بریده‌هایی از کتاب ماندانا و شومینسر

در مکتب ما رسم فراموشی نیست در مسلک ما عشق هم‌آغوشی نیست مهر تو اگر به هستی ما افتاد دیگر به سرش خیال خاموشی نیست

"میلیون‌ها ستاره در آسمان وجود دارد اما یکی از آنها بیشتر از سایرین نورافشانی می‌کند این است حقیقت وجود عشق: فقط تو را می‌بینم! من هرگز انکار نمی‌کنم که عشق بسیار گرانبهاست! وقتی به من نزدیک‌تر می‌شوی، گویی فرشتگان در گوشم نجوای محبت سر می‌دهند! باز هم رودخانه‌ی شب جاری شده،

"او هنوز نرفته است، پس هنوز هم قلب من متعلق به اوست! "

: "اشتباه نکن! فاصله‌ی عشق و تنفر، فاصله‌ی ازدواج تا طلاقه! "

هر بار که به یاد او می‌افتادم، قلب شکسته‌ام دوباره، آن هم پر سر و صدا می‌شکست!

ای دنیا لحظه‌ای بایست! تو داری به کدامین سمت سوق می‌کنی؟!

"در مکتب ما رسم فراموشی نیست در مسلک ما عشق هم‌آغوشی نیست مهر تو اگر به هستی ما افتاد دیگر به سرش خیال خاموشی نیست"

"من تو رو واسه همین متفاوت بودنت دوست دارم! من و تو هر دو تامون هم رو خیلی خوب درک می‌کنیم بلند شو دیگه! الان وقتشه مامان و بابام باید تو رو هر طوری که هستی ببینن! "

دانگ دانگ! سرم می‌کوبید! صدای ناقوس غم توی دالان‌های تاریک و خلوت دلم می‌پیچید و نوسان می‌کرد، آسمان زندگی‌ام باز بوی افسرده‌ی کوچ گرفته بود، باز هم رفتنی که حق او بود و ماندنی که سزاوار من! آری قصه‌ی تکراری او رفت و گریستن سال‌های من، کنج نمور یک اتاق همیشه ابری، حال و هوایی که نه می‌بارد و نه روشن و آفتابی می‌شود، سنگینی عشق خودش را روی دوش‌های زخم خورده‌ام انداخته بود.