بریده‌هایی از کتاب محکم در آغوشم بگیر

«وقتی کسی شما را دوست دارد، اسم‌تان را به‌شکل متفاوتی صدا می‌زند؛ طوری‌که می‌دانید جای اسم‌تان در دهانِ او امن است.»

«ما به جای ایجاد عشقی کامل، وقتِ خود را با جست‌وجوی معشوقی کامل، هدر می‌دهیم.» ـ تام رابینز

«انسان وقتی کسی را دوست دارد، از هر زمانِ دیگری آسیب‌پذیرتر است.»

«همه می‌گویند بخششْ اقدامی ستودنی‌ست، تا زمانی‌که نوبت به خودشان می‌رسد.» ـ سی.اس.لوئیس

من "حمایت" می‌خواستم نه یه مشت انتقاد

اریکا جونگ نوشته: «عشق همه‌چیز است و واقعاً ارزشش را دارد که برایش بجنگی، برایش شجاعت به خرج بدهی و همه‌چیز را به خطر بیندازی... و اگر چیزی را برایش به خطر نینداختی، بزرگ‌ترین خطر را کرده‌ای.»

ارتباطِ ما با کسی که او را دوست داریم و با او زندگی می‌کنیم، مثل کسی است که با ما بندبازی می‌کند. وقتی بادِ ترس و تردید بر ما می‌وزد و ما را می‌لغزاند، نباید به‌خاطر سراسیمگی به یکدیگر بیاویزیم یا سعی کنیم از یکدیگر رو برگردانیم تا دست‌مان را به جایی بند کنیم و سقوط نکنیم. با این کار تنشِ طناب بیش‌تر می‌شود و ارتباطِ بین طرفین، شکننده‌تر. اگر می‌خواهیم روی طناب بمانیم باید با حرکاتِ یکدیگر تغییر وضعیت بدهیم و به عواطف یکدیگر پاسخگو باشیم.

«ما در پناهِ یکدیگر زندگی می‌کنیم.»

حرکاتِ کوچک و منظمی که حاملِ پیامِ "تو برایم مهم هستی" هستند، نقشِ مهمی در حفظِ سلامتِ یک رابطه دارند

با ناراحتی بهم نگاه کرد و گفت "خب ترجیح می‌دم از دستم عصبانی بشی تا این‌که اصلاً بهم توجه نکنی. وقتی عصبانی هستی، لااقل می‌دونم برات ارزش دارم"

برای همهٔ ما، کسی که بیش‌تر از همه در این دنیا دوستش داریم، کسی‌ست که می‌تواند ما را به اوج شادی برساند و درعین‌حال باعث سقوط‌مان از عرش به فرش شود.

«پشتِ ماسکِ بی‌تفاوتی، بدبختیِ نامحدودی است و پشتِ بی‌عاطفگیِ ظاهری، یأس.»

نظریهٔ پیوند به ما می‌گوید کسی که او را دوست داریم در زندگی پناهگاه ماست. وقتی آن شخص از نظر عاطفی در کنار ما نباشد، حس می‌کنیم در این جهانْ بی‌دفاع و تنها رها شده‌ایم.

درکِ ما از واقعیت، از خودِ واقعیت مهم‌تر است.

«انسان وقتی کسی را دوست دارد، از هر زمانِ دیگری آسیب‌پذیرتر است.»

تمام دعواهای زن‌وشوهری بازپردازیِ این چند سؤال است: آیا حواست به من هست؟ آیا به من اهمیت می‌دهی؟ آیا وقتی صدایت کنم یا به تو نیاز داشته باشم به کمکِ من می‌آیی؟

ما حالا می‌دانیم که عشق، اوج تکامل و قاطع‌ترین مکانیزم بقا برای بشر است، نه به این دلیل که ما را تحریک می‌کند تا جفت‌گیری و تولیدمثل کنیم، ما بدون عشق هم قادر به این کار هستیم! بلکه چون عشق ما را به سمتی می‌کشانَد که از نظر احساسی با اندک‌افرادِ ارزشمندِ دیگری پیوند بخوریم که به ما پناهگاهی امن در برابر طوفان‌های زندگی عرضه می‌کنند. عشقْ محافظِ ماست و طراحی شده تا حفاظتِ احساسی فراهم کند و ما بتوانیم با ناملایماتِ زندگی کنار بیاییم.

امکان ندارد دو نفر با هم زندگی کنند و هیچ‌وقت به حساسیت‌های یکدیگر ضربه نزنند. آزردگی از کسی که این‌قدر به ما نزدیک است، یک اتفاق طبیعی‌ست. بهتر است حساسیت‌های یکدیگر را بشناسیم و سعی کنیم در مورد آن‌ها با هم صحبت کنیم تا روزبه‌روز به هم نزدیک‌تر شویم

"وقتی شک داری، هیچ حرفی نزن و هیچ کاری نکن"

یکی از مطالعاتِ درخشانِ تد هیوستون از دانشگاه تگزاس نشان می‌دهد دلیلِ اصلیِ مشکل‌دارشدنِ روابطِ زناشویی دعوا و درگیری نیست، بلکه کم‌شدنِ محبت و پاسخ‌های عاطفی‌ای است که به یکدیگر می‌دهند. درواقع نبودِ پاسخ‌های عاطفی مهم‌تر از درگیری‌های بین زن‌وشوهرهاست و بررسیِ این شاخصْ بهتر می‌تواند نشان دهد پنج سال دیگر اوضاع روابط بین زن‌وشوهرها چگونه خواهد بود. زوال ارتباط زناشویی زمانی‌ست که پاسخ‌های صمیمی و محبت‌آمیز بین زن‌وشوهرها قطع می‌شود، نه وقتی‌که با هم دعوا می‌کنند.

هیچ‌چیز به اندازهٔ دشمنِ مشترکْ انسان‌ها را به یکدیگر نزدیک نمی‌کند.

تنها چیزی‌که می‌تواند آن‌ها را آرام کند این است که طرف مقابل فاصله‌اش را کم کند و در کنار همسرش قرار بگیرد و او را از توجه خود مطمئن کند. هیچ راه دیگری برای حل این مشکل نیست. تا زمانی‌که یکی از طرفین این کار را انجام ندهد، دعوا و درگیری به قوت خود باقی‌ست و تا ابد یکی از طرفین سعی می‌کند با تحریکِ دیگری او را به عکس‌العمل وادارد و طرف مقابل هم احساس می‌کند در کارهایی که باید می‌کرده ناموفق بوده و دچار بی‌عملی و دلسردی می‌شود

سبکِ بیانِ نادرست یا مخرب سه نوع دارد: این‌که دنبال مقصر بگردیم، این‌که بدون توجه به مشکلات خودمان به طرف مقابل اعتراض کنیم، و این‌که به حرف یکدیگر گوش ندهیم و از موقعیت فرار کنیم.

«پشتِ ماسکِ بی‌تفاوتی، بدبختیِ نامحدودی است و پشتِ بی‌عاطفگیِ ظاهری، یأس.»

با خانواده‌هایی کار کردم که عاشقِ یکدیگر بودند اما نه می‌توانستند در کنار هم زندگی کنند و نه جدا از هم. و عشق یک معما باقی ماند.

پیوند احساسیْ رابطهٔ جنسیِ ایده‌آل، و رابطهٔ جنسیِ ایده‌آلْ پیوندِ احساسیِ عمیق‌تری ایجاد می‌کند.

وقتی بدانیم کسی که او را دوست داریم به ما نزدیک است یا هر وقت او را بخواهیم به ما نزدیک می‌شود، احساس ارزشمندی و اعتمادبه‌نفس می‌کنیم. تا وقتی کسی باشد که بتوانیم روی او حساب کنیم و احساس تنهایی نکنیم، جهان هم برای ما امن‌تر و آرام‌تر است.

«وقتی قلب‌تان با شما حرف می‌زند، از حرف‌هایش یادداشت بردارید.»

همهٔ ما در عشقْ آسیب‌پذیریم، این آسیب‌پذیری جزئی از عشق است. ما از نظر احساسی در برابر آن‌هایی که دوست‌شان داریم، بی‌دفاعیم و به همین دلیل گاهی‌اوقات به‌طرز اجتناب‌ناپذیری با کلمات یا رفتارهای نسنجیده یکدیگر را می‌آزاریم. با وجود گزنده‌بودنِ این موقعیت‌ها، رنجْ معمولاً سطحی و گذراست. اما تقریباً همهٔ ما حداقل یک حساسیتِ عمیقِ اضافی داریم ـ نقطهٔ حساسی در پوستهٔ احساسی‌مان ـ که در لمس‌کردنْ حساس و لطیف است، به‌آسانی آزرده می‌شود و عمیقاً دردناک است. وقتی این نقطهٔ حساس آزرده می‌شود، می‌تواند در سرتاسر رابطه‌مان خونریزی کند. ما تعادل احساسی‌مان را از دست می‌دهیم و درگیر گفت‌وگوهای ویرانگر می‌شویم.

حرف‌زدن با کسی که صدات رو نمی‌شنوه، ناامیدکننده‌ست.