بریده‌هایی از کتاب زن در ایران باستان

در این دوره تعدد زوجات وجود داشته است. و هرودوت دربارهٔ ایرانیان آن دوره می نویسد: «هر یک از پارسی ها زنان متعدد و عدهٔ زیادی صیغه و کنیز دارند و بهترین صفت را پس از رشادت، پارسی در این می داند که پسران زیاد به دنیا آورد.»

یک نفر بالای سر عروس، با نخ هفت رنگ، زبان مادرشوهر و خواهرشوهر را می دوزد.

گذشته از اوستا و مسائل مذهبی، در تاریخ ایران نیز به عدد هفت اهمیت خاصی داده شده است که بدون شک باید آن را از اثر نفوذ مذهبی بدانیم. مثلاً در جشن نوروز و مهرگان، در دربار پادشاهان ساسانی در خوانچه ای هفت شاخه از درخت هایی که مقدس می شمردند، می گذاشتند و در هفت پیاله سکهٔ سفید می نهادند. و هنوز هم آراستن سفرهٔ هفت سین مرسوم است.

مقام زن در ایران باستان در ایران باستان، زن مقام ارجمندی را دارا بوده است

مقام زن در ایران باستان در ایران باستان، زن مقام ارجمندی را دارا بوده است. زن یکی از اعضای خانواده محسوب می شده و در تمام شؤون زندگی با مرد برابری می کرده است. برای اثبات این موضوع، شواهد زیادی در دست ماست: در اوستا همه جا نام زن و مرد در یک ردیف ذکر شده و در کارهای دینی که زنان باید انجام دهند و دعاهایی که باید بخوانند، زن را با مرد برابر شمرده است و حتا در صورتی که موبدی حاضر نبود، ممکن بود زن به مقام قضا برسد. در تاریخ هم چنین می بینیم که زنانی مانند همای و پوراندخت و آزرمی دخت به مقام پادشاهی رسیده اند. سن بلوغ برای مرد و زن، یکسان بوده است، گروهی از فرشتگان هم، مانند آناهیتا (ناهید)، زن هستند. در میان امشاسپندان، امرتات (مرداد) و هَوروتَات (خرداد) و سپنتاارمئیتی (سپندارمز) مؤنث هستند؛ سپندارمز نمایندهٔ زمین است و این سپندارمز (فروتنی مقدس) یکی از صفات اهورمزداست و در جهان مادی پرستاری زمین با

در میان سلاطین هخامنشی و اشکانی و ساسانی این رسم وجود داشته است؛ چنان که کمبوجیه دو خواهر خود را به زنی داشت و داریوش اول نیز خواهر خود را به زنی گرفت، اردشیر دوم با دو دختر خود و داریوش سوم با یک دختر خویش ازدواج کرد و یزدگرد دوم نیز دختر خود را به زنی گرفت.