بریده‌هایی از کتاب آیا روزهای خوشی در انتظار بشر است؟ (یک مناظره)

شوخ‌طبعی زادهٔ شکاف مابین امید و واقعیت است.

فقر هم با بالا رفتن تولید ناخالص داخلی ریشه‌کن نخواهد شد. میلیونرها و میلیاردرهای زیادی هستند که احساس می‌کنند به اندازهٔ کافی برخوردار نیستند؛ و این تعریف درست فقر است به این معنا که شما چیزی به قدر کافی ندارید. و شوربختانه هرچه سطح درآمد بالاتر می‌رود، این مسئله بیشتر حس می‌شود

در هر یک از کشورها، هر ده سال، بهرهٔ هوشی، سه نمره افزایش می‌یابد.

با متخصصان امراض مسری که صحبت کنید، آنها با اشاره به انسان از انقراض گونه‌های منقرض‌شده حرف می‌زنند. دلیلی که الان دربارهٔ احتمال انقراض گونهٔ انسان مطرح می‌شود، دقیقا همین است که ما خیلی با هم در پیوند هستیم. همین موضوع باعث می‌شود برخی ارگانیسم‌ها یا ویروس‌های کشنده با سرعت وحشتناکی در سراسر جهان پخش شوند. این متخصصان به ما می‌گویند که به‌طرز خطرناکی به جاهایی رسیده‌ایم که این مسائل ممکن است رنگ حقیقت به خود بگیرند.

روی هم رفته، افراد ثروتمندتر، سالم‌تر، شادتر، باهوش‌تر، تمیزتر، به‌نوعی آزادتر، بسیار صلح‌جوتر و حتی بسیار برابرتر هستند. مردم در کشورهای فقیر با سرعت بیشتری نسبت به کشورهای غنی در حال ثروتمندتر شدن هستند؛ بنابراین این موضوع، برابری جهانی را به ارمغان خواهد آورد.

هر نسل فکر می‌کند که بر آستانهٔ تحولی ایستاده است که در آن گذشته، دورانی خوب بود و آینده، مبهم و ترسناک است.

دنیای ثروتمندتر می‌تواند محیط زیست را از شر آلودگی رها کند

مادی‌گرایی تمام نیازهای شما را برآورده نمی‌سازد اما فکر می‌کنم تغذیهٔ مناسب و بیچارگی، بهتر از گرسنگی و بیچارگی است. بنابراین ارضای نیازهای مادی بسیار مهم است.

یک یهودی سالخورده می‌گفت: «انسان می‌اندیشد، خدا می‌خندد.»

«برای یک کرم که در ریشهٔ خردل زندگی می‌کند، جهان همان ریشهٔ خردل است.»

دنیای بهتر از الان مسلما دنیای بی‌نقصی نیست. به‌عنوان یک مدافع انگشت‌نما از ایدهٔ ذات بشر باور دارم که از ترکهٔ خمیدهٔ بشریت، نمی‌توان چیز صاف و درستی بیرون آورد.

صادقانه بگویم، کمال‌گرایی چیز وحشتناکی است. عصبانی می‌شویم هنگامی‌که گمان می‌کنیم بهشت را از دست داده‌ایم و درون ترافیک و شلوغی گیر افتاده‌ایم، کلیدها را گم کرده‌ایم، رابطهٔ ناامیدکننده‌ای داریم و دورنمای شغلی‌مان مطلوب نیست. خشمگین هستیم و حس این‌که مستحق این وضعیت نیستیم، ما را آزار می‌دهد. این خطر گذار عمر است. از قبول تقدیر دست می‌شوییم و گمان می‌بریم همه‌چیز باید بی‌نقص باشد و می‌توانیم بر همهٔ مشکلات شناخته‌شده چیره شویم. چرا افراد مسن عاشق گل‌ها هستند؟ آنها به گل‌ها عشق می‌ورزند چون از سرشت ناقص حیات آگاهی دارند و می‌خواهند قدر برخی نمونه‌های کوچک کمال، نظیر گل‌ها را بدانند.

مت ریدلی: چیزهایی هستند که برایم نگران‌کننده هستند؛ روندهایی که در مسیر اشتباه قرار می‌گیرند و اگر بیش از حد قوی باشند، می‌توانند مسیر بهبود و پیشرفت را منحرف کنند. رادیارد گریفیتز: مثلا چه چیزهایی؟ مت ریدلی: خرافات. در جهان تعداد فزاینده‌ای به روایت‌های بنیادگرا از مذاهب روی آورده‌اند. اینجا دربارهٔ مذهب و آیین خاصی صحبت نمی‌کنم؛ دربارهٔ تمام ادیان حرف می‌زنم.

چهارمین موضوع، صلح است. ویرانگرترین کنش انسانی یعنی جنگ میان دولت‌های قدرتمند، از مد افتاده است. کشورهای توسعه‌یافته در ۷۰ سال گذشته، هیچ جنگی با هم نداشته‌اند و قدرت‌های بزرگ هم حدود ۶۰ سال است که این‌گونه هستند. جنگ‌های داخلی همچنان ادامه دارد اما میزان تخریب آنها کمتر از جنگ‌های بین‌ایالتی است و تعدادشان هم کمتر شده.

چیزی در ابعاد یک تکه نان این امکان را به شما می‌دهد که نامه‌های خود را ارسال کنید، گفت‌وگوی زنده داشته باشید، فیلم‌ها را تماشا کنید، مسیر خود را پیدا کنید، عکس بگیرید و به صدها نفر بگویید که صبحانه چه خورده‌اید.

در سالی که من دبستان را تمام کرده بودم، وجود دارد که در آن نتیجه گرفته بود: «به باور من، چشم‌انداز بشریت دردناک، دشوار و شاید مأیوس‌کننده است و در واقع چیز خاصی که بتواند ما را در آینده امیدوار نگه دارد، وجود ندارد.» فقط یک یا نهایتا دو دهه بعد بود که فهمیدم هر کدام از این تهدیدها زنگ خطر اشتباهی و یا به‌شدت آمیخته با بزرگنمایی بود. آیندهٔ مخوف آن‌قدر جلو نیامد. زندگی هم برای اکثریت قریب به اتفاق انسان‌ها بهتر و بهتر شد.

معتقدم بالای ستون فقرات، چیزی قرار گرفته است که دوست دارم آن را گردوی معیوب بنامم. ذهن گردویی‌ای که تحرکات بسیار مخربی دارد و در برابر انواع خاصی از آموزش، مصونیت داشته و در برابر هر کوششی که برای حل مسائلش باشد، پایداری می‌کند.

عصر به‌خیر. اسم من رادیارد گریفیتز است و مجری مناظره‌های مونک هستم. مفتخر هستم به برگزاری مباحثهٔ امشب.

فکر می‌کنم بسیاری از بدترین جنبش‌های تاریخ، زاییدهٔ ذهن آنهایی است که به کمال‌گرایی اعتقاد داشتند؛ دانشمندان، سیاستمداران و دیگرانی که فکر می‌کردند می‌توانستند همه‌چیز را یک‌بار و برای همیشه درست کنند. این فلسفه‌ای است که به‌طرزی باورنکردنی برای زندگی خطرناک است. کمال‌گرایان در میان ما آنهایی هستند که همیشه جهان را ویران و ویران‌تر می‌کنند. پیشرفت واقعی بشر همیشه حاصل فعالیت افرادی است که تواضع بیشتری به خرج داده‌اند و بر عیب‌های خود و دیگران واقف بوده و سعی در ایجاد بهشتی بر زمین نکرده‌اند.

شوخ‌طبعی زادهٔ شکاف مابین امید و واقعیت است. آنهایی هم که می‌دانند چگونه بخندند همان‌هایی هستند که قادر به همدردی با امیدهای ناامید و رؤیاهای درهم‌شکستهٔ ما هستند. و ما باید واجد همهٔ آنها باشیم.