بریده‌هایی از کتاب عشق کافی نیست

یاد بگیرید وقتی کسی خودش را برای‌تان حذف می‌کند، آن‌را موهبت در نظر بگیرید.

تحمل ضربهٔ روحی نیست که قوی‌ترتان می‌کند؛ بلکه تلاشی که به‌دنبال ضربهٔ روحی به‌کار می‌بندید شما را قوی‌تر می‌کند.

افرادی که معتقدند به خواب کم‌تری نیاز دارند، واقعاً با خواب کم‌تر، نسبت‌به بقیه عملکرد بهتری دارند. باورها قدرتمندند و به‌دلیل این نیروی‌شان، باید یاد بگیریم ذهن‌مان را پرورش دهیم تا بتوانیم باورهای‌مان را مشاهده کنیم و به پرسش بکشیم.

ما همیشه اختیار اتفاقات اطراف‌مان را نداریم؛ اما همیشه اختیار دو چیز را داریم: اول، نحوهٔ تفسیر چیزی که برای‌مان اتفاق می‌افتد؛ دوم، نحوهٔ واکنش‌مان به آن اتفاق.

هنوز همان اضطراب را احساس می‌کنم. هنوز همان افکار در سرم هستند: «اول باید غذا بخورم»، «باید یه چرت بزنم»، «الان حس نوشتن ندارم»؛ اما حالا به‌جای هم‌هویت‌شدن با این افکار، آن‌ها را تصدیق می‌کنم: «امروز برای نوشتن احساس اضطراب می‌کنم»، «این فکر در سرم است که باید اول غذا بخورم»، «این فکر در سرم است که باید اول چرت بزنم». بعد رو به ذهن متفکرم می‌کنم و فوراً به او می‌گویم: «خیلی عوضی هستی! من به هیچ‌چیز لعنتی‌ای نیاز ندارم، جز این‌که سر جایم بنشینم و نوشتن را شروع کنم.» همهٔ ما ناخودآگاه درحال ساختن احساسات منفی و بهانه‌تراشی هستیم.

«ما کتاب می‌خوانیم چون هیچ‌وقت به‌اندازهٔ کافی مردم را نمی‌شناسیم!» اینْ یکی از آن حقایق پرمغزی است که تا وقتی خیلی بزرگ‌تر نشده‌اید درکش نمی‌کنید.

به‌ازای هر تولستوی، کلی آدم مثل من هستند که فقط کاغذ را خط‌خطی می‌کنند و ادای نویسنده‌ها را درمی‌آورند.

شرایط خارجی هرچه باشد، شما مسئول همهٔ کارهایی هستید که در زندگی انجام می‌دهید

مشکل ذهن متفکر این است که نمی‌توانیم آن‌را به‌طور کامل کنترل کنیم

«اگر از خواندن کتابی لذت نمی‌برید،‌ از خواندنش دست بکشید.» به افراد خیلی زیادی برخورد کرده‌ام که از کتابی که می‌خوانند نفرت دارند و بااین‌حال بارهاوبارها خودشان را بااکراه به خواندنش مجبور می‌کنند، چون اگر آن‌را تمام نکنند، احساس گناه می‌کنند یا می‌ترسند به این معنا باشد که احمق‌اند! بعضی اوقات می‌گویند چون تا این‌جای آن‌را خوانده‌اند باید بقیه را هم بخوانند. کاملاً غیرمنطقی و مسخره است. شما وقتی نمایشی تلویزیونی را دوست ندارید نگاهش نمی‌کنید. وقتی غذایی را دوست ندارید کل بشقاب را نمی‌خورید. پس آخر چرا وقتی کتابی را دوست ندارید سعی می‌کنید آن‌را تا آخر بخوانید؟!

بهترین راه برای یافتن یک رابطهٔ متعهدانه این است که برای شادبودن به رابطه متکی نباشیم و شادی را در خودمان پیدا کنیم.

محققان دیگر ثابت کرده‌اند که ما غالباً اعتقادات‌مان را بنابر چیزی می‌پذیریم که با احساسات و امیال‌مان جور درمی‌آید و نه براساس چیزی که واقعاً رخ داده یا شواهد نشان می‌دهد.

چیزی را باور کنید که مفید است، نه چیزی که حقیقت دارد

افراد را با همهٔ کاستی‌های‌شان دوست داشته باشید، نه به امید چیزی که آرزو دارید روزی بشوند.

مردم عاشق فکرکردن به رؤیاهای‌شان هستند، نه عاشقِ تحملِ زندگیِ دردناکی که با محقق‌کردنِ اهداف‌شان همراه است.

«هیچ‌چیز در این دنیا مجانی نیست»؛ یعنی هر چیزی بهایی دارد، حتی اگر آن بها از اول به چشم نیاید. برای دستیابی به هرچیزی،‌ باید قید چیزِ دیگری را بزنید.

وابستگی ریشهٔ همهٔ زشتی‌ها و استقلال ریشهٔ همهٔ جذابیت‌هاست.

«چیزهایی که تصاحب می‌کنید، درنهایت تصاحب‌تان می‌کنند.»

افکار منفی مانند باتلاق شنی هستند: هرچه بیش‌تر برای خلاصی از آن تقلا کنید، بیش‌تر در آن فرو می‌روید.

وقتی انتظار خارق‌العاده‌بودن از خود داشته باشیم یا حتی بدتر،‌ وقتی فکر کنیم «سزاوار» خارق‌العادگی هستیم، مشکلاتی جدی بروز می‌یابد، درحد «ای وای، اصلاً فایدهٔ زنده‌بودن چیست؟»؛ حال‌این‌که در واقعیت، خارق‌العاده‌بودن نه عملی است و نه امکان‌پذیر.

«ابعاد زندگی به‌تناسب جسارت فرد کاهش و گسترش می‌یابد.»

ذهن متفکر همیشه پر از پچ‌پچ و ناآرامی است: وقتی در صف منتظر ایستاده‌اید، وقتی در تختخواب هستید و سعی می‌کنید بخوابید، وقتی در حین مکالمه با مردم «حواس‌تان جای دیگر است»، یا وقتی در حین مطالعه ذهن‌تان مغشوش می‌شود (که مطمئنم حداقل یک بار حین مطالعه برای خودم پیش می‌آید... لعنتی). ذهن متفکر ما مانند سگی در غل‌وزنجیر است که به‌دنبال همه‌چیز می‌دود و اگر به استفاده از ذهن نظاره‌گرمان عادت نکنیم، ذهن متفکر ما را به‌دنبال خودش می‌کشد. اگر ذهن متفکر ما معطوف شود به رسیدن تا مرحلهٔ سی‌ام بازی دیابلو یا آخرین قسمت سریال مردان دیوانه، ذهن نظاره‌گرمان از مهار آن عاجز می‌ماند. برای دسترسی به کتابی پر از مثال‌های خوب و توضیح بیش‌تر، تلهٔ شادمانی اثر راس هریس را مطالعه کنید.

به‌جای این‌که حول موفقیت و شکست یا شادی و درد تصمیم‌گیری کنید، براساس اجتناب از پشیمانی تصمیم بگیرید. پشیمانی‌های‌مان معمولاً بهترین ابزار سنجش چیزهایی است که در درازمدت برای‌مان واقعاً ارزش دارند.

باید خودتان را مسئول مشکلات‌تان بدانید

۲. اگر وقت بیش‌تری داشتم،‌ فلان کار را می‌کردم مزخرف است. یا قصد انجام کاری را دارید یا ندارید. ما غالباً از «فکر انجام کاری» خوش‌مان می‌آید؛ اما نوبت به عمل که می‌رسد،‌ حقیقتاً تمایلی به انجامش نداریم

درستی یا نادرستی یک اعتقاد مهم نیست؛ چیزی که اهمیت دارد سودمندی و فایدهٔ آن است

در ذن، توصیه می‌کنند به‌جای «عصبانی هستم»، بگویید «احساس عصبانیت می‌کنم»؛ به‌جای «هیجان‌زده هستم»، بگویید «احساس هیجان می‌کنم»؛ به‌جای «حسود هستم» بگویید «احساس حسادت می‌کنم». شاید به‌ظاهر تفاوتی جزئی باشد؛ اما امتحانش کنید. به آخرین باری فکر کنید که احساسات منفی به‌سراغ‌تان آمده یا حس نگرانی یا ناامنی شدیدی به‌تان دست داده است. حالا به‌جای فکرکردن به این‌که «از دست برادرم عصبانی بودم»، به این فکر کنید که «از دست برادرم احساس عصبانیت کردم». عصبانیت داشتید؛ اما عصبانیت شما را کنترل نمی‌کرد. احساسات انتخاب نیستند؛ بلکه رفتار انتخاب است

حالا به‌جای فکرکردن به این‌که «از دست برادرم عصبانی بودم»، به این فکر کنید که «از دست برادرم احساس عصبانیت کردم». عصبانیت داشتید؛ اما عصبانیت شما را کنترل نمی‌کرد. احساسات انتخاب نیستند؛ بلکه رفتار انتخاب است مردم همیشه از من می‌پرسند: «چجوری با ترس از شکست کنار می‌آی؟» یا «چجوری نگران طردشدن نیستی؟» من با ترس و نگرانی، با کنارآمدن با آن، کنار می‌آیم. می‌دانم، واقعاً جواب آزاردهنده‌ای است. من هم مانند هر شخص دیگری این ترس و نگرانی را حس می‌کنم. فقط با آن هم‌هویت نمی‌شوم. آن‌را می‌پذیرم و برخلافش حرکت می‌کنم. اجازه نمی‌دهم ذهن متفکر بر من چیره شود. احساساتم را تفکیک می‌کنم. وقتی احساس ترس می‌کنم، با هوشیاری تصمیم می‌گیرم که برخلاف آن عمل کنم. وقتی احساس نگرانی می‌کنم، هوشمندانه انتخاب می‌کنم

تحمل ضربهٔ روحی نیست که قوی‌ترتان می‌کند؛ بلکه تلاشی که به‌دنبال ضربهٔ روحی به‌کار می‌بندید شما را قوی‌تر می‌کند.

سخت‌کوشی و پافشاری، کلید رسیدن به موفقیت‌های خارق‌العاده است.