بریده‌هایی از کتاب دیگر ماجراهای اتفاقی مرد صدساله

اصلاً قرار نبود قصهٔ مرد صدساله‌ای که از پنجره فرار کرد و ناپدید شد دنباله‌ای داشته باشد. خیلی‌ها دنباله‌اش را می‌خواستند، مخصوصاً قهرمان داستان، آلن‌کارلسن، که مدام در مغز من رژه می‌رفت و هروقت دلش می‌خواست توجهم را به خودش جلب می‌کرد.

جهان ناقص‌تر از همیشه بود. در این حین، من فقط تماشاچی بودم.

سال‌ها گذشت. رهبران هر دو کره آمدند و رفتند، همان‌طور که کلاً همیشه رهبرها می‌آیند و می‌روند. دیکتاتوری در جنوب به تدریج قدرتش را از دست داد، ولی «اتکا به خود» در شمال به قدری شکوفا شد که مردم داشتند از گرسنگی می‌مردند.

صاحب‌منصبانی که هنوز دستگیر نشده بودند راه‌حلی برای این مشکل پیدا کرده بودند: قانونی کردن فساد تا دیگر نیازی نباشد زندان‌های بیشتری بسازند.

ایالات متحده معتقد بود این آقا آیندهٔ کنگو و آفریقاست و با کمک پرلطف سازمان سیا این جنگجوی قدرتمند چندین دهه در قدرت باقی ماند. بعد از کائوچو، اورانیم به منبع طبیعی مورد علاقه‌اش تبدیل شد. در واقع آمریکا اورانیم مورد نیازش را برای ساخت بمب‌های اتمی که بر سر هیروشیما و ناگازاکی ریخت از کنگو تهیه کرد و برای تشکر، به تأسیس مؤسسهٔ تحقیقات اتمی کنگو کمک کرد

ضمن، روس‌ها استاد حقه‌بازی بودند. ممکن بود روز دوشنبه به تحریم علیه کرهٔ شمالی رأی مثبت بدهند، روز سه‌شنبه قول نصفه‌نیمه‌ای راجع به سانتریفوژ بدهندو قبل از پایان هفته رابط‌های به‌دردبخوری برای تهیهٔ اورانیم معرفی کنند.

آلن گفت: «ممکن نیست دعوا کنیم. ما اهل خشونت نیستیم. خشونت بیشتر اوقات راه به جایی نمی‌برد. یولیوس معمولاً با بدبینی به بیشتر چیزها نگاه می‌کند، ولی هیچ‌وقت از این جلوتر نمی‌رود.» یولیوس نزدیک بود به این حرفی که آلن زد با بدبینی نگاه کند، ولی تصمیم گرفت همراه با رفیقش و آن مرد کلاه‌پوش لبخند بزند.

در سوئد چیزی وجود دارد به اسم قاعدهٔ دسترسی عمومی. یعنی هر کاری که یک مأمور دولتی انجام بدهد، هرچه که بنویسد، بگوید و حتی فکر کند باید بلافاصله به هر شهروندی که بخواهد بداند، گزارش شود.

همه همدیگر را دوست داشتند، به جز آلن که هیچ‌کس و هیچ‌چیز را دوست نداشت، جز گربه‌اش. نه اینکه آدم تلخی بود، نه: فقط بود.

به گواه تاریخ، کشورهایی که نمی‌توانستند گاز بگیرند بلعیده می‌شدند. یکی از تأثیرات جانبی مثبت مسلح شدن این بود که فضای لفاظی گستاخانه‌تری ایجاد می‌کرد و این موضوع روحیهٔ جنگجویی داخلی را به سطح کاملاً جدیدی می‌برد. بدین ترتیب، رهبراعظم حتی اعظم‌تر هم می‌شد.