بریده‌هایی از کتاب شکوهِ مرگبار؛ یک فیلم بیولوژیک

چرا یکباره به خیابان می‌ریزیم وقتی مرتضی پاشایی از دنیا می‌رود؟ حتما یکی از دلایلش جذابیت است، اما مرگ هم هست. ما از مرگ می‌ترسیم، از مرگ یک جوان مشهور در سی‌سالگی می‌ترسیم.

کتاب‌فروشی‌ها که تا پیش از این همیشه فقط کتاب می‌فروختند، شدند لوکیشنی جدید از فیلم بیولوژیک تهران ژانری و پای چیزهای دیگری هم علاوه بر کتاب درآن‌ها باز شد: ظروف سرامیکی، جواهرات بدلی، لوازم‌التحریر لوکس و به طور خلاصه «جینگیله‌مستون‌ها».

مثلا همین ماجرای گورخواب‌ها. اومدن و یه‌مرتبه این موضوع رو مطرح کردن و احساسات مردم رو درگیر کردن. چیزی حدود پنجاه نفر گورخواب رو بردند تو گرم‌خانه‌ها سامان دادن و بعد چی شد؟ تموم شد و هیچ‌کس هم نگفت که مسئلهٔ اصلی تو این شهر میلیون‌ها میلیون حاشیه‌نشین و بی‌خانمانه.

بسیاری از نویسندگان، که بیشتر هم نویسندگان ادبیات هستند، بزرگ‌ترین تلاشی که در آثارشان داشتند همین بوده است: این که سعی کنند تا آن ایدئولوژی‌ای را که پشت پردهٔ چشم‌هایمان، همچون یک لنز فیلم‌برداری یا اینستاگرامی، جای جهان‌بینی ما می‌نشیند، کنار بزنند و جهان بدون فیلتر را نشانمان بدهند. جهانی را نشان دهند که در آن یک گردن‌بند مروارید ارزش چندانی ندارد در مقابلِ آن لحظه‌ای که با فراغ بال گوشه‌ای لم داده‌ایم و غرق در روح بلندنظر خود، شادکام مزهٔ شیرینی زنجفیلی خانگی را با چای هل و دارچین مزمزه می‌کنیم و زمان را از دست نمی‌دهیم. منظورم همان لذت‌های سادهٔ معصومانه و مؤثری هستند که دریچهٔ احساسات ما را باز می‌کنند و قلبمان را برمی‌انگیزند.