بریده‌هایی از کتاب گاه ناچیزیِ مرگ

زندگی در راهِ خدا، دشوارتر از مرگ در راهِ خُداست؟

خداوندا! سه گناهِ مرا ببخش: به سوی تو آمدم و فراموش کردم که تو همه‌جا هستی؛ به تو فکر کردم و فراموش کردم که تو از افکار، عمیق‌تری؛ برایت نماز خواندم و فراموش کردم که تو از نمازها والاتری

تقوایی که باعث خروجِ تو از سختی‌ها نَشَود بی‌فایده است.

وقتی حاکمِ رعیت فاسد شود، فساد، عادتِ عمومی مردم می‌شود

جوانِ خسته، حُکمِ پیر را دارد.

کسی که حکمت ندارد حکومت ندارد.

«لو لا المطامع لانقطعت الهمم » اگر آرزوها نبودند، همّت‌ها می‌گسستند. ابن‌عربی

آن‌که غفلت ورزد افول کند.

زندگی، گاهی این‌چنین است. آدمیزاد، روزهایی هم دارد که بر مَدارِ مُرادند. پی‌درپی اتّفاقاتِ خوشایند می‌افتد. شاید امیدِ بودنِ این روزهاست که آدمی را سَرِ پا نگه می‌دارد.

«الحُبُّ سِرٌّ اِلهی» عشق، رازی الهی است.

باید می‌رفتم. آدمیزاد به رفتن زنده است

«یأتی باللین ما یأتی بالقهر، ولایأتی بالقهر ما یأتی باللین» آن‌چه با زور می‌شود با مهربانی هم می‌شود، اما آن‌چه با مهربانی می‌شود، با زور نشدنی است.

استخاره کردم که اگر در بودنِ من و نظام در کنارِ هم، خیری است، خداوند، ما را گِرد آوَرَد و اگر شرّ است، پس از برطرف کردنِ اسبابِ شر، ما را به هم برسانَد! چه استخارهٔ بی‌طرفانه‌ای!

هرگز چیزی از دین نصیبِ تو نخواهد شد مگر آن‌که همهٔ خلایق را محترم بشماری.

کاری که امروز، خودِ دیوانگی است شاید فردا عینِ عقل و درایت باشد.

ببین! راهِ خدا، یک راه است. اما راه به سوی خدا، به عددِ تمامِ انسان‌هاست.

شنا، غوطه‌ور شدن در ملکوتِ الهی است و تیراندازی، گفتن حقیقت به هنگامِ ترس و اسب‌سواری، سفر برای کسبِ علوم

هرگز زیرِ پرچمی که به آن ایمان ندارم نخواهم جنگید! نمی‌خواهم سپاه، شکست بخورد ... فقط ای کاش با توافق و صلح، به عقب باز گردند. آیا نمی‌دانند که زندگی در راهِ خدا، دشوارتر از مرگ در راهِ خُداست؟

تمامِ دمشق، پُر از ملخ شد. به جز خانقاهی که من در آن تدریس می‌کردم. ملخ‌ها از خانقاه من دوری می‌کردند. گویی اصلاً آن را نمی‌دیدند. هنگامی که از خانه به خانقاه می‌رفتم، یک ملخ هم، بر من ننشست. حتی یک ملخ! حتی یک بار! عده‌ای گفتند: ـ حتّی ملخ‌ها هم از نشستن بر این صوفیانِ نجس، اِبا می‌کنند؛ و گروهی دیگر گفتند: ـ حتّی ملخ‌ها هم از آزار رساندن به صوفیان که میهمانِ خداوند بر زمین‌اند اِبا دارند. هر کس، آن‌چه می‌دید را به رأی خود تفسیر می‌کرد.

بر تنی که در او همّت نباشد اعتماد نتوان کرد. ابن‌عربی

«الزّمانُ مکانٌ سائلٌ، والمکانُ زمانٌ مُنجَمد» زمان، مکانی سیال و مکان، زمانی جامد است. ابن‌عربی

راهِ خدا، یک راه است. اما راه به سوی خدا، به عددِ تمامِ انسان‌هاست

خداوند، کلیدِ سوره‌هایش را تنها به اولیاء می‌بخشد. اولیایی که خود را به تمامی به او داده باشند

إلهی ما اُحببتک وحدیلکن اُحببتک وحدک خدایا تنها من نیستم که تو را دوست دارماما من، تنها تو را دوست دارم ابن عربی

«الناسُ نفوسُ الدیار» مردمان، جان‌های سرزمین‌اند. ابن‌عربی

وقتی انگشت کسی قطع شود، احساس می‌کند که انگشت هنوز هست. این احساس همان چیزی است که به روح تعلق دارد، وگرنه انگشت دیگر جدا شده و نسبتی با ما ندارد. پس مرگ یعنی آگاهی، آگاهی از این‌که جسمِ حی متفاوت از جسم جماد است.

تو یکی ابری بر خورشیدِ خویش، پس خود را بشناس.

عشقی که روح را پاک کند بهتر از ازدواجی است که نیاز را مرتفع سازد

ای بدر! اگر خداوند، دوستِ ما باشد، دیگر گلایه از چه کنیم؟!

تقدیرِ الهی از کسی برداشته نمی‌شود. اگر هر کدامتان بی‌دلیل دلگیر شُدید و بی‌علّت احساسِ درد کردید بدانید این همان قرضی است که از یاد بُرده بودید و خداوند به یاد داشته است.