش‌آموز تنگدستی که سؤال‌های ساده را جا می‌اندازد نالایق یا تنبل پنداشته می‌شود. اما این افراد نه بی‌مهارت یا بی‌توجه، که فقط شدیداً در تنگنا هستند. مشکلْ آن فرد نیست، مشکل چارچوب کمیابی است.

همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد. کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

وقتی پهنای باندمان اشغال باشد، احتمالاً راحت‌تر تسلیم انگیزه‌های ناگهانی می‌شویم، راحت‌تر خود را در مقابل وسوسه‌ها می‌بازیم.

. پول به‌خاطر خاصیت تبدیل‌پذیری‌اش می‌تواند برای جبران اَشکال دیگر کمیابی استفاده شود.