بریده‌هایی از کتاب گاه ناچیزیِ مرگ

زندگی در راهِ خدا، دشوارتر از مرگ در راهِ خُداست؟

خداوندا! سه گناهِ مرا ببخش: به سوی تو آمدم و فراموش کردم که تو همه‌جا هستی؛ به تو فکر کردم و فراموش کردم که تو از افکار، عمیق‌تری؛ برایت نماز خواندم و فراموش کردم که تو از نمازها والاتری

تقوایی که باعث خروجِ تو از سختی‌ها نَشَود بی‌فایده است.

وقتی حاکمِ رعیت فاسد شود، فساد، عادتِ عمومی مردم می‌شود

کسی که حکمت ندارد حکومت ندارد.

جوانِ خسته، حُکمِ پیر را دارد.

«لو لا المطامع لانقطعت الهمم » اگر آرزوها نبودند، همّت‌ها می‌گسستند. ابن‌عربی

آن‌که غفلت ورزد افول کند.

«الحُبُّ سِرٌّ اِلهی» عشق، رازی الهی است.

زندگی، گاهی این‌چنین است. آدمیزاد، روزهایی هم دارد که بر مَدارِ مُرادند. پی‌درپی اتّفاقاتِ خوشایند می‌افتد. شاید امیدِ بودنِ این روزهاست که آدمی را سَرِ پا نگه می‌دارد.

استخاره کردم که اگر در بودنِ من و نظام در کنارِ هم، خیری است، خداوند، ما را گِرد آوَرَد و اگر شرّ است، پس از برطرف کردنِ اسبابِ شر، ما را به هم برسانَد! چه استخارهٔ بی‌طرفانه‌ای!

«یأتی باللین ما یأتی بالقهر، ولایأتی بالقهر ما یأتی باللین» آن‌چه با زور می‌شود با مهربانی هم می‌شود، اما آن‌چه با مهربانی می‌شود، با زور نشدنی است.

هرگز چیزی از دین نصیبِ تو نخواهد شد مگر آن‌که همهٔ خلایق را محترم بشماری.

باید می‌رفتم. آدمیزاد به رفتن زنده است

کاری که امروز، خودِ دیوانگی است شاید فردا عینِ عقل و درایت باشد.

ببین! راهِ خدا، یک راه است. اما راه به سوی خدا، به عددِ تمامِ انسان‌هاست.

شنا، غوطه‌ور شدن در ملکوتِ الهی است و تیراندازی، گفتن حقیقت به هنگامِ ترس و اسب‌سواری، سفر برای کسبِ علوم

تمامِ دمشق، پُر از ملخ شد. به جز خانقاهی که من در آن تدریس می‌کردم. ملخ‌ها از خانقاه من دوری می‌کردند. گویی اصلاً آن را نمی‌دیدند. هنگامی که از خانه به خانقاه می‌رفتم، یک ملخ هم، بر من ننشست. حتی یک ملخ! حتی یک بار! عده‌ای گفتند: ـ حتّی ملخ‌ها هم از نشستن بر این صوفیانِ نجس، اِبا می‌کنند؛ و گروهی دیگر گفتند: ـ حتّی ملخ‌ها هم از آزار رساندن به صوفیان که میهمانِ خداوند بر زمین‌اند اِبا دارند. هر کس، آن‌چه می‌دید را به رأی خود تفسیر می‌کرد.

بر تنی که در او همّت نباشد اعتماد نتوان کرد. ابن‌عربی

«الزّمانُ مکانٌ سائلٌ، والمکانُ زمانٌ مُنجَمد» زمان، مکانی سیال و مکان، زمانی جامد است. ابن‌عربی

هرگز زیرِ پرچمی که به آن ایمان ندارم نخواهم جنگید! نمی‌خواهم سپاه، شکست بخورد ... فقط ای کاش با توافق و صلح، به عقب باز گردند. آیا نمی‌دانند که زندگی در راهِ خدا، دشوارتر از مرگ در راهِ خُداست؟

إلهی ما اُحببتک وحدیلکن اُحببتک وحدک خدایا تنها من نیستم که تو را دوست دارماما من، تنها تو را دوست دارم ابن عربی

راهِ خدا، یک راه است. اما راه به سوی خدا، به عددِ تمامِ انسان‌هاست

خداوند، کلیدِ سوره‌هایش را تنها به اولیاء می‌بخشد. اولیایی که خود را به تمامی به او داده باشند

«الناسُ نفوسُ الدیار» مردمان، جان‌های سرزمین‌اند. ابن‌عربی

وقتی انگشت کسی قطع شود، احساس می‌کند که انگشت هنوز هست. این احساس همان چیزی است که به روح تعلق دارد، وگرنه انگشت دیگر جدا شده و نسبتی با ما ندارد. پس مرگ یعنی آگاهی، آگاهی از این‌که جسمِ حی متفاوت از جسم جماد است.

تو یکی ابری بر خورشیدِ خویش، پس خود را بشناس.

عشقی که روح را پاک کند بهتر از ازدواجی است که نیاز را مرتفع سازد

تقدیرِ الهی از کسی برداشته نمی‌شود. اگر هر کدامتان بی‌دلیل دلگیر شُدید و بی‌علّت احساسِ درد کردید بدانید این همان قرضی است که از یاد بُرده بودید و خداوند به یاد داشته است.

هیچ‌چیزِ زندگی، زیباتر از خودِ زندگی نیست آن‌گاه که در عادی‌ترین حالتِ خویش، جریان می‌یابد.