بریده‌هایی از کتاب آرامش

اینکه چرا فوراً منظور بد برداشت می‌کنیم و تصور می‌کنیم که طرف مقابل قصد قبلی برای توهین و آسیب داشته است، از جمله به دلیل یکی از پدیده‌های تلخ روانشناختی است: تنفر از خویشتن. هرچه خود را کمتر دوست داشته باشیم، در نظر خویش هدف مناسب‌تری برای آزار و تمسخر هستیم.

ما به ادب نیاز داریم تا حیوان درونمان را رام کنیم.

«هرگز نگویید که افراد شرور هستند. شما فقط باید دلیل رفتارهایشان را دریابید».

اینکه در دنیایی زندگی می‌کنیم که آموخته‌ایم با کودکان مهربان باشیم، واقعیتی بسیار احساس‌برانگیز است و اگر بیاموزیم که در برابر رفتارهای کودکانهٔ یکدیگر نیز قدری تحمل بیشتر داشته باشیم، چقدر بهتر خواهد شد.

روانکاوان شرح می‌دهند که چگونه لبخندِ مادر احساس رضایت را به کودک منتقل می‌کند ــ کودک پیام را دریافت می‌کند و او هم به مادر لبخند می‌زند. احوالات درونی، مُسری هستند.

پرخاشگر و ناراحت می‌شویم. از نظر شخص مقابل، طوری به‌نظر می‌رسد که نمی‌توانیم دیگر عاشق او باشیم. در حالی که حقیقت این است که دوستش داریم: فقط بیش از حد از این می‌ترسیم که او ما را دوست نداشته باشد.

کسانی که فکر می‌کنیم افراد رضایت‌بخشی هستند، کسانی‌اند که هنوز درست آن‌ها را نشناخته‌ایم.

فرآیند تبدیل شدن از یک نوزاد به انسانی عاقل و بالغ هیچ‌گاه فرآیندی بی‌نقص نیست. همهٔ ما به طریقی دیوانه یا آسیب‌دیده هستیم.

بنابراین صرفاً نباید به پولی نگاه کنیم که جمع کرده‌ایم، بلکه هم‌چنین باید به آرامشی نیز توجه کنیم که برای کسب این پول فدا کرده‌ایم.

هیچ‌کس به اندازهٔ شخصی که با او در رابطه هستیم نمی‌تواند ما را ناراحت و ناامید کند، زیرا ما به هیچ‌کس به اندازهٔ او امید نداریم.

یکی از دلایلی که چرا ممکن است دیگران بدون قصد و نیت به ما آسیب برسانند، این است که ما اغلب از بیرون قوی‌تر از آن به‌نظر می‌رسیم که در واقع هستیم.

اضطراب در روزها و شب‌های ما رخنه کرده است. اضطراب تقریباً همیشه در پس‌زمینهٔ زندگیمان حضور دارد. چه بسا همین لحظه هم اضطراب داشته باشیم.

قرار نیست آغوش ــ برای یک بزرگسال ــ همه چیز را حل کند. اما آغوش یعنی اذعان به اینکه فردی قوی نیز قطعا مواقعی دوست دارد کودک باشد و نباید این رفتار را تحقیر کنیم بلکه با ملاحت و صمیمیت برخورد کنیم.

ممکن است نیازهای خود را پشت رفتار خشن و آزارنده مخفی کنیم.

«خوش‌رفتار» بودن گویا نشان از این دارد که فرد برخی از جنبه‌های شخصیت خود را به‌شیوه‌ای محتاطانه مخفی می‌کند. و معمولاً به معنای کنترل عمدی کلمات، حالت چهره و ابراز بیرونی احساسات است

«هرگز نگویید که افراد شرور هستند. شما فقط باید دلیل رفتارهایشان را دریابید»

یک ندای درونی همیشه قبلاً صدایی بیرونی بوده است

اینکه در دنیایی زندگی می‌کنیم که آموخته‌ایم با کودکان مهربان باشیم، واقعیتی بسیار احساس‌برانگیز است و اگر بیاموزیم که در برابر رفتارهای کودکانهٔ یکدیگر نیز قدری تحمل بیشتر داشته باشیم، چقدر بهتر خواهد شد.

به هر شیوه که تربیت شویم از جهاتی ناقص خواهد بود.

امروز و فردا اساساً فرقی ندارند. زندگی شما یک بازهٔ بسیار کوچک و گذراست. شما می‌میرید، چنان که گویی هرگز وجود نداشته‌اید.

ما باید در موقعیتی که اصلاً انتظارش نمی‌رود نیز دلسوزی کنیم: یعنی نسبت به کسانی که ما را بیش از همه آزار می‌دهند.

کسانی که فکر می‌کنیم افراد رضایت‌بخشی هستند، کسانی‌اند که هنوز درست آن‌ها را نشناخته‌ایم.

اگر نسبت به استفاده از امکانات موسیقی برای بهبود حیات عاطفی‌مان و به‌خصوص دست یافتن به آرامش بیشتر، نگاهی والاتر و نظام‌مندتر داشتیم آن‌گاه با دقت تمام هر روز نقاط حساس پریشان‌کننده‌مان را تشخیص می‌دادیم و برای آن‌ها فهرستی از قطعات موسیقی تهیه می‌کردیم.

هیچ‌کس به اندازهٔ شخصی که با او در رابطه هستیم نمی‌تواند ما را ناراحت و ناامید کند، زیرا ما به هیچ‌کس به اندازهٔ او امید نداریم.

فرآیند تبدیل شدن از یک نوزاد به انسانی عاقل و بالغ هیچ‌گاه فرآیندی بی‌نقص نیست. همهٔ ما به طریقی دیوانه یا آسیب‌دیده هستیم.

آرامش داشتن به این معنا نیست که فکر کنیم وضعیت همیشه خوب، جالب و یا قابل‌پذیرش است. بلکه فقط به این معناست که می‌دانیم با جر و بحث کردن و از کوره دررفتن به مشکلاتِ وضعیت موجود می‌افزاییم و در عین حال به جایی نمی‌رسیم. این رویکرد دست‌کم به‌لحاظ نظری، خودش پیشرفتی جزئی است. اما وقتی به یاد خشم‌ها و عصبانیت‌های شدید خود می‌افتیم، می‌بینیم که این نکته خودش دستاوردی بزرگ و بسیار دلپذیر است.

دانش‌آموز را نباید بترسانیم. وقتی که مورد استهزاء، تحقیر، توهین و تهدید قرار بگیریم، به‌ندرت چیزی می‌آموزیم. عدهٔ قلیلی از ما می‌توانند در شرایطی که احمق و نادان خطاب می‌شوند، ایدهٔ مورد نظر را به‌درستی درک کرده و بیاموزند. اساساً تا وقتی که ذهنمان با بردباری آرامش نیافته باشد، از ارزشمان اطمینان حاصل نکرده باشیم و به ما فرصت و حقِ خطا نداده باشند، در پذیرنده‌ترین حالت خود نخواهیم بود.

ما صدای ترس‌ها و شکنندگی‌های نامعقول را به نداهای درونی خود تبدیل کرده‌ایم. ما نیاز به ندایی جایگزین داریم تا جلوی ترس‌هایی که باعث گریزمان از مسائل می‌شوند را بگیرند؛ ندایی که توانایی‌های نهفته‌مان را به ما یادآور شود که ترس‌های فعلی مانع شکوفایی آن‌ها شده است. در مغز ما فضای بزرگ و غارمانندی وجود دارد که شامل صدای همه کسانی است که تاکنون می‌شناخته‌ایم. باید یاد بگیریم نداهای غیرمفید را خاموش و بر نداهایی تمرکز کنیم که ما را در شرایط دشوار هدایت می‌کنند.

«هرگز نگویید که افراد شرور هستند. شما فقط باید دلیل رفتارهایشان را دریابید».

ترس به‌طور کشنده‌ای می‌تواند توانایی ما را برای مقابله با مشکلات واقعی و زیربنایی از بین ببرد. آرام‌تر بودن اصلاً به این معنا نیست که فکر کنیم همه‌چیز به خیر و خوشی تمام خواهد شد، بلکه صرفاً بدین معنا ست که با وضعیت ذهنی بهتری با چالش‌های حقیقی زندگی‌مان روبه‌رو خواهیم شد.