بریده‌هایی از کتاب چطور گرسنه هستیم

فیلم سربازان اسکاتلندی را در جنگ جهانی دوم تماشا می‌کردیم، شاید هم جنگ جهانی اول بود، هرچند بیشترش سربازهایی را نشان می‌داد که دور و اطراف ایستاده بودند و پیپ می‌کشیدند. فیلم قدیمی بود و حرکات را سریع نشان می‌داد، باعث می‌شد افراد عصبی به نظر برسند و حرکاتشان شبیه پریدن پرنده‌ها باشد. صفی دراز از سربازهای دامن‌پوش به چشم می‌خورد که با بازوهای در هم حلقه‌کرده، دو به دو، روی صحنه‌ای در فضای آزاد، احتمالاً برای سرگرمی همکارانشان، می‌رقصیدند. می‌چرخیدند و پیچ و تاب می‌خوردند، گاه یک دست بالای سر، گاه یک دست روی شکم. توصیفش مشکل است. ارین گفت: "دیگر مثل گذشته به سربازها رقص یاد نمی‌دهند." همه‌ی مردهای فیلم تا به حال مرده‌اند. وقتی خیلی جوان بودم، هیچ فیلم سیاه و سفید تلویزیون را تماشا نمی‌کردم، چون می‌دانستم آدم‌های آن اکنون مشتی خاک هستند.

تو به من می‌گویی حرف همه‌شان مهم است. گوش کرده‌ام و از مدت‌ها پیش دیگر گوش نداده‌ام. فقط به من بگو حرفت مهم است و من به آن گوش می‌کنم و آن وقت دلم می‌خواهد قانع شوم. به من بگو آنچه به زبان می‌آید تأثیری دارد، که این کلماتْ کلماتی باارزش است و معنایی دارد.