بریده‌هایی از کتاب معمای کارائیب

«حتا خيلی اوقات از حال نزديکانمان هم بی‌خبريم.» «به نظرم، مبالغه می‌کنی!» «ابدا، انسان تصويری از ديگران در ذهن خودش ساخته و پرداخته و به تصوير خودش از آن اشخاص فکر می‌کند. و چه بسا افکارش با واقعيت فاصله زيادی داشته باشند.»

اگر چيزی برای پنهان کردن داشته باشيد، صحبت کردن هميشه خطرناک است.

پسر او را نگاه کرد؛ پيراهن کهنه لکدار، پاهای برهنه، ناخن‌های کثيف پا، بوی گند چربی... . از خود می‌پرسيد که چرا چنين ديوانه‌وار مجذوب اين دختر شده است. خانم مارپل نيز دقيقاً همين سؤال را از خود می‌کرد، واقعاًً که!

زنده ماندن بيش‌تر از زندگی کردن ارزش دارد. وقتی انسان می‌بيند که ممکن است زندگی‌اش را از دست بدهد، آن‌وقت زندگی برايش جالب و ارزشمند می‌شود. شايد نبايد چنين باشد، ولی هست. زمانی‌که آدم قوی و جوان و سالم است زندگی پيش رو به نظر طولانی می‌آيد و آن‌قدر اهميت و ارزش ندارد. اين جوان‌ها هستند که به سادگی به دليل نااميدی و شکست در عشق يا افسردگی و ناراحتی خودکشی می‌کنند ولی پيرها ارزش زندگی را درک می‌کنند.»

انسان تصويری از ديگران در ذهن خودش ساخته و پرداخته و به تصوير خودش از آن اشخاص فکر می‌کند. و چه بسا افکارش با واقعيت فاصله زيادی داشته باشند.

بيش‌ترين لذت زندگی‌اش اين بود که هر چيزی را که ديگران می‌گويند، به شدت انکار کند.

نود درصد اوقات، قضاوت اوليه انسان صحيح است.

واقعاًً چند مرد متأهل پيدا می‌شود که رفتارشان شبيه مردان مجرد نباشد؟!

«عين داستان همان کسی است که می‌گويد روح ديده. هيچ‌کس شخصی را که ادعا می‌کند به چشم خود شبحی ديده، ملاقات نمی‌کند. هميشه نوه‌خاله‌ها و نوه‌عمه‌ها، دوستان يا دوست دوستانند که به چشم خودشان روح ديده‌اند!

«انسان هميشه در طول حيات با مرگ روبروست.»

همه ما چيزهای عجيب و غريبی نزد خودمان نگه می‌داريم...

اگر چيزی برای پنهان کردن داشته باشيد، صحبت کردن هميشه خطرناک است.»

می‌دانيد که داستان‌های ساختگی و دروغی چقدر آسان بين مردم پخش می‌شود. من خودم با چنين مواردی به کرات روبرو شده‌ام.

گاهی اوقات فکر می‌کنم حيف است که چنين داروهايی برای مردم تجويز کنيم. انسان بايد ياد بگيرد که چطور مشکلات زندگی را تحمل کند. خيلی خوب است که برای بند آوردن گريه بچه يک پستانک در دهانش بچپانيم و ساکتش کنيم ولی چاره کار نمی‌شود، علاوه‌بر اين‌که در تمام طول زندگی نيز نمی‌توان چنين کاری کرد.

زنده ماندن بيش‌تر از زندگی کردن ارزش دارد. وقتی انسان می‌بيند که ممکن است زندگی‌اش را از دست بدهد، آن‌وقت زندگی برايش جالب و ارزشمند می‌شود. شايد نبايد چنين باشد، ولی هست. زمانی‌که آدم قوی و جوان و سالم است زندگی پيش رو به نظر طولانی می‌آيد و آن‌قدر اهميت و ارزش ندارد. اين جوان‌ها هستند که به سادگی به دليل نااميدی و شکست در عشق يا افسردگی و ناراحتی خودکشی می‌کنند ولی پيرها ارزش زندگی را درک می‌کنند.»

هيچ‌کس شخصی را که ادعا می‌کند به چشم خود شبحی ديده، ملاقات نمی‌کند. هميشه نوه‌خاله‌ها و نوه‌عمه‌ها، دوستان يا دوست دوستانند که به چشم خودشان روح ديده‌اند!

هيچ‌کس نمی‌تواند به تنهايی از پس هر کاری برآيد، همه به کمک احتياج دارند.

زمانی‌که آدم قوی و جوان و سالم است زندگی پيش رو به نظر طولانی می‌آيد و آن‌قدر اهميت و ارزش ندارد. اين جوان‌ها هستند که به سادگی به دليل نااميدی و شکست در عشق يا افسردگی و ناراحتی خودکشی می‌کنند ولی پيرها ارزش زندگی را درک می‌کنند.»

هيلينگ‌دون اظهار کرد: «هرگز تصورش را هم نمی‌کردم دختری مثل مالی دست به خودکشی بزند.» دکتر گراهام با لحنی خشک و جدی پاسخ داد: «اتفاقاً افرادی که در باره خودکشی حرف می‌زنند يا چنين تهديدی می‌کنند، به ندرت مرتکب خودکشی می‌شوند. فقط با اين‌جور نمايش‌ها، عقده‌هايشان را خالی می‌کنند.» اولين گفت: «مالی هميشه شاد و خوشحال به نظر می‌رسيد.

در دوران جوانی خانم مارپل روابط آزاد زن و مرد به وفور وجود داشت، اما در اين باره صحبتی به ميان نمی‌آمد و اين‌قدر هم در باره چنين مسائلی داد سخن نمی‌دادند. و با اين‌حال چنين روابطی در گذشته به مراتب مطبوع‌تر و لذت‌بخش‌تر از اين دوره و زمانه بود يا لااقل خانم مارپل اين‌طور فکر می‌کرد. آن زمان به چنين روابط آزادی برچسب گناه می‌زدند، با اين‌حال به آن چيزی که امروزه نوعی وظيفه تلقی می‌شود ارجحيت داشت.

از نظر خانم مارپل زندگی در دهکده با زندگی روستايی تفاوت بسياری داشت

از نظر خانم مارپل، امروزه چيز خيلی عجيب طرز رقصيدن مردم بود. آدم‌ها به جای رقص مدام بدنشان را به اين‌سو و آن‌سو پرتاب می‌کردند و اعمال و حرکاتشان کاملاً ناموزون و کج و معوج به نظر می‌رسيد. خانم مارپل با خود گفت: خب، به هر حال جوانان بايد خوش بگذرانند.

اين را هم می‌دانم که آقای رافيل فکر می‌کنند امتياز و حق به خصوصی دارند، و می‌توانند هرچه دلشان می‌خواهد بگويند، يا لااقل اين‌طور فکر کنند که می‌توانند هرچه بخواهند بگويند!

اگر هم ازدواج کرده، طوری رفتار می‌کند که انگار زن ندارد. ولی واقعاًً چند مرد متأهل پيدا می‌شود که رفتارشان شبيه مردان مجرد نباشد؟! خانم مارپل می‌توانست از اين‌گونه مردان يک دوجين مثال بياورد.

«اوه، نه، ابدا، به نظر من کاملاً طبيعی است. زنده ماندن بيش‌تر از زندگی کردن ارزش دارد. وقتی انسان می‌بيند که ممکن است زندگی‌اش را از دست بدهد، آن‌وقت زندگی برايش جالب و ارزشمند می‌شود. شايد نبايد چنين باشد، ولی هست. زمانی‌که آدم قوی و جوان و سالم است زندگی پيش رو به نظر طولانی می‌آيد و آن‌قدر اهميت و ارزش ندارد. اين جوان‌ها هستند که به سادگی به دليل نااميدی و شکست در عشق يا افسردگی و ناراحتی خودکشی می‌کنند ولی پيرها ارزش زندگی را درک می‌کنند.»

«گفتگو با شما احتمالاً مخاطره‌آميز خواهد بود.» «بله، اگر چيزی برای پنهان کردن داشته باشيد، صحبت کردن هميشه خطرناک است.»

متأسفانه خانم مارپل باز هم چندان راضی و خشنود نبود. وی حتا زمانی‌که در باره منشاء نارضايتی‌اش می‌انديشيد نيز احساس گناه می‌کرد.

«من واقعاًً فکر می‌کنم برای اظهارنظر و قضاوت در باره اين‌جور مسائل تجربه کافی ندارم. حقيقتش اين است که زندگی آرام و بی‌هيجانی را گذرانده‌ام.»

از نظر خانم مارپل، امروزه چيز خيلی عجيب طرز رقصيدن مردم بود. آدم‌ها به جای رقص مدام بدنشان را به اين‌سو و آن‌سو پرتاب می‌کردند و اعمال و حرکاتشان کاملاً ناموزون و کج و معوج به نظر می‌رسيد.

زنده ماندن بيش‌تر از زندگی کردن ارزش دارد. وقتی انسان می‌بيند که ممکن است زندگی‌اش را از دست بدهد، آن‌وقت زندگی برايش جالب و ارزشمند می‌شود.