بریده‌هایی از کتاب حواس‌پرتی مرگبار

«شوخ‌طبعی معیاری است برای اینکه چقدر فهمیده‌اید که در جهانی گیر افتاده‌اید که تقریباً به‌طور کامل از منطق گریزان است. قهقههْ شیوهٔ بیان اضطرابی است که در اثر این فهم در درونمان حس می‌کنیم»

برای بسیاری از ما، انفجار تکنولوژیک نه‌تنها ما را در معرض تجربیات جدید قرار نداده است، بلکه محدودتر نیز کرده است.

بیلی کالینز، شاعر آمریکایی، یک جا گفته است که همهٔ بچه‌ها با دانش شعر به دنیا می‌آیند، چون ضربان قلب مادر صدایی موزون دارد

«در انجیل متی ۶: ۷ آمده است:‘ آنچه مقدس است به سگان مدهید و نه مرواریدهای خویش پیش خوکان اندازید، مبادا آن‌ها را پایمال کنند، پس آنگاه برگردند و شما را بدرند.

می‌گویند ساز ویولن به صدای انسان شباهت زیادی دارد

چه کسی می‌توانست آن‌ها را سرزنش کند؟ کیست که بچه‌اش را فراموش کند؟ معلوم شد که ثروتمندان این کار را می‌کنند، همین‌طور فقرا و طبقهٔ متوسط. والدین، از هر سن و نژادی، این کار را می‌کنند. احتمال انجام این کار از طرف مادران کمتر از پدران نیست. این حادثه برای آدم‌هایی با حواس‌پرتیِ دائمی گرفته تا افرادی شدیداً منظم، و از تحصیل‌کرده‌های دانشگاهی گرفته تا کم‌سوادان اتفاق می‌افتد.

در سال‌های نوجوانی در نیویورک به‌طور جدی به فراگیری ویولن مشغول بود و قصد داشت کنسرت اجرا کند. اما در هجده‌سالگی آن را رها کرد، چون به این نتیجه رسید که هرگز به حدی نخواهد رسید که بتواند از آن پول درآورد. در زندگی از این اتفاقات می‌افتد. گاهی مجبور می‌شوید دست‌به‌عصا راه بروید. بنابراین پیکارلو مسیرِ کاریِ دیگری انتخاب کرد. او اکنون در ادارهٔ خدمات پستی ایالات متحده سرپرست شده است و دیگر زیاد ویولن نمی‌زند.

آیا در موقعیتی پیش‌پاافتاده و در زمانی نامناسبْ زیبایی اولویت خواهد داشت؟

انسان‌ها نیاز مبرم دارند به اینکه روایتی برای زندگیِ خود خلق و حفظ کنند که در آن جهانْ ناملایم و سنگدل نیست، اتفاقات هولناک به‌طور تصادفی رخ نمی‌دهند، و در صورتی که هشیار و مسئولیت‌پذیر باشید می‌توانید از فجایع مصیبت‌بار دوری کنید.

حال اگر نوازنده‌ای بزرگ آهنگی بزرگ بنوازد اما شنونده‌ای نداشته باشد... آیا واقعاً می‌توان گفت خوب می‌نوازد؟ این یک بحث معرفت‌شناختی قدیمی است،

«شوخ‌طبعی معیاری است برای اینکه چقدر فهمیده‌اید که در جهانی گیر افتاده‌اید که تقریباً به‌طور کامل از منطق گریزان است. قهقههْ شیوهٔ بیان اضطرابی است که در اثر این فهم در درونمان حس می‌کنیم

بازیگران جستارهای واینگارتن انسان‌های معمولی‌ای هستند که زیر فشار کار فرسوده شده‌اند، شلوغیِ شتابناک شهرها پریشان و سرآسیمه‌شان کرده است و به‌دنبال لحظه‌ای آرامش و رضایت، در تلاش و عجله‌ای بی‌پایان، به سر می‌برند

سرعت زندگی مدرن دارد ما را از پا می‌اندازد و توانایی‌ها و فرصت‌های زیست انسانی را از ما می‌گیرد.

واینگارتن چنین آدمی است. کسی که از اینکه آدمی معمولی است احساس گناه می‌کند، به تعبیر خودش «نویسنده‌ای مالیخولیایی» که اگر به طنزنوشتن روی نیاورده بود، به یک «راسکولنیکف» تبدیل می‌شد و این دقیقاً همان حسی است که خواندنِ این دو جستار به خواننده می‌دهد: حسِ راسکولنیکف بودن.

مسئله به همین سادگی است: مردم فکر می‌کنند هرگز چنین اتفاقی برایشان نمی‌افتد.

«دختربچه‌ای بود که پیش از آنکه بمیرد همهٔ موهایش را کنده بود».

وقتی پدر مایکل توقف کرده بود تا درختی را که وسط جاده افتاده بود از میان بردارد، درخت دیگری رویش افتاد و کشته شد. هریسون نمی‌دانست با این قضیه چه کار کند. هیچ چیز دیگر کاملاً پابرجا نبود، جز زندگی زناشویی‌اش که مایهٔ شگفتی‌اش بود.

می‌گویند ساز ویولن به صدای انسان شباهت زیادی دارد، و در دستان استادانهٔ نوازندهٔ ما مثل انسان گریه می‌کرد، خنده سر می‌داد و آواز می‌خواند

بالفور معتقد است خداوند ما را بی‌قیدوشرط دوست دارد و مستقیماً در زندگی ما دخالت می‌کند. این باور آرامش می‌آورد، اما تردید نیز دارد.

حال اگر نوازنده‌ای بزرگ آهنگی بزرگ بنوازد اما شنونده‌ای نداشته باشد... آیا واقعاً می‌توان گفت خوب می‌نوازد؟

شوقِ بی‌بدیلِ بچه‌ها. گویا آن‌ها تنها کسانی هستند که، در دنیای خاکستری و ملال‌آور ما بزرگ‌ترها، هنوز دلشان می‌خواهد همه چیز را تعطیل کنند و چند دقیقه‌ای را در راهروی یک ایستگاه مترو بایستند به تماشای ویولن‌زدن مردی که از شهرت، نبوغ یا مهارتش چیزی نمی‌دانند.

زندگی چیست اگر ما که سرشار از غمیم مجال سر بلند کردن و نگریستن نداشته باشیم از شعر «فراغت»، اثر ویلیام هنری دیویس

لین می‌گوید: «مسئله این است که در اولویت‌ها دچار اشتباه می‌شویم». اگر نتوانیم در زندگی خود وقت بگذاریم برای گوش‌دادن به یکی از بهترین نوازندگان روی زمین که چند تا از بهترین قطعه‌های ساخته‌شده را می‌نوازد، اگر جریان خروشان زندگی مدرن آن‌چنان بر ما استیلا یابد که چشم و گوشمان به چیزی مثل این بسته شود، آنگاه چه چیز دیگری را هم از دست می‌دهیم؟

یک تصور عمومی غلط دربارهٔ این افراد وجود دارد: «این‌ها معمولاً والدینی بیش‌ازحد دلسوزند، از آن دست والدینی که قفل کودک و درِ امنیتیِ مخصوص کودک می‌خرند». می‌گوید، این پرونده‌ها حاصل نارسایی حافظه‌اند نه نبود عشق.

«بعضی از مردم فکر می‌کنند: ‘درست است، فراموش‌کردن بچه برای دو دقیقه را می‌توانم درک کنم، اما نه هشت ساعت را’. چیزی که آن‌ها درک نمی‌کنند این است که پدر یا مادر، به خیال خود، بچه را در مهدکودک گذاشته‌اند و فکر می‌کنند بچه‌شان شاد و خرم و تحت مراقبت است.

می‌گوید جامعه اغلب دربارهٔ این آدم‌ها قضاوت خوبی ندارد، حتی در صورت تصادفی‌بودن حادثه و حتی وقتی که به‌قطع می‌توان گفت تقصیر آن‌ها نبوده است. هیکلینگ گفت انسان‌ها نیاز مبرم دارند به اینکه روایتی برای زندگیِ خود خلق و حفظ کنند که در آن جهانْ ناملایم و سنگدل نیست، اتفاقات هولناک به‌طور تصادفی رخ نمی‌دهند، و در صورتی که هشیار و مسئولیت‌پذیر باشید می‌توانید از فجایع مصیبت‌بار دوری کنید.

سرعت زندگی مدرن دارد ما را از پا می‌اندازد و توانایی‌ها و فرصت‌های زیست انسانی را از ما می‌گیرد.

«ما آسیب‌پذیریم، اما لازم نیست کسی این را به ما یادآوری کند. باید باور کنیم که دنیا قابل درک و کنترل‌پذیر است و تهدیدگر نیست و اگر از قواعد آن پیروی کنیم، اتفاقی نخواهد افتاد. بنابراین، وقتی چنین حادثه‌ای برای دیگران رخ می‌دهد، احساس می‌کنیم باید آن‌ها را در گروهی متفاوت از خود قرار دهیم. ما نمی‌خواهیم شبیه آن‌ها باشیم و نمی‌توانیم با این واقعیت دهشتناک کنار بیاییم که ممکن است ما هم مثل آن‌ها باشیم. پس آن‌ها باید افرادی بدذات باشند».

بیلی کالینز، شاعر آمریکایی، یک جا گفته است که همهٔ بچه‌ها با دانش شعر به دنیا می‌آیند، چون ضربان قلب مادر صدایی موزون دارد

بیلی کالینز، شاعر آمریکایی، یک جا گفته است که همهٔ بچه‌ها با دانش شعر به دنیا می‌آیند، چون ضربان قلب مادر صدایی موزون دارد