بریده‌هایی از کتاب دختری با هفت اسم

حتی از عروسک‌هایی که با آنها بازی می‌کردیم به‌عنوان ابزار آموزش‌های ایدئولوژیکی استفاده می‌شد. اگر من از آجرهای ساختمان‌ها قطاری می‌ساختم، معلم به من می‌گفت که بهتر است قطار را به کرهٔ جنوبی برانم و بچه‌های گرسنهٔ آنجا را نجات دهم. مأموریت من این بود که آنها را به خانه و به آغوش رهبر کبیر بزرگوار برگردانم. اکثر شعرهایی که سر کلاس می‌خواندیم درمورد متحدکردن کره بود. این موضوع خیلی روی قلب من تأثیر می‌گذاشت چون به ما می‌گفتند که بچه‌های کرهٔ جنوبی لباس‌های پاره و کهنه می‌پوشند، در انبارهای آشغال دنبال غذا می‌گردند و از ظلم زجرآور سربازان آمریکایی رنج می‌کشند، چون آمریکایی‌ها آنها را هدف تمرینات نظامی خود قرار می‌دهند، با جیپ از رویشان رد می‌شوند و یا آنها را مجبور می‌کنند که کفش‌هایشان را واکس بزنند.

هیچ‌چیز به‌اندازهٔ نیاز، تو را موفق به یادگیری نمی‌کند

همیشه تاریک‌ترین نقطه درست زیر شمع است.

انسان‌های مهربانی که دیگران را در اولویت قرار می‌دهند اولین کسانی هستند که می‌میرند. و ظالمان و خودخواهان جان سالم به‌در می‌برند.

هجده‌ساله شده بودم و سنم به حدی رسیده بود که در انتخابات کرهٔ شمالی رأی بدهم. انتخاباتی که در آن همیشه کیم جونگ‌ایل با صددرصد آرا برگزیده می‌شد.

این مأموران حراست در سطح شهر پرسه می‌زدند و به‌دنبال صدها کره‌ای متخلف می‌گشتند که قوانین اجتماعی را نقض کرده‌اند-هرکسی که شلوار جین می‌پوشید، مردهایی که موهایشان کمی بلند بود، زن‌هایی که گردن‌بند می‌انداختند یا از عطر خارجی استفاده می‌کردند-تمام اینها غیراجتماعی بود و نمادی از فساد اخلاقی و افتادن در دام نظام سرمایه‌داری به‌شمار می‌رفت.

همهٔ ما شهروندانی مساوی بودیم که در بهترین کشور دنیا زندگی می‌کردیم. رهبرانمان زندگی‌شان را وقف آسایش ما کرده بودند. مگر این‌طور نبود؟

ترک‌کردن کرهٔ شمالی به ترک‌کردن هیچ کشوری شباهت ندارد. بیشتر شبیه رفتن از جهانی دیگر است. هرچقدر هم از آن دور شوم، بازهم جاذبه‌اش رهایم نخواهد کرد. حتی برای کسانی که در آن کشور، رنج زیادی کشیده‌اند و از جهنم فرار کرده‌اند هم ممکن است زندگی در دنیای آزاد چنان دشوار باشد که برای کنارآمدن با آن و یافتن خوشبختی دست‌وپا بزنند. حتی بعضی از آنها تسلیم می‌شوند و به زندگی در آن جای تاریک برمی‌گردند-درست مثل خود من که وسوسه شدم برگردم، آن‌هم بارها.

در هر ساختمانی که وارد می‌شدی آن تابلوها مثل شمایلی مقدس آویزان بود.

طبق گفتهٔ آندری لانکو تاریخ‌شناس، رژیمی که تمایل دارد انسان‌های زیادی را بکشد تا در عرصهٔ قدرت بماند، تا مدت زیادی قدرتمند باقی خواهد ماند.

بویبو به جرم‌های واقعی مثل دزدی، که بسیار هم متداول بود، و یا فساد توجهی نداشت. بلکه فقط مشتاق خیانت‌های سیاسی بود و پیداکردن کوچک‌ترین ردی از خیانت چه واقعی و چه در حد حدس و گمان تا کل اعضای یک خانواده ناپدید شوند

همیشه تاریک‌ترین نقطه درست زیر شمع است.

سال آخر راهنمایی بودم که پسری سر کلاس به پسر دیگر اشاره کرد و گفت «وقتی اومدم خونه‌تون وسایلتون جدید شده بود. قبلاً این وسایل رو نداشتین. پولش رو را از کجا آوردین؟» معلم این موضوع را به مدیر و مدیر به بویبو گزارش داد. پلیس تحقیق کرد و فهمید آنها پسری دارند که از کشور فرار کرده بود و برای آنها از کرهٔ جنوبی پول می‌فرستد. بنابراین سه نسل از آن خانواده به‌عنوان وطن‌فروش دستگیر شدند.

مهم‌ترین خصوصیت برای شهروندان، وفاداری به رهبر بود نه تحصیلات و نه حتی توانایی برای سخت‌کارکردن.

گاهی‌اوقات سر میز شام مادرم به پدر می‌گفت «خوش‌حالم که باهات آشنا شدم.» و پدرم سمت من خم می‌شد و با صدای آهسته‌ای که مادر بتواند بشنود می‌گفت «اگه برام یه کامیون دختر می‌آوردن و ازم می‌خواستن یکی از اونها رو انتخاب کنم همه‌شون رو پس می‌زدم و مادرت رو انتخاب می‌کردم.»

داستانی که می‌گویم برای افرادی مثل من که در کرهٔ شمالی به‌دنیا آمده و از آن فرار کرده‌اند داستان عجیبی نیست. اما می‌توانم تأثیرش را در افراد حاضر در این همایش ببینم. شوکه شده‌اند. احتمالاً از خودشان می‌پرسند چرا هنوز چنین کشوری در دنیا وجود دارد. شاید درک این واقعیت برایشان سخت‌تر هم باشد که من چطور هنوز عاشق کشورم هستم و دلم برایش تنگ شده، برای کوه‌های برفی‌اش، برای بوی نفت سفید و زغال‌سنگ، برای دوران بچگی‌ام، آغوش امن پدرم و خوابیدن کف زمین‌های گرم. درست است که زندگی جدیدم راحت است، اما هنوز هم دختری هستم اهل هیسان که آرزو دارد همراه خانواده‌اش در رستوران موردِعلاقه‌شان نودل بخورد. دلم برای دوچرخه‌ام تنگ شده، و برای منظرهٔ رودخانه‌ای که به چین می‌رود.

آنجا بود که فهمیدم می‌توان با دست خالی هم دوام آورد-بدون داشتن خانه، حتی بدون کشور. اما هرگز بدون مردم دیگر دوام نمی‌آوریم، و همچنین بدون خانواده.

سؤالات کتاب ریاضی هم معمولاً جملات احساس‌برانگیزی داشت. «در یکی از نبردهای جنگ نجات سرزمین بزرگ پدری، ۳ تن از سربازهای شجاع ارتش ۳۰ تن از استعمارگران پست‌فطرت آمریکایی را شکست می‌دهند. نسبت سربازانی که باهم نبرد کرده‌اند را حساب کنید.»

یکی از دلایل اصلی نامشخص بودن تفاوت بین ظالم و قربانی در کرهٔ شمالی این است که هیچ‌کس تصوری از مفهوم حق‌وحقوق ندارد.

علی‌رغم فعالیت‌های همگانی خسته‌کننده و پایان‌ناپذیر، من قلمرویی خصوصی داشتم که می‌توانستم به آنجا پناه ببرم: به کتاب.

فهمیدم می‌توان با دست خالی هم دوام آورد-بدون داشتن خانه، حتی بدون کشور. اما هرگز بدون مردم دیگر دوام نمی‌آوریم، و همچنین بدون خانواده.

ممکن است حکومت‌های دیکتاتوری بسیار قوی و منسجم به‌نظر برسند، اما همیشه ضعیف‌تر از آنچه نشان می‌دهند هستند.

زندگی در کرهٔ شمالی از خیلی لحاظ عادی است – ما مشکلات مالی داریم، بچه‌های ما سرشار از ذوق و شادی هستند، بسیار الکل می‌نوشیم و درمورد شغل‌هایمان غر می‌زنیم. تنها کاری که انجام نمی‌دهیم زیرسؤال‌بردن حزب است که می‌تواند مشکلات زیادی برای ما ایجاد کند

این داستان بیداری من است،

شنیده بودیم مرد پیری، بچه‌ای را کشته، با گوشتش سوپ پخته و در دکه‌ای فروخته. مشتریان گرسنه هم آن را با ولع خورده بودند. جرم زمانی کشف شد که پلیس استخوان‌های بچه را پیدا کرد. همیشه فکر می‌کردم این آدم‌کش‌ها بیماران روانی باشند، چون یک انسان عادی متوسل به چنین جنایتی نمی‌شود. اما اکنون زیاد مطمئن نیستم. حرف‌زدن با افراد زیادی که در زمان قحطی تا لب مرگ رفته بودند نشان می‌دهد که گرسنگی می‌تواند مردم را تا مرز دیوانگی بکشاند. می‌تواند باعث شود والدین غذا را از دهان بچه‌هایشان بیرون بکشند، مردم اجساد مردگان را بخورند، و مهربان‌ترین همسایگان مرتکب قتل شوند.

می‌خواستم به جایی تعلق داشته باشم، درست مثل تمام کسانی که اطرافم بودند، اما هیچ کشوری نبود که بتوانم بگویم مال من است. کسی را نداشتم که به من بگوید بسیاری انسان‌های دیگر هم در جهان هستند که هویتشان تکه‌تکه است؛ اینکه داشتن هویت مهم نیست. بلکه انسان بودن اهمیت دارد.

آزادی-آزادی واقعی که خودت بتوانی زندگی‌ات را بسازی و برای خودت تصمیم بگیری-می‌تواند ترسناک باشد.

برایم مهم نبود چه فکری می‌کنند. من به آنها هیچ توضیحی بدهکار نبودم.

طبق گفتهٔ آندری لانکو تاریخ‌شناس، رژیمی که تمایل دارد انسان‌های زیادی را بکشد تا در عرصهٔ قدرت بماند، تا مدت زیادی قدرتمند باقی خواهد ماند.

همیشه تاریک‌ترین نقطه درست زیر شمع است.