بریده‌هایی از کتاب پیام‌هایی از ملکوت؛ گزین‌گویه‌های نیل دونالد والش به همراه ۳۱ داستان کوتاه

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که می‌توانی به فردی دهی این است که به او توان و قدرت دهی تا به تو احتیاج نداشته باشد و برای چیزی نیازمند تو نباشد.

صداقت، والاترین شکل عشق است.

تو برای خوشبخت بودن نیاز به هیچ‌چیزی بیرون از وجودت نداری.

احساس نیاز، قدرتمندترین نابودکننده‌ی عشق است. بیشتر شما تفاوت عشق و نیاز را نمی‌دانید، در نتیجه این دو را با هم اشتباه می‌گیرید و این اشتباه را هر روز تکرار می‌کنید.

هرچه نیاز تو به کسی کم‌تر باشد، بیشتر می‌توانی او را دوست بداری.

تو اکنون و این‌جا فقط این لحظه، این دقیقه و این ساعت را نمی‌آفرینی. تو در این لحظه و در همین روزها و اوقات، در حال آفریدن بخش‌هایی از بقیه‌ی عمرت، هستی.

ما انسان‌ها در راستای عقاید و منافع خویش، از زبان خداوند حرف می‌زنیم. « نیل دونالد والش »

مردم همواره، رویدادهای خوب زندگی را شانس، اقبال، اتفاق، بخت، تقدیر و از این قبیل می‌نامند و از رویدادهای بد مانند توفان، گردباد، زلزله، و مرگ ناگهانی با عبارت « خواست خدا » یاد می‌کنند. رنج بردن راه خداوند نیست. بلکه علامت و نشانه‌ای مسلم است، که هنوز چیزی برای آموختن راهِ خداوند و چیزی برای به‌خاطر آوردن وجود دارد.

دیگران را برای همان خطاها، نقطه‌ضعف‌ها، خصوصیات اخلاقی ناپسند و همان گناهانی ببخش، که در خود نیز می‌بینی و خود نیز مرتکب می‌شوی.

فهرستی از افراد، مکان‌ها و چیزهایی تهیه کن که تصور می‌کنی برای شادمانی و سعادت به وجود آنها نیاز داری. حالا به زمانی فکر کن که هیچ یک از آنها را نداشته‌ای، اما کاملاً خوشحال و سعادتمند بوده‌ای. حالا از خودت بپرس: « چرا فکر می‌کنم که اکنون برای خوشبختی به این شخص، به این مکان یا به این چیز نیاز دارم؟ » اگر با خودت صادق باشی، درمی‌یابی که به هیچ یک از آنها نیاز نداری. ممکن است ترجیح بدهی سعادتت را با این ابزار خاص بیافرینی، اما ضرورتی برای این کار وجود ندارد.

اگر می‌خواهی بدانی با کاری که انجام می‌دهی کمک می‌کنی یا صدمه می‌رسانی، ببین آیا کسانی که تو به آنها کمک کردی، در نتیجه‌ی این کمک وضع بهتری پیدا کردند، یا از آنچه بودند بدتر شدند؟ آیا تو آنها را بزرگ‌تر کردی یا کوچک‌تر؟ تواناتر کردی، یا ضعیف‌تر.

رنج بردن راه خداوند نیست. بلکه علامت و نشانه‌ای مسلم است، که هنوز چیزی برای آموختن راهِ خداوند و چیزی برای به‌خاطر آوردن وجود دارد.

خداوند نیز به همین نحو مراقب ماست. شاید حضورش را حس نکنیم و نتوانیم او را ببینیم، ولی بی‌هیچ شک و شبهه‌ای او آن‌جاست. دلم می‌خواهد با این فکر، امروزت به مبارکی بگذرد: « خداوند تو را دوست دارد، حتی اگر متوجهش نباشی ».

خداوند نیز به همین نحو مراقب ماست. شاید حضورش را حس نکنیم و نتوانیم او را ببینیم، ولی بی‌هیچ شک و شبهه‌ای او آن‌جاست. دلم می‌خواهد با این فکر، امروزت به مبارکی بگذرد: « خداوند تو را دوست دارد، حتی اگر متوجهش نباشی ».

دلم می‌خواهد با این فکر، امروزت به مبارکی بگذرد: « خداوند تو را دوست دارد، حتی اگر متوجهش نباشی ».

هر یک از شما به شیوه‌ی خود، در زمان‌های گوناگون و به روش‌های مختلف، گفت‌وگو با خدا را تجربه کرده‌اید. گفت‌وگو همواره دو جانبه است. گفت‌وگو می‌تواند در ذهن شما، بر کاغذ و یا به شیوه‌های دیگر تجربه شود. هنگامی که پاسخ خداوند اندکی طولانی است، می‌توانید آن را در فیلمی که می‌بینید، سخنرانی که در آن شرکت می‌کنید، مقاله‌ای که در یک مجله می‌خوانید و یا سخنان اتفاقی دوستی که ناگهان در خیابان به او برخورد می‌کنید، دریافت نمایید.

مردم همواره، رویدادهای خوب زندگی را شانس، اقبال، اتفاق، بخت، تقدیر و از این قبیل می‌نامند و از رویدادهای بد مانند توفان، گردباد، زلزله، و مرگ ناگهانی با عبارت « خواست خدا » یاد می‌کنند. رنج بردن راه خداوند نیست. بلکه علامت و نشانه‌ای مسلم است، که هنوز چیزی برای آموختن راهِ خداوند و چیزی برای به‌خاطر آوردن وجود دارد.

دشمنان منحصر به فردت ترس و احساس گناه هستند. در مقابل، عشق و آگاهی دوستان واقعی تو می‌باشند.

« به من بگو چه کسی را دوست داری، تا بگویم که تو کیستی ».

رستگاری تو به واکنش‌های تو بستگی دارد، نه کنش‌های دیگران.

این زندگی که تو می‌گذرانی یک رؤیاست. یک توهم است. وقتی وارد مرحله‌ای می‌شوی که آن را « مردن » می‌نامی، در واقع از این خواب بیدار می‌شوی. از توهم بیرون می‌آیی و به حقیقت نهایی که آن را بهشت می‌نامی، قدم می‌گذاری. مرگ هرگز پایان نیست، بلکه آغاز است. مرگ دری است که گشوده می‌شود، نه بسته. وقتی متوجه شدی که زندگی ابدی است، آن وقت متوجه می‌شوی که مرگ وهم و خیال است و باور غلط سبب شده تو همواره نگران باشی و تصور کنی تو فقط همین جسم هستی. ولی بپذیر که تو جسم نیستی و اگر پذیرفتی، دیگر از بین رفتن آن تو را نگران نمی‌کند.

تولد نوعی مرگ است و مرگ نوعی تولد. چون به هنگام تولد، روح خود را در قفس تن زندانی و مقید به محدودیت‌های جسم می‌یابی و به هنگام مرگ، از این محدودیت‌ها فرار می‌کنی در موقع خواب هم روح همین عمل را انجام می‌دهد. به هنگام رها کردن قفس تن، روح یک بار دیگر طعم شادی را می‌چشد و ماهیت واقعی خود را تجربه می‌کند. مرگ دری است که گشوده می‌شود، نه بسته ...

می‌توانی اینها را سه نابودکننده‌ی عشق بخوانی: ۱. احساسِ نیاز ۲. توقع ۳. حسادت حتی اگر یکی از اینها وجود داشته باشد، شما نمی‌توانید شخص دیگری را در حقیقت دوست بدارید.

بسیاری از شما روابط خود را به این ترتیب پایان می‌دهید. شما هنر گفتن: « این رابطه کامل شده است. این رابطه بدین شکل، دیگر برای من مفید نیست »، را نیاموخته‌اید. شما اصرار می‌ورزید که نخست آسیب ببینید، سپس قضاوت کنید و آن‌گاه از سر خشم عمل کنید تا بتوانید تغییر مورد نظر خود را موجه جلوه دهید. گویا بدون خشم نمی‌توانید آنچه را که می‌خواهید، داشته باشید و آنچه را که دوست ندارید، تغییر دهید.

مقصود از برقراری رابطه این است که تصمیم بگیری چه بخشی از وجودت را مایلی از طریق دیگری « ظاهرسازی ». نه اینکه چه بخشی از دیگری را می‌توانی به قبضه‌ی خود درآوری.

دوست‌داشتنی‌ترین فرد کسی است، که روی خودِ برترش تمرکز کند.

والش: نگرش « برتر بودنِ » خود را کنار بگذارید. این نگرش، جذاب‌ترین و گمراه‌کننده‌ترین تفکر بشریت بوده است. این شیوه‌ی تفکر، بشریت را وسوسه کرده است. کشتار دسته‌جمعی انسان‌ها و سایر موجودات را با همین نگرش توجیه کرده‌اند.

بیشتر افراد به این نتیجه رسیده‌اند که « دوستت دارم » یعنی « من مال تو هستم. من متعلق به توأم ». یا « من صاحب توأم ». این مفهوم خیلی زود برگردانده می‌شود و بدین صورت درمی‌آید که: « اکنون من به گردن تو حق دارم و تو به گردن من حق داری. اکنون وظیفه‌ی من خوشحال کردن توست، تو هم باید همین کار را برای من بکنی ». این معنای واقعی جمله‌ی « دوستت دارم » نیست، اما مردم می‌خواهند که چنین معنایی بدهد. نیاز دارند که چنین معنایی بدهد

« دوست دارم » یعنی « خدای درونم درونت را می‌بیند ».

تجربه‌ی جهنم، تجربه‌ای است که در آن فراموش می‌کنی واقعاً چه کسی هستی. در این تجربه، فکر می‌کنی تا ابد از خدا جدایی. جهنم یعنی این که تصور کنی بی‌ارزش و منفور و مطرودی.