بریده‌هایی از کتاب بارون‌ساز (مجموه داستان)

آدم‌ها همین‌طور که پیر می‌شن به فهرست چیزهایی که ازش می‌ترسن، چیزهایی که ازش بدشون می‌آد، یا چیزهایی که حسرتش رو می‌خوردن اضافه می‌کنن. ولی من دلم می‌خواد یه فهرست از چیزهایی که دوست دارم درست کنم.

مادرش از زمانی که یادش می‌آمد عادت داشت خودش جلوِ آینه موهای خود را کوتاه کند. هربار خیلی غمگین بود و نمی‌توانست به کسی چیزی بگوید موهایش را کوتاه می‌کرد.

گاه ممکن است یک چاقو که اشتباهی توی کشوِ ادویه در آشپزخانه جا مانده، بی‌هیچ دلیلی غم‌انگیز باشد.

در اندرون پوست من دریایی‌ست که هر گاه بادی برآید از این دریا مه و باران سر برکند و بر زمین فرو بارد.

مادرم همیشه می‌گفت مردی ارزش زندگی کردن داره که حتا وقتی هیچ کاری نمی‌کنه بتونه خوشحالت کنه؛ مردی که دو سال و نیم بعد از مرگ دخترت می‌تونه کاری کنه که یاد حماقت‌های دلچسب هفت‌سالگیت بیفتی و تصمیم‌های غافل‌گیرکننده بگیری؛ مردی که توی هر تعطیلات می‌تونین دوباره باهم به یه ماه‌عسل تازه برین.

دو سال و نیم بعد از مرگ دخترم خوب می‌دونم فقط مردی ارزش زندگی کردن داره که وقتی کنارش زیر آفتاب دراز کشیدی لازم نباشه به چیزی غیر از آفتاب فکر کنی.

فکر می‌کردم می‌شه آدم‌ها رو هم مثل آهنگ نایابی که مدت‌ها دنبالش می‌گشتی از یه وبلاگ متروکه دانلود کنی و هفتهٔ بعد بری توی یه کافه ببینیش.

بیشتر زن‌هایی که می‌شناسم نمی‌تونن به مردی که از دنیای مجازی یه چت‌روم با یه شوخی ظاهر شده اعتماد کنن. همه‌چیز بیش‌ازحد شبیه گول زدنه، اما فکر می‌کنم این ربطی به دنیای مجازی یا واقعی نداره، بیشتر به این بستگی داره که چه‌قدر آمادهٔ گول خوردن باشی. به این بستگی داره که چه‌قدر از دنیای واقعی آدم‌ها متنفر باشی، چون در نهایت فقط کسی رو می‌شه گول زد که قبلاً خودش خودش رو گول زده باشه.

از دو سال و نیم پیش، از روزی که اون مرد سفیدپوش توی پاگرد راه‌پله‌های بیمارستان سعی کرد یه‌جوری حالیم کنه که دخترم مُرده، فهمیدم دیگه هیچ‌چیز توی دنیا عجیب نیست.

اگه دختر آدم مُرده باشه دیگه هیچ‌چیز عجیب نیست، حتا اگه روی شن‌های داغ کویر بارون بباره. یا کسی توی اینترنت پیدا بشه که بتونه صدای حرکت خون رو توی رگ‌هات بشنوه.

گفتم هیچ‌چیز توی این دنیا عجیب نیست. مهم اینه که چیزهایی وجود داشته باشن که آدم دوست‌شون داشته باشه.

هیچ رابطه‌ای از صفر شروع نمی‌شه... شروع هر چیزی در واقع ادامهٔ یه چیز دیگه‌ست. هیچ‌چیزی هم واقعاً برای همیشه تموم نمی‌شه. یه جای دیگه به یه شکل دیگه ادامه پیدا می‌کنه.

«فکر می‌کردم امید چیز مزخرفیه. آدم رو ترسو می‌کنه. همیشه منتظر نگهت می‌داره. آدم رو حسابگر و بدجنس می‌کنه، چون همیشه داری حساب می‌کنی به چیزی که می‌خوای می‌رسی یا نه، ارتباط با آدم‌هایی که می‌بینی به نفعته یا به ضررت. ولی توی ناامیدی یه‌جور آزادی لذت‌بخش وجود داره.»

خیلی بده آدم یهو بفهمه چیزهایی که خیلی براش مهم بودن، دلیل‌های مسخره‌ای داشتن.

مهم‌ترین چیزهای زندگی غیرقابل‌گفتن‌اند. از وقتی یادم می‌آید هیچ توضیحی وجود نداشت که چرا مادرِ همکلاسی‌ام خودش را از پنجرهٔ آپارتمان‌شان پرت کرد، چرا بابام را هیچ‌وقت ندیدم، چرا بابای سمیرا گاهی توی پارکینگ مجتمع‌مان پشت ماشین‌ها می‌نشست و گریه می‌کرد... اما سال‌ها بعد، وقتی زبان مامان را بریدند، فهمیدم نگفتن حرف‌های بی‌اهمیت است که زندگی را غیرقابل‌تحمل می‌کند.

مهم‌ترین حرف‌های دنیا نیازی به گفتن ندارند.