بریده‌هایی از کتاب سجاده و صلیب

خیلی سوالا از نظر آدم معمولی هستن، مثل خیلی حرفا، اما با گفتنشون دنیای یه آدم ویرون می‌شه!

دو وقت خداوند می‌خنده، بلند می‌خنده، یکی وقتی‌خدا می‌خواد کسی رو عزیز کنه یا بزرگ، همه‌دست به دست هم می‌دن که اون فرد حقیر بشه اما اون هرروز عزیز و عزیزتر میشه. یک وقت همه می‌خوان کسی رو عزیز کنن، اما خدا نمیخواد و هرکاری می‌کنن نمیشه که نمی شه.

آدم وقتی کاری رو از روی اعتقاد و با ایمان کامل انجام بده، نه تنها باعث می‌شه خودش ازش لذت ببره، بلکه اطرافیان هم از اون کار فیض می‌برن.

هر فردی برای انجام یه رسالتی به این دنیا پا گذاشته. آفریده شدن هیچ آدمی و هیچ موجودی بی غرض نبوده و همینطور مرگش!

می‌دونستم باید کپه مرگمو بذارم تا بتونم زود بیدار شم و به کارام برسم، اما کو خواب؟ چیزی که از چشمام فراری شده بود و اصلاً هم قصد نداشت خودشو به پلکای من تسلیم کنه.

خیلی سوالا از نظر آدم معمولی هستن، مثل خیلی حرفا، اما با گفتنشون دنیای یه آدم ویرون می‌شه!

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن، شرط اول قدم آن است که مجنون باشی.

آدم وقتی عاشقه قبل از هر چیز راحتی معشوقش می‌یاد تو ذهن و نظرش.

- یا خدا! صداشو! ببخشید شما از مرغداری برمی گردین؟ - زهرمار! بی تربیت، سرما خوردم!

خیلی سوالا از نظر آدم معمولی هستن، مثل خیلی حرفا، اما با گفتنشون دنیای یه آدم ویرون می‌شه!

- فکر کردی اینجا ایرانه که تا بیمار می‌میره بگن متاسفیم؟!!

- یا مسیح! مگه تو مرده رو زنده نمی کردی؟! کوروش من که نمرده! بیهوشه! بهوشش بیار.

می‌فهمم چقدر عاشقی! وقتی یه مرد برای یه زن حامی باشه، اون زن براش جونشو هم می‌ده.

غش غش خندید و گفت: - اون که صد در صد! ولی یه جایی خوندم، مرد جنتلمن مردیه که حسادت زن های دیگه رو نسبت به خانومش تحریک کنه، نه اینکه حسادت خانومش رو نسبت به زنای دیگه تحریک کنه.

انگار دیگه هیچ غصه ای توی دنیا وجود نداشت که بتونه دل منو بلرزونه.

هرگز در درونم فراموش نمیشی، هرگز دور نمیشی

- فرزاد بهش گفته بوده بیخیال تو بشه، گفته شما به درد هم نمی خورین، چون دیناتون فرق می‌کنه و کوروش هم فوق العاده به دینش پایبنده. وقتی دیده کوروش نمی تونه بگذره گفته راضیت کنه مسلمون بشی و کوروش گفته من ژولیت رو مجبور به هیچ کاری نمی کنم هیچ وقت!

هان چیه؟ لبخند می‌زنی پسر بزرگ؟ برای اولین بار دخترت یه کار باب میلت انجام داد، هان؟ بعضی وقتا که عصبی می‌شدم عیسی مسیح رو پسر بزرگ خطاب می‌کردم.

برگه ها پخش شد. ای تو روحت استاد! این اولین جمله ای بود که به ذهنم رسید. صدای پسری که پشت سرم نشسته بود باعث شد خنده ام بگیره: - من هیچ سوالی توی برگه ام نمی بینم، انگار فقط دارم فک و فامیل استاد رو می‌بینم. دستمو گرفتم جلوی دهنم که با صدای بلند نخندم و صدای هیس هیس مراقبا هم بلند شد. خداییش هیچی بلد نبودم.

یه برگه گذاشت روی دسته صندلیم و رفت. با تعجب نگاه به برگه کردم، خدای من!! همه جواب ها رو خیلی ریز برام نوشته بود. داشتم از خوشی سکته می‌کردم! هیچ کدوم از مراقبا حواسشون نبود. سریع نوشته های کوروش رو وارد برگه ام کردم، حالا می‌فهمیدم جوابای صحیح چی بوده!

یه روزی رومئوی من از راه می‌رسه و تقاص منو ازت پس میگیره.

به ماریا نگاه کردم، دیدم داره با محبت به رابرت نگاه می‌کنه. چشماشون چه ستاره ای برای هم پرت می‌کرد

اگه یک چیز باشه که بهشاعتقاد داشته باشم، بهش اعتقاد داشته باشی. اینه که من تو رو یه جاییپایین این جاده دوباره خواهم دید

- دو وقت خداوند می‌خنده، بلند می‌خنده، یکی وقتی‌خدا می‌خواد کسی رو عزیز کنه یا بزرگ، همه‌دست به دست هم می‌دن که اون فرد حقیر بشه اما اون هرروز عزیز و عزیزتر میشه. یک وقت همه می‌خوان کسی رو عزیز کنن، اما خدا نمیخواد و هرکاری می‌کنن نمیشه که نمی شه.

- تا حالا چقدر فال حافظ گرفته باشم خوبه؟! هزار بار بیشتر گرفتم، اما لعنتی یه بارم نگفت یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور! من اگه شانس داشتم! والا! نخند، جدی دارم حرف می‌زنم. دیدی توی فیلما هر وقت فال حافظ می‌گیرن همین در می‌یاد؟