بریده‌هایی از کتاب تحصیلکرده

هر کسی که با برداشتن گامی بزرگ به سوی برابری مخالفت می‌کند، او همان کسی است که باید آزادی او سلب شود.

«آزادی مثبت تسلط بر خویشتن خویش است. برای برخورداری از آزادی مثبت باید بتوان بر روی افکار خود تسلط داشت و خود را از ترس‌ها و اعتقادات غیرمنطقی و نامعقول و اعتیاد و خرافه‌پرستی و انواع خود اجباری‌ها و اضطرارها آزاد کرد.»

تا جایی که به یاد دارم تصور من از بهشت چنین بود: مردی با زنانِ بسیار. برای من دردآور بود که در حساب دیفرانسیل الهی بهشت یک مرد می‌تواند معادله را برای زنان بی‌شماری موازنه کند.

«دختر نمایشنامه تا زمانی که خودش را باور نداشت، یک دختر معمولی بود که لباس زیبایی به تن داشت، ولی زمانی که خودش را باور کرد دیگر اهمیتی نداشت چه لباسی به تن دارد.»

«خودت را آزاد کن! نگذار ذهنت در بردگی بماند هیچ‌کس به جز خودِ ما نمی‌تواند ذهنمان را آزاد سازد»

پدر و مادر در زنجیر بدرفتاری، تهمت زدن و کنترل کردن، گرفتار شده‌اند، از نظر آن‌ها تغییر کردن خطرناک است و هر کسی که بخواهد تغییر کند را طرد می‌کنند. این عقیده‌ای اشتباه از وفاداری خانوادگی می‌باشد. آن‌ها مدعی ایمان هستند ولی رفتارشان با آنچه در کتاب مقدّس آمده در تناقض است.

«آزادی منفی، رهایی از موانع و محدودیت‌های بیرونی است. بر اساس این تعریف انسان زمانی آزاد است که از نظر فیزیکی محدودیتی برای عمل کردن نداشته باشد.»

گذشته به این دلیل زیباست که ما هرگز قادر به درک هیجانات و احساساتمان در زمان حال نیستیم. این احساسات به مرور و با گذشت زمان بسط یافته و ما قادر به درک آن‌ها خواهیم بود؛ بنابراین ما در زمان حال احساسات و هیجانات تکامل یافته و قابل درکی نداریم و تنها این احساسات و هیجانات گذشتهٔ ما هستند که کامل بوده و به خوبی قابل درکند. ویرجینیا وولف

وقت‌هایی که آدم منتظر اتفاق خوشایندی نیست، روزها زودتر سپری می‌شوند.

من تلاش زیادی کرده بودم و سال‌ها درس خوانده بودم و به این امتیاز دست پیدا کرده بودم که حقایقی که پدر به من نداده را ببینم و تجربه کنم تا از این طریق بتوانم خودم را از نو بسازم. من به این نتیجه رسیده بودم که توانایی انسان برای ارزیابی تاریخ‌ها و دیدگاه‌های مختلف، اصل و اساس چیزی است که خودسازی نامیده می‌شود.

تو دیگر طناب بیشتری برای به دار آویختن من به آن‌ها نده.

چیزی در درونم شکست، چیزی مثل یک سد یا دیوارهٔ ساحلی یک رودخانه. احساس می‌کردم پرت شده‌ام، نمی‌توانستم خودم را سَرپا نگه دارم. فریاد کشیدم ولی فریادم از درون بود.

هر کسی که با برداشتن گامی بزرگ به سوی برابری مخالفت می‌کند، او همان کسی است که باید آزادی او سلب شود.

اگر تسلیم پدر می‌شدم نه تنها در این بحث مغلوب شده بودم بلکه اختیار ذهن خود را نیز به آن‌ها واگذار کرده بودم و در آن لحظه متوجّه شدم اختیار ذهن من بهایی است که برای داشتن آن‌ها باید بپردازم و من این را نمی‌خواستم. پدر نمی‌خواست روح پلید را از وجود من بیرون کند بلکه می‌خواست خودم را از من بگیرد.

پدر و مادر در زنجیر بدرفتاری، تهمت زدن و کنترل کردن، گرفتار شده‌اند، از نظر آن‌ها تغییر کردن خطرناک است و هر کسی که بخواهد تغییر کند را طرد می‌کنند. این عقیده‌ای اشتباه از وفاداری خانوادگی می‌باشد. آن‌ها مدعی ایمان هستند ولی رفتارشان با آنچه در کتاب مقدّس آمده در تناقض است. مراقب خودت باش. دوستت داریم.

من سرانجام به این باور رسیدم، باید به تحصیل به‌عنوان تجربه‌ای که مدام در حال بازسازی و احیاء شدن است، نگاه کرد و باید به این باور رسید، مسیری که برای تحصیل کردن طی می‌شود و هدف از طی این مسیر، هر دو یکی هستند و با هم منافاتی ندارند. جان دیویی

پدر و مادر در زنجیر بدرفتاری، تهمت زدن و کنترل کردن، گرفتار شده‌اند، از نظر آن‌ها تغییر کردن خطرناک است و هر کسی که بخواهد تغییر کند را طرد می‌کنند. این عقیده‌ای اشتباه از وفاداری خانوادگی می‌باشد. آن‌ها مدعی ایمان هستند ولی رفتارشان با آنچه در کتاب مقدّس آمده در تناقض است.

«خودت را آزاد کن! نگذار ذهنت در بردگی بماند هیچ‌کس به جز خودِ ما نمی‌تواند ذهنمان را آزاد سازد»

در طول زندگی‌ام این حس غریزی راهنمای من شده بود و فهمیده بودم بهترین کار این است که فقط به خودم متّکی باشم.

شُن هزاران بار مرا کاکاسیاه صدا کرده بود و من به آن اسم خندیده بودم ولی حال دیگر نمی‌توانستم بخندم. نه کلمه عوض شده بود و نه لحن شُن تغییر کرده بود. این من بودم که تغییر کرده بودم. این کلمه دیگر در گوشم پژواکی از یک شوخی نبود. آنچه گوش‌هایم می‌شنید، پیامی از دل زمان بود که می‌گفت هرگز در یک نبردِ ناشناخته به سربازی پیاده تبدیل نشو.

«آزادی مثبت تسلط بر خویشتن خویش است. برای برخورداری از آزادی مثبت باید بتوان بر روی افکار خود تسلط داشت و خود را از ترس‌ها و اعتقادات غیرمنطقی و نامعقول و اعتیاد و خرافه‌پرستی و انواع خود اجباری‌ها و اضطرارها آزاد کرد.»

من به این نتیجه رسیده بودم که توانایی انسان برای ارزیابی تاریخ‌ها و دیدگاه‌های مختلف، اصل و اساس چیزی است که خودسازی نامیده می‌شود.

وقتی زندگی به نظر دیوانگی برسد، آن وقت چه کسی می‌داند دیوانگی کجاست؟

او طوری به خودش احترام می‌گذاشت و جلوی پای خودش بلند می‌شد که آدم از اظهار کردن و بیانِ آن نیز احساس حماقت می‌کند.

مادر در مقابل دیگران و در جمع خودش را قوی نشان می‌داد، اما حال که با من تنها شده بود نقاب را از چهره‌اش برداشته و خود واقعی‌اش بود، فرسوده و شکننده بود و آن‌قدر تحت فشار بود که صدای نفس‌هایش شنیده می‌شد.

داشتن حس اقتدار و برتری، نتیجهٔ زندگی در کوهستان است. احساس استقلال و انزواطلبی حتی نسبت به حکومت نیز از ثمرات زندگی در کوهستان است. در آن محیطِ وسیع و پهناور تو می‌توانی به تنهایی ساعت‌ها در میان صخره‌ها و درختانِ کاج و علف‌های هرز غوطه‌ور شوی و غرق در آن بی‌کرانی محض، آرامش را تجربه کنی؛ کوهستان با همهٔ شکوهش تو را آرام می‌کند و به طورِ قطع، دلواپسی‌ها را از تو دور می‌کند.

ما آدم‌ها دوست داریم بیمار باشیم چون این بیماری گاهی به نفع ما تمام می‌شود.

زندگی من در کمبریج تغییر کرد. شاید بهتر است بگویم خودم تغییر کردم و به این باور رسیدم که به کمبریج تعلق دارم. من مدّت‌ها از داشتن چنین خانواده‌ای شرمسار بودم ولی حالا در عرض یک شب دیگر چنین احساسی نداشتم. برای اوّلین بار در زندگی‌ام به راحتی و بدون احساس شرم در مورد خانواده‌ام صحبت می‌کردم. به دوستانم گفتم که هیچ وقت به مدرسه نرفته‌ام.

من و پدر هر دو به معبد نگاه می‌کردیم. پدر خدا را می‌دید و من سنگ گرانیت را می‌دیدم.

«آزادی مثبت تسلط بر خویشتن خویش است. برای برخورداری از آزادی مثبت باید بتوان بر روی افکار خود تسلط داشت و خود را از ترس‌ها و اعتقادات غیرمنطقی و نامعقول و اعتیاد و خرافه‌پرستی و انواع خود اجباری‌ها و اضطرارها آزاد کرد.»