بریده‌هایی از کتاب راهبری زندگی با شهود درونی؛ متعادل‌کردن زمین و آسمان

حتی اگر سخن درست را بگویید، وقتی آن را در زمان نادرست به زبان می‌آورید نادرست می‌شود

زندگی بدون معناممکن نیست. شما می‌توانید سی روز بدون غذا، سه روز بدون آب و سه دقیقه بدون هوا زندگی کنید، اما بدون معنا فقط سه ثانیه زنده می‌مانید.

در زبان سانسکریت نودوشش واژه برای عشق وجود دارد، در حالی‌که زبان انگلیسی فقط یک واژه برای آن دارد. فرهنگ غرب در حوزۀ فناوری بسیار متخصص است، اما در بخش احساسات هنوز بدوی است.

انزوا یک لذت و یک رابطه‌ای گرم و شاد است، اما بودن در کنار افراد دیگر وقتی که رابطۀ حقیقی با آن‌ها نداریم یک رنج تمام تولید می‌کند.

احساس امنیت از نایاب‌ترین گنجینه‌هایی است که می‌توان به یک نفر هدیه داد.

هوبرت بنوت،می‌نویسد: یک و فقط یک رفتار درست در هر لحظه از زمان وجود دارد. اگر در حال انجام آن رفتار باشید، خوشحال و در آرامش خواهید بود.

وقتی عاشق کسی هستید، بخشی از شما می‌داند که او صرفاً یک انسان معمولی است، اما در قلب خود می‌دانید که چیز دیگری نیز واقعیت دارد، زیرا معشوق عاشق را در تماس با آسمان و بهشت قرار می‌دهد

عرفان‌شناس بزرگ جوزف کمبل زمانی گفت فرد مشهور تنها برای ایگوی خودش زندگی می‌کند، اما قهرمان برای نجات جامعه کار می‌کند. ما این روزها افراد مشهورِ بسیار، اما قهرمانان کمی‌داریم.

اما همان‌طور که گفتم مردم عصر مدرن دیگر نمی‌توانند نفس خود را در فرد یا چیزی دیگر ساکن کنند، ما باید بیاموزیم که خودمان خانۀ نفس خود شویم و والاترین ارزش را در درون بیابیم.

از یک انسان نخواهید خدای شما شود.

بعدها فهمیدم که او در واقع یک زن کاملاً هتایرابود.

در ضمن من این را باور دارم که درد تنهایی و افسردگی مربوط به این است که می‌دانیم چیزی بیش از اینکه می‌توانیم داشته باشیم وجود دارد. اگر از ابتدا از آن بی‌خبر بودید، هرگز آزارتان نمی‌داد.

وقتی در مسیر درست قرار دارید، یک بار دیگر درهایی باز می‌شوند که هرگز پیش‌بینی نمی‌کردید.

دستاورد زندگی من این بوده است که به یک ترکیب دست یابم که بیاموزم بهشت و جهنم یک مکان و زمان دیگر نیست، بلکه درست در همین جا و همین اکنون است؛ هر چند که برای درک این موضوع چندین دهه از عمرم به تقلا و کشمکش گذشت.

وقتی در درون گم شده‌ای، طولی نمی‌کشد که به همان اندازه هم در بیرون گم می‌شوی.

ما باید پذیرش و دوست داشتن آنچه که هست را بیاموزیم، نه اینکه منتظر چیزی متفاوت باشیم.

شاید عشق جایی وجود دارد که هیچ چیز دیگری وجود ندارد.

به نظر می‌رسد هدف از وجود انسان، ارتقا خودآگاهی است.

می‌شنوم، اما نه با گوش و می‌بینم، اما نه با چشم لحظاتی بی‌زمان را زندگی می‌کنم در حالی‌که پیش از این فقط سال‌ها زیسته بودم و به حقیقت دست یافتم، اما نه حقیقتی که در کتاب‌هاست فراسوی طیف صدا می‌شنوم فراسوی طیف بینایی می‌بینم زمین‌ها و آسمان‌ها و دریاهای جدید در اطرافم هست و پس از آن نور خورشید برایم رنگ باخته است.

ما در عشق رمانتیک، تمام طلای خود را برای مدت کوتاهی به یک شخص دیگر نسبت می‌دهیم و البته که این فرافکنی نمی‌تواند تداوم یابد. شادی و زیبایی غیر قابل وصفی که در اولین عاشقی تجربه می‌کنیم به سرعت کم‌رنگ شده و اغلب ما را ناامید بر جای می‌گذارد و ما به جای اینکه بفهمیم که مشکل پیش‌آمده ناشی از فرافکنی خود ماست، فرد دیگر را سرزنش می‌کنیم.

می‌توانید تفاوت بین یک تصمیم از سوی خویشتن حقیقی و یک تصمیم از سوی ایگو را در بدن خود احساس کنید. به نظر می‌رسد که تصمیم ایگو از سرتان می‌آید، در حالی‌که تصمیم خویشتن حقیقی از قلب یا دلتان

هر چه انسان دیدگاه غیرخودخواهانه‌تری داشته باشد ارزش فردی او بالاتر است.

دقیقاً به اندازه‌ای زخمی‌شدم، تا تجربه‌ای عمیق از جهان درونی را آغاز کنم، اما نه آن‌قدر زخمی که زندگی‌ام به پایان برسد.

بسیاری از تجارب روانی که ابتدا ترسناک به نظر می‌رسند، در واقع سپرهایی از جانب فضل الهی هستند.

صبح آن روز سرنوشت‌ساز، من صرفاً یک کودک سر به هوا بودم و تا نیمه‌های شب به یک پیرمرد، در بدن یک کودک تبدیل شده بودم.

تجربۀ بهشت در تمامیت جوانی حق طبیعی ماست و در واقع یک نعمت است، اما دیدن دوبارۀ آن جهان طلایی در بزرگسالی چیزی است که باید آن را بدست آوریم و برایش زحمت بکشیم. این کار مستلزم کار درونی و تعهد است،

انزوا یک لذت و یک رابطه‌ای گرم و شاد است، اما بودن در کنار افراد دیگر وقتی که رابطۀ حقیقی با آن‌ها نداریم یک رنج تمام تولید می‌کند.

فروید گفت که شخصیت انسان چیزی جز ایگو نیست و ناخودآگاه اساساً انبوهی از ضایعات باقی‌مانده از تعارضاتی است که فرد با والدین و جامعۀ اطراف خود داشته است.

همه چیز زیبا بود، همه چیز همان‌گونه بود که باید باشد و بهشت از هر مکان و زمان جغرافیایی آزاد گشته بود. خوشحالی به شیوه‌هایی غیرمنتظره نزد ما می‌آید. این لحظه به من یادآوری کرد که اگر نتوانیم بهشت را همین جا و همین لحظه بیابیم، آن را در هیچ جای دیگر نخواهیم یافت

بالاترین شکل عبادت صرفاً شاد بودن است.