بریده‌هایی از کتاب جرئت بسیار

حد و مرزها باعث ایجاد حس ارزشمند بودن می‌شوند.

من در کتاب زندگی با تمام وجود ده رهنمون برای زندگی کردن با تمام وجود ارائه کرده‌ام که نشان می‌دهند کسانی که با تمام وجود زندگی می‌کنند چه خصوصیاتی را در خود پرورش می‌دهند و چه خصوصیاتی را در خود برطرف می‌کنند: ۱. اصالت را در خود پرورش دهید: به آنچه مردم دربارهٔ شما فکر می‌کنند اهمیت ندهید. ۲. با خودتان مهربان باشید: دست از کمال‌گرایی بردارید. ۳. انعطاف‌پذیری را در خود پرورش دهید: بی‌تفاوت و درمانده نباشید.

بزرگ شدن یعنی پذیرش آسیب‌پذیری.

همهٔ ما در اتاق شکنجه‌ای به نام عدم اطمینان قرار داریم.

ولی وقتی واقعی هستی دیگر درد برایت مهم نیست."

: سنجیدن ارزش خود با واکنش دیگران یعنی وقت تلف کردن.

"در هر چیز تَرَکی هست که نور از آن‌جا وارد می‌شود."

هیچ چیز جذاب‌تر از اعتماد به نفس نیست

۴. سپاس و نشاط را در خود پرورش دهید: به کمبودها فکر نکنید و از تاریکی‌ها نترسید. ۵. شهود را در خود پرورش دهید و به ایمان خود اعتماد کنید: نیازی به اطمینان نیست. ۶. خلاقیت را در خود پرورش دهید: مقایسه نکنید. ۷. تفریح و استراحت کنید: نه خود را از پا درآوردن نشانهٔ منزلت اجتماعی است و نه سخت کار کردن نشانهٔ ارزش. ۸. آرامش و سکون را در زندگی‌تان پرورش دهید: اضطراب و نگرانی را اساس زندگی قرار ندهید. ۹. کارهای معنادار انجام دهید: به خودتان تردید نداشته باشید و فراموش کنید "قرار بوده چه کسی باشید". ۱۰. بخندید، بخوانید و برقصید: همیشه سرد و خویشتن‌دار نباشید.

کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..."

"من اتفاقی نیستم که برایم رخ داده است. من آن چیزی هستم که خودم تصمیم می‌گیرم باشم."

هیچ چیز دشوارتر، خطرناک‌تر و برخورنده‌تر از این نیست که خارج از زندگی‌تان بایستید و با خودتان فکر کنید: "کاش شهامت این را داشتم که خودم را نشان دهم و دیده شوم!"

کاری که می‌کنید مهم نیست، علت انجام دادن آن است که تفاوت را ایجاد می‌کند.

وقتی رهبران مذهبی به جای آموزش مقابله با ناشناخته‌ها و نحوهٔ پرداختن به ابهامات و الگو بودن، با آسیب‌پذیر کردن ما از طریق معنویت، حس ترس و نیاز به یافتن اطمینان را در ما تحت فشار قرار می‌دهند و به این ترتیب ایمان را به "اطاعت و عواقب" تبدیل می‌کنند، کل مفهوم ایمان به نوبهٔ خود ارزشش را از دست می‌دهد.

سختی بخشی از روند رشد است.

"اجازه نده کمال دشمن خوبی شود." (سرقت ادبی از ولتر)؛ یک پیاده‌روی بیست‌دقیقه‌ای بهتر از دویدنِ چهارمایلی است که هرگز آن را انجام نمی‌دهم. کتاب پرعیب و نقصی که چاپ می‌شود بهتر از کتاب بی‌عیب و نقصی است که هرگز از کامپیوترم خارج نمی‌شود. مهمانی شامی که با غذای چینیِ تهیه‌شده از رستورانِ بیرون‌بر برگزار می‌شود، بهتر از مهمانی شام شیکی است که هرگز میزبان آن نخواهم بود.

"چون هیچ تلاشی بی‌اشتباه و کاستی نیست؛ ولی کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..."

کسانی که با تمام وجود زندگی می‌کنند چه خصوصیاتی را در خود پرورش می‌دهند و چه خصوصیاتی را در خود برطرف می‌کنند: ۱. اصالت را در خود پرورش دهید: به آنچه مردم دربارهٔ شما فکر می‌کنند اهمیت ندهید. ۲. با خودتان مهربان باشید: دست از کمال‌گرایی بردارید. ۳. انعطاف‌پذیری را در خود پرورش دهید: بی‌تفاوت و درمانده نباشید.

تفریح و استراحت کنید: نه خود را از پا درآوردن نشانهٔ منزلت اجتماعی است و نه سخت کار کردن نشانهٔ ارزش.

وقتی می‌دانیم کسی ما را دوست دارد واقعی شدن چقدر ساده‌تر است

هیچ چیز به اندازهٔ پی بردن به این موضوع باعث ایجاد تحول در زندگی‌ام نشد: سنجیدن ارزش خود با واکنش دیگران یعنی وقت تلف کردن.

یگانه انتخابی که داریم نوع درگیر شدنمان در زندگی است؛ و پذیرش نقاط آسیب‌پذیرمان تعیین‌کنندهٔ عمق شهامت و وضوح هدف ماست

"مهم نیست چه کسی انتقاد می‌کند. مهم نیست چه کسی علل شکست بزرگان را مطرح می‌سازد یا به این موضوع اشاره می‌کند که مردم کجا می‌توانستند کارهایشان را بهتر انجام دهند. "مهم کسی است که همیشه در میدان است، کسی که چهره‌اش را غبار و عرق و خون پوشانده است. کسی که شجاعانه تلاش می‌کند، اشتباه می‌کند و بارها و بارها با نقایص کار خود مواجه می‌شود. "چون هیچ تلاشی بی‌اشتباه و کاستی نیست؛ ولی کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..."

کمال‌گرایی زرهی بیست‌تُنی است که با خود به این طرف و آن طرف می‌کشیم و فکر می‌کنیم از ما محافظت می‌کند.

"خدا همان جریان برقی است که وقتی دو نفر از دیدگاه اصالت و انسانیت با هم برخورد می‌کنند بینشان ایجاد می‌شود."

امید به دنبال تلاش ایجاد می‌شود.

صبح بعد از سخنرانی با یکی از بدترین خماری‌های ناشی از برملا کردن آسیب‌پذیری‌ام از خواب بیدار شدم. حتماً این احساس را می‌شناسید که صبح بیدار می‌شوید و همه چیز خوب به نظر می‌رسد تا این‌که خاطرهٔ دیروز که احساسات و افکارتان را صادقانه با عده‌ای در میان گذاشتید تمام وجودتان را فرا می‌گیرد و تنها کاری که می‌خواهید بکنید این است که دوباره زیر ملافه‌ها پنهان شوید. این چه کاری بود من کردم؟

. همدلی یعنی ارتباط برقرار کردن با احساسی که طرف مقابلتان آن را تجربه می‌کند، نه اتفاق یا شرایط

"دیگر نمی‌توانم نقابم را از چهره بردارم ــ هیچ کس چهرهٔ واقعی‌ام را نمی‌شناسد. نه همسرم، نه فرزندانم و نه دوستانم. آن‌ها هرگز منِ واقعی را ندیده‌اند. خودم هم خودم را بدون نقاب نمی‌شناسم."

اگر می‌خواهیم از کمال‌گرایی رهایی پیدا کنیم باید سفر بلندی را از "مردم چه فکر می‌کنند؟" به "همین که هستم خوب است" طی کنیم. این سفر با پذیرش حس خجالت، مهربانی با خود و پذیرفتن خودِ واقعی‌مان آغاز می‌شود.