بریده‌هایی از کتاب سرورانه‌ها؛ گره‌هایی از زلف مهدوی

ای رستگان ز خویش و ای بستگان به حق رحمی به ما کنید که از خود نرسته‌ایم

سرورم! گمانم این است که به‌جز آن‌ها که مَرَضی و یا غرضی دارند، بقیّهٔ مردمان همه در رابطه با شما عاطفه و درد مشترکی دارند؛ حال دانسته و یا نادانسته؛ کم یا زیاد؛ پنهان و یا پیدا.

سرورم! جسارتاً عرض می‌کنم که اوضاع ما خیلی خراب است؛ من می‌دانم که: برای مهدوی شدن نیازی به چهل روز خواندن دعای عهد نیست. یک روز هم کفایت می‌کند اگر راست بگوییم: "اَللّٰهُمَّ إنّی أُجدّدُ له فی صَبیحَةِ یومی هٰذا و ما عِشتُ مِن أیامی، عَهداً و عَقداً و بَیعةً له فی عُنُقی، لا أحولُ عنها و لا أزولُ أبداً."

سرورم! شما و هر کدام از خاندان مطهّرتان، کلمهٔ حسنای الاهی هستید؛ مصداق همهٔ خوبی‌هایی که خدای متعال تفضّل فرموده و خلق کرده و خواهد کرد و مصداق و حقیقت همهٔ زشتی‌ها، حقیقت دشمنان شما؛ پس: آن‌که به‌درستی احکام و آداب دین را به‌جا می‌آورد؛ حتّی فقط فرایض درجهٔ اوّل آن؛ مانند: نماز و روزه را از غیر شما که عین زشتی‌ها و نتایج آن‌هاست، پاک می‌شود پس آن‌گاه در موطن نفس خود و در ملکوت باطن او شما می‌مانید که سلطان عالم ملکوت‌اید؛ چه در مُلک سلطنت داشته باشید و یا نداشته باشید؛ پس آن‌گاه به‌درستی می‌تواند بگوید: "سرورم!" نه مثل من که به لق‌لق زبان و از سر ادب و احترام بگوید: سرورم!

سرورم! حال و هوای مردمان در غیبت شما چند گونه است: خیلی از آن‌ها و بیشترشان، کار خودشان را می‌کنند و اصلاً کاری به شما ندارند. عدّه‌ای حرف شما را می‌زنند و کار خودشان را می‌کنند و باز کاری به شما ندارند. کمی هم هستند در حالی که کار خودشان را می‌کنند در حاشیهٔ کار و بارشان، برای شما هم دعا می‌کنند ولی من کسی را نمی‌شناسم که فقط با شما کار داشته باشد؛ دلش و نَفَسَش اندوهگین شما باشد. منتظر باشد که شما در بزنید و به خانه تشریف آورید و یا نه! اصلاً چه حاجتی به دَر زدن برای صاحب خانه! او در خانه‌اش سرایدار شماست در کارهایش مباشر کار شماست و در زندگی‌اش غلام شما و تازه بعد از همهٔ این‌ها وام دار، بدهکار و شرمندهٔ شما.