بریده‌هایی از کتاب او را بشناسیم؛ معرفت امام زمان (عج) (جلد ۲)

به ابوعبدالله (امام صادق)‌ (ع) عرض کردم: آیا رسول خدا (ص) فرمود: «کسی که بمیرد و امامش را نشناسد به مرگ جاهلی از دنیا رفته است»؟ فرمود: آری. گفتم: جاهلیت کامل یا جاهلیتی که امامش را نشناسند؟ فرمود: جاهلیت کفر و نفاق و گمراهی.

به همین دلیل در زیارت جامعه کبیره می‌خوانیم: هر کس خدا را می‌خواهد، به شما آغاز می‌کند و هر کس او را به یگانگی می‌شناسد، از شما می‌پذیرد و هر کس آهنگ او دارد، به شما رو می‌کند.

در روایات فراوانی، اهل بیت عصمت و طهارت: به «باب حطّه» یا دری که ورود به آن موجب ریختن گناهان می‌شود، تشبیه شده‌اند.

به بقای او دنیا باقی است و به برکت او مردم روزی داده می‌شوند و به وجود او آسمان و زمین پابرجاست

می‌توان گفت: امامان معصوم (ع) از پیش خود نه چیزی می‌گویند و نه کاری انجام می‌دهند، بلکه آنها هر آن چه می‌گویند و هر آن چه انجام می‌دهند، همه به امر خداست. ازاین‌رو، آنها معیار تشخیص حق و باطل و بیان کننده حلال و حرام الهی‌اند و مردم با تسلیم در برابر آن‌ها می توانند به راحتی به راهی که خشنودی خداوند در آن است، رهنمون شوند

بی‌تردید مردم در زمان غیبت، از بسیاری از فواید و آثار وجودی حجت‌های الهی نظیر بیان حلال وحرام الهی، تبیین و تفسیر کتاب آسمانی، برپاداشتن حدود الهی، اجرای احکام خدا و... محروم می‌شوند، ولی این بدان معنا نیست که مردم در زمان غیبت به حال خود واگذاشته شده و در وادی نادانی و گمراهی رها شده‌اند. مطالعه تاریخ غیبت امام دوازدهم نشان می‌دهد که اجداد طاهرین آن امام سال‌ها پیش از آغاز غیبت، مردم را برای این دوران آماده کرده و با معرفی فقها به عنوان نایبان عام امامان معصوم، تکلیف آنها را در زمان غیبت روشن ساخته‌اند.

امام باقر (ع) از پیامبر اعظم (ص) نقل می‌کند که آن حضرت خطاب به امیر مؤمنان علی (ع) فرمود: من و یازده تن از فرزندانم و تو ای علی! لنگرهای زمین هستیم. خداوند به وسیله ما زمین را استوار کرده است که ساکنانش را در دل خود فرو نبرد. هنگامی که دوازده فرزندم از روی زمین بروند، زمین ساکنانش را در دل خود فرو می‌برد و به آنها مهلت داده نمی‌شود.

آن حضرت در روایت دیگری خطاب به امیرمؤمنان علی (ع) می‌فرماید: ای علی! تو را دوست ندارد مگر کسی که از دامان پاکیزه‌ای به دنیا آمده و با تو کینه‌ورزی نمی‌کند، مگر کسی که از دامان ناپاکی متولد شده است و تو را به سرپرستی نمی‌گیرد مگر مؤمن و با تو دشمنی نمی‌کند مگر کافر.

امام حسین (ع) هنگام سخن گفتن از فلسفه آفرینش، معرفت خدا را غایت خلقت معرفی می‌کند و در پاسخ این پرسش که معرفت خدا چیست، می‌فرماید: «معرفت امامی که اطاعت او واجب است»: هان ای مردم! همانا خداوند ـ بزرگ باد یاد او ـ بندگان را نیافرید مگر برای اینکه او را بشناسند. پس هرگاه او را بشناسند، او را بپرستند و هرگاه او را بپرستند، با پرستش او از بندگی هر آنچه جز خداست، بی‌نیاز شوند. مردی پرسید: ای فرزند رسول خدا (ص)، پدر و مادرم فدایت، معرفت خدا چیست؟ حضرت فرمود: این است که اهل هر زمانی، امامی را که باید از او فرمان برند، بشناسند.

امام کسی است که ریاست فراگیر در امور دینی و دنیایی را اصالتا نه به نیابت از دیگری در این دنیا به عهده دارد.

سپس حسن، سپس حسین، سپس علی زاده حسین، سپس محمد زاده علی، سپس جعفر زاده محمد، سپس موسی زاده جعفر، سپس علی فرزند موسی، سپس محمد فرزند علی، سپس علی فرزند محمد، سپس حسن فرزند علی، سپس علی فرزند محمد، سپس حسن فرزند علی و سپس حجت قائم،