بریده‌هایی از کتاب چیزهایی که هیچ کس به دختران چاق نخواهد گفت

ما به‌قدری درگیر «افسانه زیبایی» شده‌ایم که فراموش می‌کنیم علت تنفرمان از خود عدم رعایت استانداردی است که اصلاً وجود خارجی ندارد. خدا خودش کمک‌مان کند.

چرا این‌قدر روی ظاهر تمرکز می‌شود؟ چون می‌خواهیم ناامنی‌هایمان در زندگی، عشق، کار، روابط، خانواده و موارد دیگر را انکار کنیم.

زیبایی امری همه‌جایی و ذاتی است و در تمام ما انسان‌ها وجود دارد: در بیرون و درون‌مان. اما وقتی از واژه «خوشگل» برای توصیف ظاهر فیزیکی یک زن استفاده می‌کنیم، داریم به یک ایده‌آل فیزیکی اشاره می‌کنیم که توسط شرکت‌های تجاری ایجاد شده است تا کاری کند باور کنیم تا لحظه‌ای که به این ایده‌آل نرسیدیم کافی و کامل نیستیم. خوشگل همان چیزی است که آن‌ها می‌خواهند باورش کنیم.

شما می‌توانید و سزاوار این هستید که هر کاری که باعث شادیتان می‌شود را انجام دهید. از جمله زندگی کردن.

وقتی که ما خویشتن‌دوستی را پرورش می‌دهیم، درواقع از طریق برابری، انحصار و انواع و اقسام مهربانی‌ها با دنیا تعامل می‌کنیم.

واقعیت این است که زنی که همواره نگران ظاهرش است هرگز نمی‌تواند زن مستقلی باشد.

خوشگل همان چیزی است که باعث می‌شود زن‌ها با هم دربیفتند. خوشگل خلق شده تا همیشه انحصاری باشد. خوشگل یک دروغ مصنوعی است که برای وصل کردن جیب‌های پول به عوضی‌های گرسنه خلق شده است. پس گور پدر خوشگل!

سه تا گربه دارم و تقریباً بیشتر از هر چیز دیگری دوست‌شان دارم.

رژیم گرفتن یعنی تا همیشه چشم‌انتظار آینده‌ای باشیم که قرار است در آن به فردی تبدیل شویم که حالا نیستیم و هرگز در اکنون زندگی نکنیم

: لاغری، که مشخصاً مترادف خوشبختی است

ما به‌قدری درگیر «افسانه زیبایی» شده‌ایم که فراموش می‌کنیم علت تنفرمان از خود عدم رعایت استانداردی است که اصلاً وجود خارجی ندارد. خدا خودش کمک‌مان کند.

فرهنگ رژیم علت این است که چرا کاهش وزن در صدر فهرست تصمیمات جدید سال نوی همه قرار دارد؟

کم‌کم فهمیدم که کل زندگی‌ام تا آن لحظه صرف گوش دادن به بایدها و نبایدهای شرکت‌های تجاری خودخواه و پولدوست شده بود و البته آدم‌هایی که به آن بایدها و نبایدها اعتقاد داشتند به این باورها دامن زده بودند. آن‌ها مفاهیمی را تولید و بعد می‌فروختند که مجاب‌کننده بود و مدام سعی می‌کردند که اصلاح بدن را به هدف قابل تحسینی در زندگی تبدیل کنند. حالا که به آن فکر می‌کنم می‌بینم که خنده‌دار است، اما ما همگی به این قبیل شرکت‌ها و آدم‌ها در مقاطعی از زندگی‌مان ایمان داشتیم.

حرف حساب: بعد از کم کردم پنج کیلو، ده کیلو یا بیست کیلو وزن زندگی‌تان جذاب‌تر، شادتر یا موفق‌تر نمی‌شود. چون کیلوها واقعاً مهم نیستند، بلکه این ذهنیت شماست که مهم است.

امید ناگهانی که شصت ثانیه طول می‌کشد، چون این بار قصد دارید به نسخه بهتری از خود تبدیل شوید و بعد همه چیز رو به راه خواهد شد. و بعد خستگی پس از تلاشِ سخت فرا می‌رسد، تلاشی که هنوز حس می‌کنید کافی نیست و این فقط به یادتان می‌آورد که واقعاً چقدر از خودتان متنفرید. واقعاً غم‌انگیز است.

هیچ‌چیزی به‌جز توقعم از خودم تغییر نکرده؛

به قول مارین کربی، «چاق یعنی بافت چربی. چاق یعنی داشتن یک عالم بافت چربی. واژه دیگری وجود ندارد که بتواند دقیقاً این چیزها را آن‌طوری که هستند توصیف کند.» [۱] گفتن اینکه «من چاقم» مثل این است (و باید باشد) که بگویم کفش‌هایم مشکی است، ابرها بارانی‌اند

نظر بگیرید و از خود بپرسید: آیا این برایم شادی می‌آورد؟ از نظر من؟ رژلب شادی آفرین است. به‌خصوص وقتی از رنگ قرمز استفاده می‌کنید. آیا رژیم گرفتن برای لاغر و استخوانی شدن برایم شادی می‌آورد؟ نه. این کار روح و انگیزه زیستنم را می‌کُشد. خوب، پس دور می‌اندازمش. لباس؟ بله، خیلی. برنزه کردن؟ نه. اصلاح موهای پا؟ بله. کفش‌های پاشنه‌بلند؟ نه. حالا نوبت شماست.

. اگر انسان‌ها بدن‌شان را دوست داشته باشند، اعتمادبه‌نفس بیشتری خواهند داشت. می‌توانند شاخ زندگی را بگیرند و دنبال اهداف‌شان بروند. می‌توانند احساس دوست داشته شدن کنند و روابط صمیمانه سالمی داشته باشند. در محل کارشان اعتمادبه‌نفس بیشتری خواهند داشت و خیلی زود در کارشان پیشرفت خواهند کرد.

انسان‌ها زمان و منابع زیادی را صرف بازی «لاغر برنده است» کرده‌اند. برای همین وقتی استثنائاتی را در این قانون می‌بینند، احساس عجز و شکست می‌کنند و فکر می‌کنند انگار چیزی از آن‌ها ربوده شده است.» [۳].

شما می‌توانید و سزاوار این هستید که هر کاری که باعث شادیتان می‌شود را انجام دهید. از جمله زندگی کردن.

بدن‌دوستی فقط مال انسان‌های چاق نیست، بدن‌دوستی برای تمام انسان‌هاست. هرکسی این حق را دارد که بدنش را دوست داشته باشد. لاغرها، چاق‌ها، کوتاه‌ها، بلندها، تمام توانایی‌ها، تمام سایزها، تمام شکل‌ها، تمام‌رنگ‌ها، تمام جنس‌ها، تمام جنسیت‌ها، آن‌هایی که از عالم و آدم متنفرند و آن‌هایی که همه را دوست دارند.

بعد از کم کردم پنج کیلو، ده کیلو یا بیست کیلو وزن زندگی‌تان جذاب‌تر، شادتر یا موفق‌تر نمی‌شود. چون کیلوها واقعاً مهم نیستند، بلکه این ذهنیت شماست که مهم است.

غلب از این و آن می‌شنوم که: «وقتی پنج کیلو کم کنم میرم از این عکس‌های خونوادگی می‌گیرم: ظاهرم بهتر می‌شه. وقتی پنج کیلو کم کنم ازدواج می‌کنم: آدمای بیشتری بهم پیشنهادم میدن. باشگاه رفتن رو شروع می‌کنم، منتها فقط وقتی که خودم پنج کیلو کم کنم: نمی‌خوام اونجا اذیت بشم. این پیراهن رو می‌خرم، منتها بعد از اینکه پنج کیلو وزن کم کردم: نمی‌تونم به خودم بقبولونم که چیزی به این بزرگی بخرم.»

هنوز آدم‌های زیادی وجود دارند که در نظرشان این کلمه توهین است. اما من به خودم می‌گویم چاق. به نظر من این کلمه حتی تقویت‌کننده است. مثلاً اگر یکی بخواهد با گفتن «چاق» بهم توهین کند، به او می‌گویم: «جونم. حالا که چی؟» من بدن چاقی دارم و فکر می‌کنم که خیلی هم خوشگل است.

و از اینکه مجبورم همه چیز رو واسه خودم توجیه کنم چون حس می‌کنم به کل دنیا مدیونم که وزنمو کم کنم

طرز نگاه‌مان به جسم‌مان روی نحوهٔ مشارکت و حضورمان در دنیا تأثیر می‌گذارد...

جسم ما گنجینه‌ای است که آن را در معرض دید عموم می‌گذاریم. جسم ما نخستین پیامی است که اطرافیانمان از ما دریافت می‌کنند. جسم ما همان چوبِ الفی است که جایگاه ما را در دنیا مشخص می‌کند. جسم ما خانهٔ باشکوهی است برای هر چیز دیگری که با آن تعریف می‌شویم. جسم ما بخشی از ماست، درست مثل مهربانی‌مان، استعدادهایمان و عشق‌مان

وقتی از واژه «خوشگل» برای توصیف ظاهر فیزیکی یک زن استفاده می‌کنیم، داریم به یک ایده‌آل فیزیکی اشاره می‌کنیم که توسط شرکت‌های تجاری ایجاد شده است تا کاری کند باور کنیم تا لحظه‌ای که به این ایده‌آل نرسیدیم کافی و کامل نیستیم.

(با یک دو دو تا چهارتای ساده) متوجه می‌شویم که می‌توانیم تصور کنیم که بدن ۹۵ درصد از زن‌ها ذاتاً نمی‌تواند به چیزی تبدیل شود که در رسانه‌ها به‌عنوان یک بدن ایده‌آل می‌بینیم و هر کاری هم بکنیم نمی‌توانیم به چنین بدنی برسیم. و این یعنی اینکه تقریباً تمام زن‌ها اسیر یک چرخه تلاش و شکست، تلاش و شکست بیهوده برای تبدیل شدن به چیزی شده‌اند که اساساً نمی‌توانند به آن تبدیل بشوند.