بریده‌هایی از کتاب شهریار آینده؛ جان کریستوفر (سه گانه اول، جلد اول)

برای او نه چیزی پیش از وقوع حقیقت داشت و نه پس‌ازآن اهمیت.

مسئلهٔ زن یا مرد بودن نیست. اگر چیزی ارزش جنگیدن‌ـ یا کشتن‌ـ را داشته باشد، من با آن مخالفتی ندارم. اما معتقدم افتخارات پوچ را نباید با مرگ واقعی کسب کرد.

کاپیتانی را می‌شناختم که ادعا می‌کرد شمشیرش از شمشیر دیگران بلندتر و تیزتر است و بدین‌خاطر بسیار به خود می‌بالید. یک بار شمشیرش روی سپر شخص دیگری سُر خورد و پای خودش را برید. شمشیر پای او را کاملاً جدا نکرد، اما جراح بعدها به‌ناچار آن را برایش قطع کرد. اسلحه می‌تواند توی دست تغییر جهت بدهد

اسلحه می‌تواند توی دست تغییر جهت بدهد

در زندگی تمام انسان‌ها، حتی در زندگانی آنهایی که به آرزوی خود رسیده‌اند، یأس و ناامیدی وجود دارد.

جنگ را آفتی می‌دانستند که انسان‌های سالم را پریشان می‌کند و نیک‌بختی و کامیابی آنان را به باد فنا می‌دهد.

من خودم را به‌خوبی می‌شناختم و می‌دانستم که اعتماد ازنظر خودم نه‌تنها هرگز پایدار و همیشگی نیست بلکه مثل جزرومد، دچار فراز و نشیب می‌شود. شاید هنگام خوش‌خلقی به عده‌ای اعتماد می‌کردم اما وقتی بداخلاق می‌شدم به هیچ کس اعتماد نمی‌کردم. جیمز تصور می‌کرد من تحت هیچ شرایطی به کسی اعتماد نمی‌کنم.

جلوگیری از وقوع خیانت، خیانت نیست.

«مایهٔ شادی است که دعواها پیش از آنکه به کینه بدل شوند، به دوستی بینجامند.»

افتخارات پوچ را نباید با مرگ واقعی کسب کرد

وقتی تمام دستاوردهای آدمی به طعمه‌ای برای نشخوار مغزهای علیل بدل می‌شد، رقابت و تلاش برای دستیابی به چیزهای دیگر چه مفهومی داشت؟

ارواحی هستند که برای تفریح انسان‌ها را به‌سوی نفاق و شرارت هدایت می‌کنند و روح اعظم به آنها اجازه می‌دهد تا وسیله‌ای باشند برای محک‌زدن و متواضع‌کردن آنهایی که بیش از شایستگی خود مغرور شده‌اند. این ارواح با هدیه و وعده و وعید شروع اما با نابودی تمام می‌کنند.