بریده‌هایی از کتاب کار عمیق

اکثر مردم تصور می‌کردند (و هنوز هم برخی این تصور را دارند) که استراحت کردن باعث شاد شدن آنها می‌شود. ما می‌خواهیم کمتر کار کنیم و زمان بیشتری را در تختخواب صرف کنیم. اما نتایج مطالعات ESM چیک‌سنت‌میهایی نشان می‌دهد که این تصور اشتباهی است که بیشتر مردم مرتکب آن می‌شوند: به طرز عجیبی، لذت بردن از کارها، واقعاً آسان‌تر از لذت بردن از زمان‌های آزاد است

نیچه گفت: «تنها ایده‌هایی که از طریق پیاده‌روی به دست می‌آیند، ارزش دارند»

اگر نمی‌توانید یاد بگیرید، نخواهید توانست پیشرفت کنید.

دو توانایی اصلی برای رشد در اقتصاد جدید 1) توانایی سریع ماهر شدن در کارهای سخت. 2) توانایی تولید در سطح ممتاز، هم از نظر کیفیت و هم از نظر سرعت.

یادگیری، نیاز به تمرکز شدید دارد.

عمل کردن به یک استراتژی، سخت‌تر از ایجاد آن است.

البته که کار عمیق، محدود به اتفاقات تاریخی یا فرار از تکنولوژی نیست. مدیرعامل مایکروسافت، بیل گیتس، دو بار در سال، «هفتهٔ تفکر» برگزار می‌کند که طی آن، خودش را از دیگران جدا می‌کند (اغلب در کلبه‌ای کنار دریاچه)، تا به جز مطالعه و فکر کردن به اندیشه‌های بزرگ، کار دیگری انجام ندهد.

توانایی انجام کارهای عمیق به طور فزاینده‌ای در حال کمیاب شدن است و دقیقاً در همان زمان در اقتصاد ما، به طور فزاینده‌ای در حال ارزشمند شدن است. در نتیجه، افراد کمی که این مهارت را پرورش می‌دهند و سپس آن را محور اصلی زندگی کاری خود قرار می‌دهند، پیشرفت خواهند کرد.

ذهنِ بیکار، کارگاه آموزشی شیطان است... هنگامی که تمرکز را از دست می‌دهید، ذهنتان تمایل دارد که به جای آنچه در زندگی‌تان درست است، بر آنچه می‌تواند اشتباه باشد، خیره شود.

«سرم شلوغ نیست. بلکه تنبل‌ترین فرد جاه‌طلبی هستم که می‌شناسم.»

«به نظر می‌رسد اینترنت دارد توانایی‌ام برای تمرکز و ژرف‌اندیشی را کاهش می‌دهد، [و] من تنها نیستم.»

هنگامی که همهٔ افراد، وقت کمتری برای انجام کارهایشان داشته باشند، به آن زمان، احترام بیشتری می‌گذارند.

جهان شما نتیجهٔ چیزی است که به آن توجه می‌کنید.

«بهترین لحظات معمولاً زمانی اتفاق می‌افتند که بدن یا ذهن فردی، در تلاشی داوطلبانه برای انجام کاری دشوار و ارزشمند، از نهایت ظرفیتش استفاده می‌کند.»

«اگر زندگی‌ام را به نحوی سازماندهی کنم که بتوانم زمان‌های طولانی، متوالی و بدون وقفهٔ زیادی به دست آورم، می‌توانم رمان بنویسم. [اگر به جای آن، زمان‌های پراکندهٔ زیادی داشته باشم] چه چیزی جایگزین آن می‌شود؟ به جای رمانی که مدتی طولانی زبانزد خواهد بود... یک دسته از پیام‌های الکترونیکی وجود خواهد داشت که برای افراد مختلف فرستاده‌ام.»

مارک تواین هم، بسیاری از ماجراهای تام سایر را در اتاقکی ییلاقی در نیویورک نوشت که تابستان را در آنجا می‌گذراند. اتاقک تواین، آن قدر از خانهٔ اصلی دور بود که خانواده‌اش برای صدا زدن او در هنگام وعده‌های غذایی از شیپور استفاده می‌کردند. با ورق زدن تاریخ، به وودی آلنِ فیلمنامه‌نویس و کارگردان می‌رسیم. آلن در دوره‌ای ۴۵ ساله، یعنی بین سال‌های ۱۹۶۹ تا ۲۰۱۳، ۴۴ فیلم را نوشت و کارگردانی کرد و ۲۳ بار نامزد جایزه اسکار شد؛ که کارنامه‌ای شگفت‌آوری به حساب می‌آید. او در طول این دوره هیچ کامپیوتری نداشت و تمام نوشته‌هایش را با ماشین تحریر دستی‌اش و بدون وسایل الکترونیکیِ حواس‌پرت‌کن تکمیل می‌کرد. پیتر هیگز، فیزیکدان نظری، نیز مانند آلن از کامپیوتر استفاده نمی‌کند و کارش را در چنان انزوا و بی‌ارتباطی‌ای انجام می‌دهد که وقتی اعلام کردند برنده جایزه نوبل شده است، روزنامه‌نگاران نمی‌توانستند او را پیدا کنند. از سوی دیگر، جِی. کِی رولینگ از کامپیوتر استفاده می‌کرد، اما وقتی مشغول نوشتن رمان‌های هری پاتر می‌شد، به صورت بسیار جدی از رسانه‌های اجتماعی دوری می‌کرد؛ با اینکه این دوره، با پیشرفت تکنولوژی و محبوبیت آن در میان چهره‌های رسانه‌ای هم‌زمان شده بود.

ذهنِ بیکار، کارگاه آموزشی شیطان است...

در حال حاضر، پس از دهه‌ها تحقیق در روان‌شناسی و علوم اعصاب، می‌دانیم که حتی فشار روانیِ همراه با کار عمیق هم برای بهبود توانایی‌هایتان ضروری است.

در این اقتصاد جدید، سه گروه مزایای خاصی خواهند داشت: کسانی که می‌توانند به خوبی و خلاقانه با ماشین‌های هوشمند کار کنند؛ کسانی که در کاری که انجام می‌دهند، بهترین هستند و کسانی که به سرمایه دسترسی دارند.

«هر چقدر سعی کنید کار بیشتری انجام دهید، عملاً کار کمتری انجام خواهید داد»

توانایی شما برای تمرکز کردن، تنها به اندازهٔ تعهدتان برای پرورش دادن آن است.

مردم در محل کار نسبت به زمان استراحت، شادی بیشتری داشتند. و هنگامی که مطالعات ESM تایید شد، مشخص شد هرچه تجربیات غرقگی بیشتری در طی یک هفته مشخص اتفاق بیفتد، رضایت از زندگی در افراد بالاتر می‌رود. به نظر می‌رسد انسانها زمانی که عمیقاً در چیزی چالش‌برانگیز غوطه‌ور هستند، در بهترین حالتشان قرار دارند.

«اگر می‌خواهید در جنگ جلب‌توجه پیروز شوید، سعی نکنید به جزئیات کم‌اهمیتی که به شما عرضه می‌شوند و حواستان را پرت می‌کنند، «نه» بگویید؛ بلکه سعی کنید به موضوعی که اشتیاق وحشتناکی را به وجود می‌آورد، «بله» بگویید و اجازه دهید این اشتیاق وحشتناک، همهٔ چیزهای دیگر را از بین ببرد.»

لورا کارستنسن، روان‌شناس دانشگاه استنفورد، از یک اسکنر FMRI برای بررسی رفتار مغز افراد مورد مطالعه، در هنگام تصورات منفی و مثبت استفاده کرد. او متوجه شد که در مورد جوانان، آمیگدال (که مرکزی برای عواطف در مغز است) با انجام هر دو نوع تصور، تحریک می‌شود. هنگامی که او اسکن را برای افراد مسن‌تر انجام داد، متوجه شد که آمیگدال فقط با تصورات مثبت تحریک می‌شود. کارستنسن فرض می‌کند که افراد مسن‌تر، قشر پیش‌پیشانی مغزشان را برای مهار آمیگدال، در هنگام حضور محرک‌های منفی، آموزش داده‌اند. این افراد مسن‌تر، به این دلیل که شرایط زندگی‌شان بهتر از افراد جوان بود، شادتر نبودند؛ بلکه به این دلیل شادتر بودند که مغزشان را به گونه‌ای بازسازی کرده بودند که موارد منفی را نادیده بگیرد و از موارد مثبت لذت ببرد. با مدیریت ماهرانهٔ توجه‌شان، دنیای خودشان را بدون تغییر چیزی محسوس در مورد آن، بهتر کرده بودند.

برای ارزشمند ماندن در اقتصادمان، باید بر هنر یادگیری مطالب پیچیده با سرعت بالا تسلط داشته باشید. این امر مهم، نیاز به کار عمیق دارد. اگر این توانایی را پرورش ندهید، به احتمال زیاد از پیشرفت‌های تکنولوژیکی عقب خواهید ماند.

«شگفت‌انگیز است که افراد چگونه بیش از حد، در دسترس هستند. ارتباطات زیادی در زندگی من وجود دارند که فایده‌ای ندارند، آنها تضعیف‌کننده هستند.»

«کسی که هستید، آنچه به آن فکر می‌کنید، احساس می‌کنید، انجام می‌دهید و آنچه دوست دارید، مجموعهٔ چیزهایی هستند که بر آنها تمرکز می‌کنید»

«بهترین لحظات معمولاً زمانی اتفاق می‌افتند که بدن یا ذهن فرد، در تلاشی داوطلبانه برای انجام کاری دشوار و ارزشمند، از نهایت ظرفیتش استفاده می‌کند».

«صفتی که گیتس را از آلن متمایز می‌کرد، تمرکز بود. ذهن آلن در میان ایده‌ها و احساسات بسیار جابه‌جا می‌شد، اما گیتس به نوبت روی موضوعات تمرکز می‌کرد».

پاداش واقعی به کسانی داده نمی‌شود که مکرراً سراغ شبکه‌های اجتماعی می‌روند (کار کم‌عمقی که به راحتی قابل تکرار است)، بلکه مختص کسانی است که به راحتی سیستم‌های خلاقانهٔ پشت این سرویس‌ها را می‌سازند (کار عمیقی که تکرار آن سخت است).