بریده‌هایی از کتاب تائو ت چینگ

چنگا تو سری برکن در حلقه سر اندر کن تو خویش تهی‌تر کن تا چنگ به ساز آید

دنیا اداره خواهد شد با اجازه دادن به چیزها که مسیر طبیعی خود را بیابند. دنیا نمی‌تواند با دخالت مداوم اداره شود.

ایشان بدون سلطه‌ورزی کارهای بسیار انجام می‌دهند. ایشان می‌آفرینند ولی مالک نمی‌شوند. آنان دستاوردها می‌آورند، ولی ادعایی ندارند. آنان به موفقیت دست می‌یابند ولی خود را وابسته به آن نمی‌کنند. از آنجا که اینان خود را به موفقیت وابسته نمی‌سازند موفقیتشان از میان نمی‌رود.

نگهداری از چیزها و افتخار به داشتن آنها به خوبی نداشتن آنها نیست، چرا که زیاده‌روی دوام و بقایی ندارد. هرگاه اتاقی پر از چیزهای ارزشمند باشد شخص نمی‌تواند پیوسته به حفاظت برخیزد.

هر که نادان ساخت خود را پیش او دانا شود ور بر او دانش فروشد غیرتش نادان کند

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش وز شما پنهان نشاید کرد سر می‌فروش گفت آسان‌گیر بر خود کارها کز روی طبع سخت می‌گردد جهان بر مردمان سخت‌کوش

آنچه نادیدنی است را دیدن بیدار شدن است. نرم‌خو ماندن قدرتمند بودن است.

تنها در آن ره رو که طبیعت تو اقتضا می‌کند و تنها کاری را انجام ده که درونت می‌طلبد. ویا به مفهومی گسترده تر آنچه را انجام ده که طبیعت و یا نظام طبیعی جهان از تو می‌طلبد که اگر چنین نکنی چنان حسی خواهی داشت که گویی کاری نکرده‌ای.

کار کردن بدون کار کردن یا عمل بدون عمل و یا انجام دادن بدون انجام دادن تعبیرهای گوناگون و هم معنایی است که بارها در این اثر از سوی لائوتزو تکرار شده است. در ظاهر به نظر می‌رسد این تعبیرها جمع بین دو امر متناقض باشند که از نظر منطقی نا ممکن و نشدنی هستند. لیکن قصد و غرض ممکن است آن باشد که "به خود کاری را تحمیل نکن." که هم‌ساز با نظام تفکر تائو نیز هست. یعنی تنها در آن ره رو که طبیعت تو اقتضا می‌کند و تنها کاری را انجام ده که درونت می‌طلبد. ویا به مفهومی گسترده تر آنچه را انجام ده که طبیعت و یا نظام طبیعی جهان از تو می‌طلبد

در حقیقت برای پیش رفتن به سوی هر چیز یا عقب ماندن از ان زمانی وجود دارد؛ زمانی برای آرام نفس کشدن و زمانی برای سریع نفس کشیدن؛ زمانی برای بالا بودن و زمانی برای پایین بودن. از اینروست که انسان صاحب حکمت از افراط و تفریطی و از هر زیاده‌روی و از هر تندگرایی دوری می‌کند.

مردم معمولاً در آستانه موفقیت شکست می‌خورند. بنابر این همان اندازه در انتها اهتمام داشته باش که در ابتدا داشتی؛ در این‌صورت است که شکستی در کار نخواهد بود.

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند نه هر که آینه سازد سکندری داند نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست کلاه داری و آیین سروری داند هزار نکته باریک‌تر ز مو این جاست نه هر که سر بتراشد قلندری داند حافظ

هر موجودی در جهان به اصل خود باز می‌گردد. بازگشت به اصل آرامش است. اگر اصل را نشناسی در اندوه و سرگشتگی افتی. اگر دریابی که از کجا آمده‌ای، به حکم طبیعت تحملت افزون می‌گردد، وابستگی تو کاهش می‌یابد، خوشنود شده برتری می‌یابی. دستیابی به تائو تو را ابدی گرداند، و با مرگ بدن پایان فرا نخواهد رسید.

الهام‌بخش سادگی باش، پایبندی به طبیعت اولیه، رهایی از خودمحوری. طمع را از خود دور کن.

"راه رسیدن به نور غالبا تاریک است. راه غالباً به گونه‌ای به جلو می‌رود که گویی به عقب باز می‌گردد."

آزمودم عقل دور اندیش را بعد ازین دیوانه سازم خویش را

هر که نادان ساخت خود را پیش او دانا شود ور بر او دانش فروشد غیرتش نادان کند

کوچک را بزرگ و اندک را بسیار کن. رنجش را با اظهار محبت پاداش ده. سادگی را در پیچیدگی یاب. عظمت را در چیزهای کوچک تحقق بخش. در دنیا چیزهای دشوار باید به گونه‌ای انجام شوند گویی آسانند. در دنیا کارهای سهمگین از کارهای آسان پدید آمده‌اند.

چیزی در دنیا انعطاف پذیر تر و سازگارتر از آب نیست. با این‌حال هنگامی که آب به چیزهای استوار و قدرتمند حمله می‌کند، هیچیک از آنها توان مقاومت در برابرش را ندارند. زیرا هیچیک از آنها نمی‌تواند آب را تغییر دهد. بنابراین نرمش‌پذیر بر سرسخت غلبه می‌کند. و سازش‌پذیر بر نیرومند چیرگی می‌یابد.

اگر خود را با جهان یکی بدانیم، جهان را در درون خود خواهیم داشت.

شناخت نوری است که که از اعماق تاریکی بر می‌زند و این تاریکی است که مادر آن بوده است

آنک ناپیداست هرگز گم مباد

دنیا نمی‌تواند با دخالت مداوم اداره شود.

قبل از رخ دادن با آن برخورد کن. چیزها را نظم ده قبل از آنکه سردرگمی پدید آید. درخت تنومند از جوانه‌ای کوچک سر بر می‌آورد. سفری به مسافت فرسنگ‌ها با یک گام آغاز می‌شود.

او برای خود اعتباری نمی‌طلبد و از این‌روست که به او اعتبار داده می‌شود

گرچه بد نامیست نزد عاقلان ما نمی خواهیم ننگ و نام را

سنایی می‌گوید: جز جمع مباش تا ذات شوی کانگه که پراکنده شوی مات شوی

"به خود کاری را تحمیل نکن."

اگر اصل را نشناسی در اندوه و سرگشتگی افتی. اگر دریابی که از کجا آمده‌ای، به حکم طبیعت تحملت افزون می‌گردد، وابستگی تو کاهش می‌یابد، خوشنود شده برتری می‌یابی. دستیابی به تائو تو را ابدی گرداند، و با مرگ بدن پایان فرا نخواهد رسید.

به طور خلاصه هرچقدر انسان خود را در موضع اداره کردن و متحول کردن جهان قرار دهد از اصل دور و هر چقدر جهان را در موضع اداره و تحول خود قرار دهد به اصل نزدیک خواهد بود