بریده‌هایی از کتاب حس یک پایان

حالا می‌دانم تاریخ چه معنایی دارد. تاریخ را جان به در بردگان می‌نویسند. تاریخ بیشتر خاطرات کسانی است که نه از قماش فاتحان‌اند نه از تبار مهزومان.

همیشه برای بعضی‌ها یک اختلاف سنی پنج ماهه باعث می‌شود که یکی گمراهانه خود را عاقل‌تر و دانشمندتر از دیگران به حساب بیاورد.

ما از چشم آدمها است که همان آدم‌های همیشگی را می‌بینیم.

معمولا بعد از عمری دوندگی و جان کندن انتظار کمی‌آرامش پر بی‌جا نیست. به نظر استحقاق‌اش را داریم. من که این‌طور فکر می‌کنم. اما در انتها می‌فهمیم انتظار رسیدن به آرامش در زندگی خیال خامی بیش نیست.

حقیقتا آیا چیزی می‌تواند جای لحظه‌ای را بگیرد که در آن برای اولین بار عشق را تجربه می‌کنیم؟

وقتی جوانیم همهٔ آنهایی که بیشتر از سی سال دارند میانسال و آنهایی که بیشتر از چهل سال دارند عتیقه به نظر می‌رسند و گذشت زمان نشان‌مان می‌دهد پر بی‌راه نرفته‌ایم. اما وقتی جوانی‌مان از دست رفت دیگر چه اهمیت دارد کجای آن جدول رده بندی باشیم. دیگر مهم نیست میان‌سال باشیم یا فرتوت و عتیقه. آب که از سر گذشت چه یک وجب چه صد وجب. برای من که اصلا فرقی ندارد.

چیزی وجود نداشت که حواس ما را از خودمان و وظایف‌مان به عنوان فرزند خانواده پرت کند. وظایفی که عبارت بودند از درس خواندن، قبول شدن در امتحانات، استفاده از مهارت‌های کسب شده برای پیدا کردن یک شغل آبرومند و در نهایت دست و پا کردن یک زندگی آرام و بی‌دردسر که البته می‌بایست از زندگی پدر و مادرهایمان خیلی بهتر باشد. هر چند آنها بدون آشکار کردن نیت‌شان می‌خواستند ما به سبک و سیاق زندگی ساده و بنابراین بی‌نقص آنها رضایت بدهیم.

شما هر شاهد بی‌طرفی که می‌خواهید بیاورید تا شهادت بدهد می‌بینید که آدمِ مسن‌تر به هیچ قیمتی زیر بار نمی‌رود شاید فرد کم سن و سالی از او برتر و بالاتر باشد.

«الیوت می‌گوید همه چیز به تولد، هم‌آغوشی و مرگ برمی‌گردد.

الیوت می‌گوید همه چیز به تولد، هم‌آغوشی و مرگ برمی‌گردد.

معمولا اولین تجربهٔ ما از عشق حتی اگر عاقبت خوشی نداشته باشد یا در واقع زمانی که ختم به خیر نمی‌شود همان چیزی است که ما به دنبالش هستیم و به زندگی‌مان معنی می‌دهد.

تاریخ را جان به در بردگان می‌نویسند.

اما زمان... زمان چطور اول پای‌مان را جایی بند می‌کند و بعد پریشان‌مان می‌کند.

فکر می‌کنم این شاید یکی از تفاوت‌های دوران جوانی و پیری است: وقتی هنوز جوانیم، آینده‌های متفاوتی برای خودمان می‌سازیم و وقتی پیر می‌شویم گذشته‌های متفاوتی برای دیگران.

هر چقدر بیشتر بیاموزی کمتر می‌ترسی. «آموختن» نه به معنی آکادمیک آن بلکه در قالب فهم زندگی به معنی واقعی آن. منظورم این است که با شناختی که از ورونیکا و از آن سال‌های دور پیدا کرده‌ام حالا دیگر از او وحشتی ندارم.

زمان... به انتظار می‌نشیند و تصمیمات ما در بهترین حالت بسیارشکننده می‌شوند و اطمینان‌مان بسیار بوالهوسانه.

تنها حاصل این کشمکش‌ها این بود که بالاخره از مرحلهٔ «کارِ درست» رد شدم. یعنی از همان تصمیمات غیرارادی که برای توجیه آن به کوهی از استدلال نیاز داشتیم.