بریده‌هایی از کتاب همتی ای همراهان

امیرالمؤمنین علیّ‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السّلام فرمودند: «کانَ اللهُ و لا شیءَ معه فأوَّلُ ما خَلَق نورَ حَبیبه محمَّد صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم ...» «خدا بود و چیزی با او نبود، پس اوّلین چیزی که آفرید نور حبیبش محمّد صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم بود.» و هم ایشان فرمودند: «فَإنّا صَنائِعُ ربِّنا، و النّاسُ بعدُ صَنائِعُ لَنا.» «پس حقیقت این است که ما آفریدگان پروردگارمان هستیم، و دیگر مردمان آفریدگانی برای ما.»

«ای طارق! امام ... (کسی است که) خدا او را برمی‌گزیند و هر چه که بخواهد در او قرار می‌دهد و بدین روی، اطاعت و ولایت او را بر همهٔ آفریدگانش واجب می‌گرداند؛ پس او ولیّ خدا در آسمان‌های او و زمینش می‌باشد ... پس او هرچه بخواهد انجام می‌دهد، و هنگامی که خدا بخواهد، او می‌خواهد ... و بر غیب آگاه می‌باشد و به او تصرّف علی‌الاطلاق (مطلق و بی‌قید و شرط و کامل) عطا می‌شود.»

آنان بإذن الله، صاحب ولایت مطلقه شدند؛ مالک ماسوی‌الله شدند. و از شؤون مالکیّت، حق تصرّف در مِلک خود است؛ لذا: مَلِک آن نیز گردیدند. و از شؤون مَلِکیّت، تدبیر امور و تعیین کردن قواعد اداره است؛ لذا دیّان دین نیز شدند؛ کسی که تعیین نحوهٔ زندگی کردن و نیز مسؤول رسیدگی به حاصل زندگی‌هاست، و نیز سیاست‌گذار زندگی‌ها؛

امام صادق علیه‌السّلام در حدیثی فرمودند: «... أنَّ الدُّنیا و الآخرةَ لِلإمامِ ...» «دنیا و آخرت مِلک امام است.»