بریده‌هایی از کتاب پیام‌هایی از ملکوت؛ گزین‌گویه‌های نیل دونالد والش به همراه ۳۱ داستان کوتاه

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که می‌توانی به فردی دهی این است که به او توان و قدرت دهی تا به تو احتیاج نداشته باشد و برای چیزی نیازمند تو نباشد.

صداقت، والاترین شکل عشق است.

تو برای خوشبخت بودن نیاز به هیچ‌چیزی بیرون از وجودت نداری.

همه‌ی چیزهای خوب نصیب افرادی می‌شود، که از خود شکیبایی نشان می‌دهند.

هرچه نیاز تو به کسی کم‌تر باشد، بیشتر می‌توانی او را دوست بداری.

احساس نیاز، قدرتمندترین نابودکننده‌ی عشق است. بیشتر شما تفاوت عشق و نیاز را نمی‌دانید، در نتیجه این دو را با هم اشتباه می‌گیرید و این اشتباه را هر روز تکرار می‌کنید.

تو اکنون و این‌جا فقط این لحظه، این دقیقه و این ساعت را نمی‌آفرینی. تو در این لحظه و در همین روزها و اوقات، در حال آفریدن بخش‌هایی از بقیه‌ی عمرت، هستی.

مردم همواره، رویدادهای خوب زندگی را شانس، اقبال، اتفاق، بخت، تقدیر و از این قبیل می‌نامند و از رویدادهای بد مانند توفان، گردباد، زلزله، و مرگ ناگهانی با عبارت « خواست خدا » یاد می‌کنند. رنج بردن راه خداوند نیست. بلکه علامت و نشانه‌ای مسلم است، که هنوز چیزی برای آموختن راهِ خداوند و چیزی برای به‌خاطر آوردن وجود دارد.

ما انسان‌ها در راستای عقاید و منافع خویش، از زبان خداوند حرف می‌زنیم. « نیل دونالد والش »

خدا را بهترین دوست خود بدان.

رنج بردن راه خداوند نیست. بلکه علامت و نشانه‌ای مسلم است، که هنوز چیزی برای آموختن راهِ خداوند و چیزی برای به‌خاطر آوردن وجود دارد.

اگر می‌خواهی بدانی با کاری که انجام می‌دهی کمک می‌کنی یا صدمه می‌رسانی، ببین آیا کسانی که تو به آنها کمک کردی، در نتیجه‌ی این کمک وضع بهتری پیدا کردند، یا از آنچه بودند بدتر شدند؟ آیا تو آنها را بزرگ‌تر کردی یا کوچک‌تر؟ تواناتر کردی، یا ضعیف‌تر.

فهرستی از افراد، مکان‌ها و چیزهایی تهیه کن که تصور می‌کنی برای شادمانی و سعادت به وجود آنها نیاز داری. حالا به زمانی فکر کن که هیچ یک از آنها را نداشته‌ای، اما کاملاً خوشحال و سعادتمند بوده‌ای. حالا از خودت بپرس: « چرا فکر می‌کنم که اکنون برای خوشبختی به این شخص، به این مکان یا به این چیز نیاز دارم؟ » اگر با خودت صادق باشی، درمی‌یابی که به هیچ یک از آنها نیاز نداری. ممکن است ترجیح بدهی سعادتت را با این ابزار خاص بیافرینی، اما ضرورتی برای این کار وجود ندارد.

دیگران را برای همان خطاها، نقطه‌ضعف‌ها، خصوصیات اخلاقی ناپسند و همان گناهانی ببخش، که در خود نیز می‌بینی و خود نیز مرتکب می‌شوی.

تمامی تاریخ انسان تکرار شکست‌های اوست، چه در زندگی خصوصی و چه در تجربه جمعی این سیاره. او بارها کاری تکرار می‌کند و هر بار امیدوار است که، به نتیجه‌ای متفاوت دست یابد. این دیوانگی است.

گاهی شما بوی عطر، یا بوی سیگار، یا صدای متوفی را حس می‌کنید، یا می‌شنوید. یا یکی از متعلقات او بدون هیچ‌گونه دلیلی ناگهان ظاهر می‌شود، و این زمانی اتفاق می‌افتد، که شما سخت به فکر متوفی بودید، یا دلتان برایش شدیداً، تنگ شده بود. این چیزها هرگز تصادفی اتفاق نمی‌افتد. به تو بگویم در عالم خلقت هم‌زمانی تصادفی وجود ندارد.

امکان ندارد شما فکر یا عقیده‌ای در مورد شخصی که از دنیا رفته داشته باشید و ذات او از آن مطلع نشود. برای این ارتباط شما نیازی به « واسطه » ندارید. عشق، بهترین وسیله‌ی ارتباط است.

تجربه‌ی جهنم، تجربه‌ای است که در آن فراموش می‌کنی واقعاً چه کسی هستی. در این تجربه، فکر می‌کنی تا ابد از خدا جدایی. جهنم یعنی این که تصور کنی بی‌ارزش و منفور و مطرودی.

« دوست دارم » یعنی « خدای درونم درونت را می‌بیند ».

بیشتر افراد به این نتیجه رسیده‌اند که « دوستت دارم » یعنی « من مال تو هستم. من متعلق به توأم ». یا « من صاحب توأم ». این مفهوم خیلی زود برگردانده می‌شود و بدین صورت درمی‌آید که: « اکنون من به گردن تو حق دارم و تو به گردن من حق داری. اکنون وظیفه‌ی من خوشحال کردن توست، تو هم باید همین کار را برای من بکنی ». این معنای واقعی جمله‌ی « دوستت دارم » نیست، اما مردم می‌خواهند که چنین معنایی بدهد. نیاز دارند که چنین معنایی بدهد