بریده‌هایی از کتاب خشکسالی

طوری به گذشته زل زدی که داره کورت می‌کنه.

گذشته مانند لایهٔ چرکی روی بدنش نشسته بود.

داریم تلاش می‌کنیم تا به اوضاعِ اینجا سروسامون بدیم، بدترین شرایط آب‌وهوایی رو توی صد سال گذشته تجربه کرده‌یم و اونا خیلی وقته که از قطع‌کردن یارانه‌ها حرف می‌زنن

وقتی آدم یه مدت طولانی دربارهٔ چیزی دروغ می‌گه، بخشی از وجودش می‌شه.

آیا این دوست‌داشتن باعث می‌شه که آدم به کسی آسیب نزنه؟

مرگ احساس ما رو نسبت به افراد عوض نمی‌کنه. حتی بیشتر هم می‌کنه.

مرگ احساس ما رو نسبت به افراد عوض نمی‌کنه. حتی بیشتر هم می‌کنه.

مرگ احساس ما رو نسبت به افراد عوض نمی‌کنه. حتی بیشتر هم می‌کنه.

آیا این دوست‌داشتن باعث می‌شه که آدم به کسی آسیب نزنه؟

طوری به گذشته زل زدی که داره کورت می‌کنه.

درحالی‌که دو چمدان و یک کیف پُر از بطری را در صندوق‌عقب ماشین می‌گذاشت، با بی‌تفاوتی اشک‌های دخترش را پاک کرد و به او قول داد که به‌زودی برگردد. فالک نمی‌دانست دقیقاً چند سال گذشت تا الی دست از باورکردنِ حرف‌های مادرش برداشت. فکر می‌کرد بخشی از وجودِ الی تا زمانی‌که زنده بود، مادرش را باور کرده بود.

در چهره‌اش چیزی فراتر از خشم دیده می‌شد، بیشتر حسرت بود تا خشم.

«پس تو این‌طوری فکر می‌کنی؟ فکر می‌کنی دوستات خسته‌کننده‌ن چون به تو وفادارن؟ چون گاهی حسشون رو بروز می‌دن؟ تنها جوکِ اینجا تو هستی لوک، چون فکر می‌کنی باید از دیگران برای شادی و تفریح خودت سوءاستفاده کنی.»

از شغلی که بیشتر ذهنش را درگیر می‌کرد تا جسمش، لذت می‌برد.

من باید به شما زودتر می‌گفتم، اما گمون کنم هر دومون ترسیده بودیم. ما بعد از اون اتفاق بلافاصله باهم حرف نزدیم و بعد هر چقدر طولانی‌تر می‌شد، من، یعنی ما، نمی‌دونستیم چطوری باید این موضوع رو می‌گفتیم.

گاهی‌اوقات آدم ناچار است تمام تلاشش را بکند تا پسری عذرخواهی کند.

بیست سال زمان زیادی بود، اما بعضی مسائل را نمی‌توان کاملاً از یاد بُرد.

دو نفر را در زندگی‌اش پیدا کرده بود که به‌جای اینکه بگویند چه کاری برایش بهتر است، هرچه او می‌گفت انجام می‌دادند.

در جامعه‌ای که مردم برای زنده‌ماندن می‌جنگیدند، مجبور بودند نوع نبردشان را نیز انتخاب کنند

خوشحال از اینکه کسی به‌نظرش آشنا نمی‌آمد، از ماشین پیاده شد.

گرمای بعدازظهر مانند لحافی پشمی او را احاطه کرده بود.

«با این مدل موهاش حتی حاضر نیستم برای زدن پشمِ گوسفندام هم بهش اعتماد کنم.»

منزل هادلر معمولاً شلوغ بود و نورگیر خوبی داشت. همیشه خوراکی‌های خوشمزه‌ای در آشپزخانه پیدا می‌شد و قوانین خاصی برای انجام‌دادن تکالیف، وقت خواب و خاموش‌کردن تلویزیون وجود داشت. خانهٔ آنها همیشه جای امنی بود؛ البته تا دو هفته پیش که تبدیل به یک صحنهٔ قتل شد، آن هم به فجیع‌ترین شکل!

با رسیدن به مرز، قدم‌هایش را آهسته‌تر کرد و سپس ایستاد. نمی‌دانست چه‌چیزی باعث تردیدش شده بود. درختان کاملاً بی‌حرکت بودند. هیچ‌چیز تکان نمی‌خورد. نگرانی و اضطراب، شانه‌ها و گردنش را مورمور کرد. حتی پرندگان نیز ناگهان ساکت شدند. با نگرانی پشت سرش را نگاه کرد. زمین‌ها تهی بودند. مزرعهٔ هادلر از آن فاصله خشک و مُرده به‌نظر می‌رسید. تمام مسیر را پیاده طی کرد. کسی آنجا نبود. کسی آنجا نمانده بود.

آن رودخانهٔ بزرگ شبیه ردّ یک زخم کهنه شده بود. بستر خالی و طولانی‌اش از هر طرف امتداد داشت و انحنای مارپیچش به مسیری ختم می‌شد که زمانی آب در آن جریان داشت. رودخانه‌ای که طی قرن‌ها شکل گرفته بود، اکنون شبیه لحاف چهل‌تکهٔ ترک‌خورده‌ای از سنگ و علف هرز بود. اطراف رودخانه، ریشه‌های خاکستریِ پیچ‌خوردهٔ درختان مانند تار عنکبوت به‌نمایش درآمده بود. وحشتناک بود.

«و اونجا بود که صدای گریه شنیدم ـ چیزی شبیه ضجّه ـ وبدون اینکه بدونم چه‌چیزی در انتظارمه، صدا رو دنبال کردم و به اتاق کودک رفتم و اون دخترکوچولو رو توی گهواره دیدم. گریه می‌کرد و راستش رو بخوای، هیچ‌وقت تا اون لحظه از شنیدن صدای گریهٔ یه بچه خوشحال نشده بودم.»

فالک بعد از بیست سال صدای او را می‌شنید. بی‌آنکه جمله‌اش لحن پرسشی داشته باشد، گفته بود «منتظرت هستیم.» فالک به‌بهانهٔ مشغلهٔ کاری، به گری پاسخ قطعی نداده بود. در واقع، کمی مردد بود. دو روز بعد یک نامه به دستش رسید. قطعاً گری اندکی پس از تماس تلفنی با فالک آن را پست کرده بود. تو دروغ گفتی. در مراسم باش.

این می‌تونه یه مشکل بزرگ باشه. البته مشکل فقط تنهایی نیست. حس محروم‌شدنه که گاهی آزارم می‌ده. دیگه به اینترنتِ پُرسرعت دسترسی ندارم، حتی تلفن هم اونجا خوب آنتن نمی‌ده، گرچه من کسی رو ندارم که بهم زنگ بزنه.