بریده‌هایی از کتاب دشمنی به نام خودپرستی

به یاد داشته باش، واژه «متعصب» همان شکل مؤدبانه واژه «دیوانه» است.

حرف زدن همیشه آسان است.

ارزش‌های فرهنگی ما تقریبآ سعی دارند ما را وابسته به تأیید دیگران کنند

تظاهر به داشتن دانش، خطرناک‌ترین رذیلت‌هاست،

وقتی بیل برادلی بسکتبالیست جوانی بود، به خود یادآوری می‌کرد: «وقتی تمرین نمی‌کنی، به یاد داشته باش یک نفر در جایی در حال تمرین کردن است، و وقتی با او رودررو می‌شوی، اوست که برنده می‌شود.» کتاب مقدس چنین مفهومی را به روش خود بیان می‌کند: «رستگار، آن بندگانی هستند که زمانی‌که اربابشان می‌آید، آن‌ها را بیدار و مشغول کار می‌یابد.» می‌توانی به خودت دروغ بگویی، بگویی مدت زمانی را به کارت اختصاص داده‌ای، یا وانمود کنی که مشغول انجام دادن کاری هستی، ولی سرانجام سروکله یک نفر پیدا می‌شود. سنجیده خواهی شد و ممکن است که دستت رو شود.

بیشتر مردم در غلو کردن و جمع کردن خریدار برای حرف خود استادند. پس، آنچه نایاب و کمیاب است، همان سکوت است. یعنی توانایی در اجتناب عامدانه از گفتگو، و ادامه زندگی بدون وابستگی به آن. سکوت، امتیازی است برای آنان که اعتماد به نفس دارند و توانمندند.

احساس ــ همه‌اش کار احساس است.

اصل اول اینست که خودت را گول نزنی ــ و کاش می‌دانستی که چه آسان گول می‌خوری!

ما در آغاز هر راهی هیجان‌زده و عصبی هستیم. پس تلاش می‌کنیم تا خودمان را در ظاهر، به جای باطن، تسلی خاطر بدهیم

ر ژرف‌اندیشی شتاب مکن، ولی در اجرای تصمیمات خود درنگ ننما.»

ظاهر همیشه گول‌زننده است

۲۴۰۰ سال قبل، افلاطون از نوعی افراد یاد کرده که جرمشان «خوش بودن با افکارشان» است.

خودپرستی نامبارک حالتیست کاندر او ایمان ما انکار ماست «مولانا»

با این‌که بزرگ می‌اندیشیم باید عمل ما و زندگی ما کوچک باشد تا آنچه را در پی آن هستیم به سرانجام برسانیم

یک فراگیر خودمنتقد و خودانگیخته، همیشه در حال تلاش برای اصلاح فهم خود است.

هنر بازخورد گرفتن، خصوصآ بازخورد انتقادآمیز و سخت، مهارتی مهم در زندگی است. نه تنها لازم است بازخوردهای سخت بگیریم، بلکه باید فعالانه در پی آن و طالب آن باشیم. تلاش کنیم تا نکات منفی را، خصوصآ زمانی که دوستان، خانواده و ذهن ما به ما می‌گویند که عالی عمل می‌کنیم، دریابیم. به هرحال، خودپرستی تلاش می‌کند تا به هر قیمتی شده مانع این بازخوردها شود.

به قول سنکا، کلمه یونانی یوثیمیا کلمه‌ایست که اغلب باید به خاطر داشته باشیم: و آن درک مسیری است که در آن قرار داریم، و این‌که چگونه در آن مسیر، بدون سردرگمی و انحراف، از طرف تمامی آن‌هایی که در مسیر می‌گذرند، ثابت قدم ادامه دهیم. به عبارت دیگر، منظور شکست دادن طرف مقابل نیست. منظور این نیست که از دیگران بیشتر داشته باشیم. هدف این است که خود خودمان باشیم و تا آنجا که ممکن است، بدون تسلیم شدن دربرابر همه چیزهایی که سعی در انحراف ما از مسیر اصلی دارند، در مسیری که برگزیده‌ایم خوب عمل کنیم. خوب باشیم و خوب بمانیم؛ یعنی به سمت آنجایی حرکت کنیم که قرار است برویم؛ یعنی به سرانجام رسانیدن حداکثری آنچه قادر به انجام دادن آن هستیم، در آنچه انتخاب کرده‌ایم. فقط همین. نه بیشتر نه کمتر. (راستی، یوثیمیا به انگلیسی یعنی «آرامش خاطر».)

سخت است فروتن نباشی وقتی تنها، در نیمه‌های شب روی ساحل قدم بزنی، درحالی‌که تنها همراه تو اقیانوس بی‌کرانی باشد که با صدای مهیب به ساحلی که تو در آن قدم می‌زنی می‌کوبد.

شرمن قانون خوبی داشت که سعی داشت آن را اجرا کند. «هرگز برای آنچه در اندیشه توست و آنچه انجام می‌دهی، تا لازم نباشد، دلیل نیاور. شاید بعد از مدتی، دلیل مناسب‌تری به ذهنت خطور کند.»

«بهترین گنجینه یک فرد، زبان صرفه‌جوی اوست.»

به یاد داشته باش، واژه «متعصب» همان شکل مؤدبانه واژه «دیوانه» است.

باید برای متفاوت بودن و متفاوت ماندن مبارزه کنیم ــ و این قسمت سخت ماجراست.

هنگامی‌که شروع به فعالیتی می‌کنید، از چندین واقعیت مهم مطمئن شوید: ۱. آنقدر که می‌پندارید، خوب و مهم نیستید؛ ۲. نگرش شما باید از نو تنظیم شود؛ ۳. بیشتر آموزه‌های شما در مدارس و کتب دیگر، و بیشتر آنچه را می‌دانید، یا منسوخ شده و یا باطل است.

۲۴۰۰ سال قبل، افلاطون از نوعی افراد یاد کرده که جرمشان «خوش بودن با افکارشان» است. ظاهرآ حتی آن زمان هم رایج بوده که افرادی «به جای یافتن راه حل برای دستیابی به طلب و خواسته خود، آن را نادیده می‌گرفتند تا از ژرف‌اندیشی‌های خسته‌کننده درباره روش‌های ممکن خلاصی یابند. آن‌ها فرض می‌کنند آنچه آرزوی آن را دارند، مهیاست و در پی تدارک مابقی آن برمی‌آیند، و با این تصور از فکر کردن درباره هر کاری که انجام می‌دهند لذت می‌برند و بنابراین روح تنبل خود را تنبل‌تر می‌کنند.»

می‌گویند دست جراح با شهامت، هنگام عمل جراحی روی بدن خودش هم نمی‌لرزد، و آن کس که در کنار زدن پرده رمزآلود خودپرستی، که مانع دیدن نقصان و انحراف در رفتار است، درنگ نمی‌کند، به اندازه همان جراح، باشهامت است.

تظاهر به داشتن دانش، خطرناک‌ترین رذیلت‌هاست، زیرا مانع پیشرفت و بهتر شدن ما می‌شود، و چاره کار، تنها، اتکا به نفس سختکوشانه است.

مخلص کلام این‌که، منظور این نیست که چون هنوز سزاوار غرور ورزیدن نیستی، آن را پس بزنی؛ نه این‌که «به خودت در مورد آنچه هنوز روی نداده است، مباهات نورزی»، بلکه صریح‌تر این‌که «مغرور نشوی». «در غرور، خیری برای تو نیست.»

هنری فورد آن را این‌گونه بیان می‌کند: «نمی‌توان فقط براساس آنچه تصمیم به انجام دادن آن داری برای خود اعتباری کسب کنی.»

می‌خواهم در زندگی چه کسی باشم؟ و برای رسیدن به آن چه مسیری را انتخاب خواهم کرد؟

شکسپیر همیشه هشدار می‌داد که خودپرستی به جنون می‌انجامد. درحقیقت در هملت با به کار بردن همین نامه به عنوان الگویش، شکسپیر واژگان ایسوکراتس را در دهان شخصیتش، پولونیوس که در حال سخنرانی برایپسرش لایرتیس است، قرار می‌دهد. یک سخنرانی، که برحسب اتفاق، ممکن است آن را شنیده باشید، با این شعر کوتاه خاتمه می‌یابد: بیش از هرچیز: با خودت صادق باش، و بر این صداقت ثابت قدم باش همچون شب که از پس روز آید، تا زین پس، نتوانی با هیچ کس فریبکاری کنی. بدرود. فصل پربرکت من!