بریده‌هایی از کتاب علیه سنگ

کلمات همیشه از دهان بیرون نمی‌آیند همیشه از خود صدایی ندارند گاهی گوشه‌ی چشمی پیدا می‌کنند و خیلی آرام از پوستِ خود بیرون می‌زنند

نگاه کن شب شکل غمگین خداست

بنّای ساده‌ای است پدر مصالح دیگران را فراهم می‌کند خانه‌های‌شان را می‌سازد و خودش زیر باران خیس می‌شود هر ماه پاهای عقب‌افتاده را با دست‌هایش به سر کار می‌برد غروب که می‌شود تاول‌هایش را پشت در می‌گذارد و با قلب به خانه می‌آید

می‌گوید: چه‌قدر زندگی در کنار رطب شیرین بود هنوز پاهایم صدای بوق کفش‌هایم را درنیاورده بود که صدای آژیر خانه را لرزاند دست از پا گم شد و کوچه به جای کفش‌های بچه‌ها پُر شد از پوتین‌ها گونی‌های برنج از خاک و دل‌های ما...

به هر بهانه که می‌توانی مرا از زمان بگیر پیش از آن‌که زمان ما را از هر دومان بگیرد