بریده‌هایی از کتاب راهنمای مواجهه فلسفی با میان‌سالی

«به راستی هیچ‌گاه نسبت به این مسئله تردید نداشته‌ام که هدف تمام رفتارهای ما و غایت زندگی رسیدن به خوشبختی است. ولی حال به این باور رسیده‌ام که تنها زمانی به این هدف می‌رسیم که به صورت مستقیم به سمت آن پیش نرویم. افراد خوشبخت (از نظر من) آن‌هایی هستند که به جای خوشبختی خود روی هدف دیگری تمرکز کرده‌اند؛ روی خوشبختی بقیه، روی بهبود وضعیت بشر، حتی روی یک هنر یا حرفه نه به عنوان یک ابزار بلکه به عنوان یک هدف ایده‌آل. به این ترتیب با هدف‌گذاری کردن بر روی یک چیز دیگر، آن‌ها در طول مسیر به خوشبختی هم می‌رسند.»

اگر می‌خواهید زندگی‌تان ارزشی داشته باشید، دیر یا زود باید با احساس محتمل، وحشتناک و رنج آور افسوس مواجه شوید. شما باید بتوانید از پس آن بربیایید، در غیر این صورت زندگی‌تان نابود می‌شود.»

خوشبختی این افراد با گذر عمر به آرامی حالت U شکلی به خود می‌گیرد. در جوانی و پیری در بالاترین سطح خود قرار دارد و در چهل و شش سالگی، به پایین‌ترین نقطه می‌رسد.

اگر مسیرهایی که طی کرده‌اید باعث شده‌اند که زندگی آن چیزی نباشد که انتظار داشتید، چه احساسی باید داشته باشید؟ فلسفه نمی‌تواند گذشته را تغییر دهد. ولی می‌تواند کاری کند که آن را بپذیریم.

«سپاس از قلب انسان که به واسطه آن زندگی می‌کنیم، سپاس از محبت، لذت‌ها و ترس‌هایش، از نظر من حتی ناچیزترین گل‌هایی هم که غنچه می‌دهند می‌توانند مرا به افکاری بس عمیق برسانند که در نهایت اشک در چشمانم حلقه بزند.»

یکی از اهداف اصلاح اجتماعی، کاهش ابعاد رنج انسان است؛ رسیدن به آن هدف به خودی خود و صرف نظر از تاثیراتش دارای ارزش است. برنامه‌های یک مددکار اجتماعی ارزشی فراتر از ارزش ابزاری دارند.