بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

هیچ‌چیز جز چند سانتیمتر مکعب فضای درون مغزت مال خودت نبود.

ما می‌دونیم هرکس قدرت رو تسخیر می‌کنه، قصد نداره اونو از دست بده. قدرت وسیله نیست، هدفه. هیچ‌کس یه حکومت دیکتاتوری رو برای محافظت از یه انقلاب به‌وجود نمیاره؛ بلکه انقلاب می‌کنه تا یه حکومت دیکتاتوری درست کنه. هدف تفتیش عقاید، تفتیش عقایده. هدف شکنجه، شکنجه‌اس. هدف قدرت، قدرته. حالا می‌تونی منظور منو بفهمی؟

نابرابری، قانون تغییرناپذیر زندگی انسان است

جنگ، صلح است. آزادی، بردگی است. نادانی، توانایی است.

همه می‌دونن که همهٔ اخبار دروغه.

مدام در درون و بیرونش احساس بی‌تابی می‌کرد، گویی درمورد چیزی که حقّ آدم بود، به او کلک زده باشند.

«هرکس گذشته را در دست بگیرد، آینده را در دست دارد، هرکس حال را در دست بگیرد، گذشته را در دست دارد.»

، درست در چنین لحظه‌ای که انسان در شرف دستیابی به آرزوهایش است، دچار ناامیدی می‌شود.

قدرت وسیله نیست، هدفه. هیچ‌کس یه حکومت دیکتاتوری رو برای محافظت از یه انقلاب به‌وجود نمیاره؛ بلکه انقلاب می‌کنه تا یه حکومت دیکتاتوری درست کنه

دانشمند امروز یا آمیزه‌ای از روان‌شناس و مأمور تحقیق است که با دقت فوق‌العاده دربارهٔ معنای حالت‌های چهره، رفتار و آهنگ صدا تحقیق می‌کند و مسایل مختلفی را که در مجبورکردن افراد به راستگویی مؤثرند، مانند داروها، شوک‌درمانی، خواب مصنوعی و شکنجهٔ جسمی مورد مطالعه قرار می‌دهند؛

مردن، درحالی‌که از آن‌ها متنفر هستی، همان آزادی است.

واقعیت تنها از طریق نیازهای زندگی روزمره، ازجمله نیاز به خوراک، پوشاک و سرپناه، خودداری از خوردن سم و یا بیرون‌پریدن از پنجرهٔ ساختمانی بلند و امثال این‌ها، احساس می‌شود. بین مرگ و زندگی، لذت و درد جسمانی هنوز هم تفاوت وجود دارد

اگر بین حقیقت و دروغ قرار گرفتی و حتا درمقابل تمام جهان ایستادی و حق را زیر پا نگذاشتی، دیوانه نیستی.

بعد کم‌کم چهرهٔ برادر بزرگ کم‌رنگ شد و به‌جای آن سه شعار حزب با حروف سیاه و بزرگ خودنمایی کرد: جنگ، صلح است. آزادی، بردگی است. نادانی، توانایی است.

آیا ممکن است طبیعت انسان به‌گونه‌ای تغییر کند که آرزوهایش برای آزادی، شرافت، کمال و عشق را فراموش کند؟

آن‌ها تا به آگاهی نرسند، طغیان نخواهند کرد، و تا طغیان نکنند، به آگاهی نخواهند رسید.

چرا نمی‌شد چند روز یا هفته را از زندگی خود حذف کرد؟

«وینستون، چه‌طور یه انسان می‌تونه قدرتش رو بر انسان دیگه‌ای اعمال کنه؟» وینستون فکر کرد. «با وادار کردن او به رنج کشیدن.» ـ دقیقآ. با وادار کردن او به رنج کشیدن. اطاعت کافی نیست. اگه اون رنج نکشه، چه‌طور می‌شه مطمئن شد که اون درحال اطاعت از خواستهٔ توئه نه خواستهٔ خودش؟ موندن در قدرت یعنی تحمیل درد و حقارت.

هیچ‌جوری نمی‌شد فهمید که چه مقدار از این مطالب دروغ است. شاید هم حقیقت داشت که مردم درحال‌حاضر رفاه بیش‌تری نسبت به قبل‌از انقلاب داشتند. تنها ناقض این ادعا، اعتراضی خاموش در رگ و پی انسان بود، احساسی غریزی که به فرد می‌گفت شرایط فعلی زندگی‌ات غیرقابل تحمل است و باید روزی تغییر کند. ویژگی حقیقی و برجستهٔ زندگی فعلی برای او، نه بیرحمی و ناامنی آن؛ بلکه پوچی، دلگیری، بیحالی و خمودگی آن بود.

جنگ راهی است برای تکه‌تکه‌کردن، غرق‌کردن در عمق دریا و یا به‌هوافرستادن و دودکردن موادی که می‌توانست برای آسایش بیش‌تر مردم و در درازمدت، برای افزایش آگاهی آنان به‌مصرف برسد.

صفحهٔ سخنگو نوعی دستگاه فرستنده و گیرنده بود که صدای وینستون را، حتا وقتی که زمزمه‌ای بسیار آهسته بود، بی‌درنگ دریافت می‌کرد. خلاصه، تا زمانی که وینستون در محدودهٔ دید دستگاه قرار داشت، هم تصویر و هم صدایش دریافت می‌شد. البته هیچ راهی وجود نداشت که بفهمی در فلان لحظهٔ خاص آیا زیرنظر قرار داشته‌ای یا نه. همچنین هرگز نمی‌توانستی سردربیاوری که پلیس افکار، چندبار و از چه طریقی، به تفتیش عقاید تو پرداخته است. حتا اگر می‌گفتند همهٔ مردم را تمام وقت کنترل می‌کنند، چندان دور از ذهن نبود؛ یعنی آن‌ها در هر زمان که اراده می‌کردند، می‌توانستند همهٔ رفتار و کردارت را زیرنظر بگیرند.

بدترین دشمن انسان سیستم عصبی خود اوست.

در اقلیت‌بودن، حتا اگر یک نفر باشی، موجب نمی‌شود خودت را دیوانه بپنداری. اگر بین حقیقت و دروغ قرار گرفتی و حتا درمقابل تمام جهان ایستادی و حق را زیر پا نگذاشتی، دیوانه نیستی.

«وینستون، چه‌طور یه انسان می‌تونه قدرتش رو بر انسان دیگه‌ای اعمال کنه؟» وینستون فکر کرد. «با وادار کردن او به رنج کشیدن.»

به‌احتمال زیاد انسان بیش‌تر دلش می‌خواهد درکش کنند تا این‌که دوستش داشته باشند.

اهداف حزب، تسخیر تمام کرهٔ زمین و خاموش‌کردن امکان تفکر مستقل برای همیشه است. بنابراین، حزب با دو مشکل مهم روبه‌رو است. یکی این‌که به‌رغم تمایل افراد به آن‌چه که در ذهن‌شان می‌گذرد، دسترسی یابد و دیگر این‌که چه‌گونه می‌توان در عرض چند ثانیه و بدون هشدار قبلی، چندصد میلیون نفر را کشت. این مسأله تا هر زمانی که تحقیقات علمی ادامه داشته باشد، موضوع پژوهش خواهد بود.

اگر آدم کسی را دوست داشت، حتا اگر هیچ‌چیز دیگر را برای بخشیدن نداشت، باز هم محبتش را به او می‌بخشید

برای نوع بشر دو راه بیش‌تر وجود ندارد، آزادی یا نیکبختی و برای اکثریت آن‌ها نیکبختی بهتر از آزادی است.

جرایم فکری منجر به مرگ نمی‌شوند، جرایم فکری خودِ مرگ هستند.

همان‌گونه که سه‌گانهٔ اتوپیای مثبت روحیهٔ امیدوارانه و متکی‌به‌نفس انسان پس از رنسانس را نشان می‌دهد، اتوپیاهای‌منفی، ناتوانی و ناامیدی انسان امروز را به‌نمایش می‌گذارند. چیزی متناقض‌تر از این در تاریخ وجود نداشته است