بریده‌هایی از کتاب ماندن در وضعیت آخر

"وقتی بچه‌هام کوچک بودن، زیاد حوصله‌شونو نداشتم و همیشه می‌گفتم کی میشه بزرگ بشن. حالا که دیگه بزرگ شدن، اونا حوصله منو ندارن."

یکی از سراب‌های ما، به‌ویژه در جوانی، این است که هیچ‌وقت نمی‌میریم

بچه‌ها عاشق تکرار هستند، تکرارِ همان قصه‌های دلنشین، تکرارِ همان بازی‌های دفعه قبل، یا تکرارِ هرگونه مراسمی که خودشان نیز در آن شرکت داشته‌اند. قدرت یادگیری با تکرار دوچندان می‌شود. "نه، مامان، اینطوری نیست. این خرگوش سفیده‌س که میره تو جالیزِ کدو قایم میشه، نه گل باقالی‌یه." تکرار در مغز بچه اطمینان ایجاد می‌کند و وقتی متوجه شود که آنچه در "بیرون" از او جریان دارد با آنچه او در درون خود به‌عنوان حقیقت می‌شناسد منطبق است، اعتمادبه‌نفس می‌یابد و احساس می‌کند که بر اوضاع مسلط است.

"وقتی با انسانی همان‌گونه که هست رفتار می‌کنیم، او را به کمتر از آنچه هست تنزل داده‌ایم. وقتی با او طوری رفتار می‌کنیم که گویی هم‌اکنون به آنچه بالقوه می‌توانست باشد رسیده است، او را آنگونه که باید باشد اعتلا بخشیده‌ایم."

شخصِ کاملاً کناره‌گرفته ممکن است از بسیاری از انواع تهدیدات خارجی در امان بماند، اما در عین حال، ممکن است به دلیل دور ماندن از "نوازش" دچار افسردگی و ضعف روحی شود.

موفقیت زمانی برای کودک لذت‌بخش است که او بداند والدینش قبل از آنکه او دست به عملی بزند بدون قید و شرط به او علاقه‌مندند، نه به‌خاطر آن عمل

"شادی شکلی است از شهامت."

"اگر می‌خواهید زندگی شما زیبا باشد، اول باید روزهایی زیبا داشته باشید." چگونه می‌شود روزهایی زیبا داشت؟ فریدمن و روزنمن می‌گویند: "برای داشتن روزهایی زیبا باید افکارتان متوجه چیزهای زیبا و رویدادهای زیبا باشد، حتی اگر این چیزها و رویدادها به نظر دوستان و نزدیکان شما احمقانه و مسخره باشد."

اضطراب حالتی است که در آن مجهولات بیش از معلومات است.

مردم نوازش را مثل کالری لازم برای ادامه حیات به‌دست می‌آورند، حتی اگر در این راه دست به خودویرانگری بزنند

فکر انسان را به کشویی پُر ازاشیاء گوناگون تشبیه کرده است که هر چند وقت یک بار باید با خالی کردن محتویات آن روی زمین، خرت و پرت‌هایش را سوا کرد

گذشته همیشه با ماست، با همه لحظه‌های بد و خوبش، با همه احساس‌هایی که با آن لحظه‌های خوب و بد توأم بودند. احساس‌های خوب گذشته، یادآور لحظاتی طلایی‌اند که گهگاه با به‌خاطر آوردنشان می‌خواهیم از شادی بال درآوریم.

"در هیچ جای دنیا قانونی وجود ندارد که سکوت را قابل مجازات بداند."

وقتی با کسی قطع رابطه می‌کنید، یادآوری خاطرات خوب خیلی آسان است. اما نکته مهم این است که همواره به یاد داشته باشید چرا تصمیم گرفتید رابطه خود را قطع کنید.

گر ما بخشی از مسأله هستیم می‌توانیم بخشی از جواب هم باشیم. این است مبارزه خلاق بودن و احساسات داشتن و ماندن در وضعیت "خوب"

گفتگوی درونی بی‌وقفه‌ای تشکیل شده از ضبط هزاران هزار ارتباط بین شما و پدر و مادرتان، خواه به صورت کلامی یا غیرکلامی، که هم تسکین‌دهنده است و آزارنده و هم خود ـ توجیه‌کننده و محکوم‌کننده. این گفتگو همچنین تاریخ‌دار است و غالبا همچون زمزمه‌ای زیر گوش ما باز نواخته می‌شود، درست مثل رادیویی که روشن است اما صدایش را خیلی کم کرده‌اند.

در جستجویی صادقانه برای کسب اطلاعات هیچ پرسشی ابلهانه نیست. بلاهت آنجاست که کسی چیزی نپرسد

مرسون می‌گوید: "ما هنوز همه آنچه را که باید درباره اهمیت نمادهای محدود مورد استفاده انسان بیان شود، تجزیه و تحلیل نکرده‌ایم." نمادهای "تحلیل رفتار متقابل" سه دایره است که هر یک نمودار یک قسمت از شخصیت یک انسان است: "والد" و "بالغ" و "کودک" ــ کلماتی که اکنون به توضیح آن خواهیم پرداخت. یک "رفتار متقابل" (یا تبادل) واحد اصلی رفتار است. شما چیزی به من می‌گویید یا کاری انجام می‌دهید و در مقابل من چیزی به شما می‌گویم یا کاری انجام می‌دهم. "تحلیل رفتار متقابل" فهمیدن این واقعیت است که کدام یک از سه قسمت شخصیت شما این تبادل رفتار را شروع می‌کند و کدام‌یک از سه قسمت شخصیت من پاسخ می‌دهد.

"کودک" لذتبخش‌ترین جنبه شخصیت ما است، یا می‌تواند باشد، البته اگر آزاد باشد که بتواند مبتکر و خلاق و خودجوش باشد. "کودک" همچنین می‌تواند بخشی مسئله‌ساز از شخصیت ما باشد اگر بیمناک و مرعوب و یا خودخواه باشد. داور بین دستورها و خواسته‌های "والد" و آرزوهای "کودک"، بخش سوم شخصیت، یعنی "بالغ" است که فکر می‌کند و مسائل را حل می‌کند و میانجیگری می‌کند.

احساس‌های خوب تنها از طریق تجربیات جمعی حاصل می‌شود. با مردم زندگی کنید. از افراد خانواده خود کمک بگیرید. تنهایی را از خود دور کنید و با پیوستن به گروه با دیگران بجوشید.

یک اشتباه احمقانه نمی‌تواند کسی را بکشد، اما خودخوری و احساس بدبختی می‌تواند.

آرزوی راضی کردن "والد" هرگز وجود ما را ترک نمی‌کند. تأیید "والد" یک ضبط دائمی است و امروز نیز آن تحسینِ درونی احساس خوبی ایجاد می‌کند.

خیالبافی‌های من ادامه یافت و مرا به نقاط مختلف دنیا و سال‌های مختلف زندگی‌ام کشاند. راستی از چه ناراحت بودم؟ الآن که این کلمات را می‌نویسم ۲۰۰۸۹ روز زندگی کرده‌ام. چرا باید اجازه بدهم که جریان دیشب همه آن‌ها را بی‌ارزش جلوه دهد. باید مانند اسکی‌بازان روی دریا، از روی امواج حوادث بگذرم و فکرم را با چیزهای بهتری مشغول کنم. این کار یکی از بهترین "مسدودکننده‌های والد" است.

اگر بچه‌ای بگوید فلان احساس را دارد و در جوابش گفته شود که این جور احساس کردن "بد" است، یا اگر پدر و مادری به کودک خود بگویند "بچه‌ای مثل تو چه دلیلی دارد غمگین باشد؟"، طفل ممکن است تصمیم بگیرد که از آن پس دیگر احساس‌هایش را بروز ندهد و به اصطلاح "همه چیز را تو خودش نگه دارد". اگر احساس‌های ابرازشده کودکان را نفی یا مخدوش کنیم، آن‌ها ممکن است از اعتماد کردن به احساس‌ها و تصوراتشان بترسند و کم‌کم عادت کنند که احساس‌های خود را پس بزنند.

هر انسانی که یک روز در زندگی خود مزه شکست را چشیده باشد، حرف دیگر دلشکستگان را بهتر می‌فهمد و می‌پذیرد.

این که ما بخواهیم در کلیسا پذیرفته شویم، یا در دنیای کسب و کار و تجارت، و یا در دنیای "جنگلی"، بسته به این است که والدین ما برای کدام‌یک از این اجتماع‌ها ارزش قائل بوده باشند.

مردی دختر چهارساله خود را بیش از بیست و چهار ساعت کتک زده بود و به قتل رسانده بود، زیرا دخترش به او "اهمیت نمی‌داد". مادر نیز با آوردن شلاق و کمربند در این تنبیه بیرحمانه و هولناک شرکت کرده بود. یکی از دلخراش‌ترین لحظات دادرسی لحظه‌ای بود که معلوم شد دختر کوچک در ساعت بیستم تنبیه، در حالی که ضعف کرده بود و رو به مرگ بود، از پدرش خواهش می‌کند دکمه‌های پشت لباسش را باز کند تا بتواند به توالت برود

یکی از اشتباهاتی که به‌کرّات برای والدین پیش می‌آید این است که آن‌ها پیام‌های کافی برای "چکار بکن" به کودکان ارائه نمی‌کنند. به این ترتیب کودکان تقریبا ناگزیر خودشان پیام "نکن" را تصور می‌کنند. قانون عملی (برای والدین) این است که هرگاه به او می‌گویند آن کار را نکن، در عین حال بگویند که چه کار باید بکند

رفتار کودکان شاد نتیجه محبت بدون قید و شرط، و نتیجه دستورهای مستقیم و یکنواخت والدین دلسوز است که به بچه‌های خود نشان می‌دهند چگونه باید فکر کرد و چگونه به حل مسائل پرداخت. فکر کردن و عمل کردن در کودک دانش و تسلط ایجاد می‌کند

برای حمایت خود، از پاسخ‌های "بالغ"، یعنی از فکر خود استفاده کنید نه از عضلات خود.