بریده‌هایی از کتاب به همه بگو دوستت دارم

تو که خوب می‌دانی دریا از نبود ماهی هرگز، نمی‌میرد!

اما نیلوفر، جایزه ایستادگی مرداب بود!

گاهی برای تا ابد ماندن باید برای همیشه رفت! که هیچ پروانه‌ای با در پیله ماندن، پروانه نمی‌شود!

باور کن که غم ها هم می‌گذرند یک رود همیشه که یک جا باقی، نمی‌ماند!

روا نیست چای زندگی را تلخ نوشیدن

تو که خوب می‌دانی گندمزار هر چه پر بارتر باشد داس‌ها بیشتر به دل َش زخم می‌زنند!

دو قلب دارم ! یکی در طرف چپ و دیگری در طرف راست آغوش َت را تنگ تر کن ... من این تن دو قلب را دوست دارم!

باد آورده را باد می‌برد! شاید تو هم پَر ِ کاه بودی!

باور کن که غم ها هم می‌گذرند

هنوز ایستاده‌ام و به تو می‌خندم بزن ... ای روزگار تازیانه بزن من هرگز ناله نخواهم کرد تو که خوب می‌دانی گندمزار هر چه پر بارتر باشد داس‌ها بیشتر به دل َش زخم می‌زنند!

تقدیم به سایبان آرامش، پدرم و سایه‌سار مهربانی مادرم

بالا می‌روم ... بالا می‌روم ... بالا ... تا رسیدن به پشت درب‌های سقوط کسی انگار پله های زندگی‌ام را سر و ته کرده است!

زمینی که در آن تنها واقعیت زندگی مرگ است! و عشق تنها حقیقتی، که حقیقت ندارد!

دو قلب دارم ! یکی در طرف چپ و دیگری در طرف راست آغوش َت را تنگ تر کن ... من این تن دو قلب را دوست دارم!

به همه بگو دوستَت دارم دروغ که کنتور نمی‌اندازد

نان شب نیستی که بود وُ نبودت دردی را دوا کند! به هر جا که دوست داری برو ...

راستی پاییز من بارانی تَرَم یا تو ؟! تو یک فصل می‌باری من اما، چهار فصل!

باد آورده را باد می‌برد! شاید تو هم پَر ِ کاه بودی!

بزن ... ای روزگار تازیانه بزن من هرگز ناله نخواهم کرد تو که خوب می‌دانی گندمزار هر چه پر بارتر باشد داس‌ها بیشتر به دل َش زخم می‌زنند!

گاهی برای تا ابد ماندن باید برای همیشه رفت! که هیچ پروانه‌ای با در پیله ماندن، پروانه نمی‌شود!

وقتی می‌رفت گفت تو را هم می‌برم! گفت َم کجا؟ گفت: از یادم!

برای پریدن تنها یک بوسه‌ی تو، کافی بود! همیشه پر وُ بال که تضمین پرواز نیست

تو هیچ وقت طاقت اشک‌های َم را نداشتی امشب نیز مثل هر شب پا به پا گریه‌های َم را گریه کردی! اندکی صبر دستمال َم را درآورده‌ام! همینک قاب عکس َت را خشک می‌کنم!

تنفر بارزترین نشانه‌ی عشق است! باور می‌کنی من هم کمی بیشتر از خیلی از تو، متنفرم!

دو قلب دارم ! یکی در طرف چپ و دیگری در طرف راست آغوش َت را تنگ تر کن ... من این تن دو قلب را دوست دارم!

باد آورده را باد می‌برد! شاید تو هم پَر ِ کاه بودی!

هنوز ایستاده‌ام و به تو می‌خندم بزن ... ای روزگار تازیانه بزن من هرگز ناله نخواهم کرد تو که خوب می‌دانی گندمزار هر چه پر بارتر باشد داس‌ها بیشتر به دل َش زخم می‌زنند!

بزن ... ای روزگار تازیانه بزن من هرگز ناله نخواهم کرد

غم نخور عمر مرگ لحظه است روا نیست چای زندگی را تلخ نوشیدن شب قدرتمند هم با تمام ستاره‌های شانه‌اش از سرباز تک ستاره‌ی روز در جنگ همیشه می‌بازد!

بالا می‌روم ... بالا می‌روم ... بالا ... تا رسیدن به پشت درب‌های سقوط کسی انگار پله های زندگی‌ام را سر و ته کرده است!