بریده‌هایی از کتاب دیوان صیدی‌تهرانی: از شعرای سده یازدهم

دیروز ساده بود چو گل، روی نازکت جای نگاهِ کیست بر آن چهره خال‌ها؟

از هجر اگرچه نیست بلایی بتر، ولی بدتر ز هجر، از غم هجران نمردن است

تقصیر فلک نیست اگر بی‌سروپاییم چون ابر، پریشانی ما از کرم ماست

در چشم من از روزِ ازل پرده برانداخت چون آینه حیرانی‌ام استاد ندارد

گر نبودی مهر او، می‌رفتم از عالم برون عشقْ زنجیر است این مجنون مادرزاد را

هم زنده‌کرده تو و هم کشته توایم ما صبحِ صادقیم و تویی آفتاب ما

تندخویی مده از دست، که در گلشنِ حسن گل بی‌خار به نرخ خس و خاشاک رود

گنه از جانب ما نیست اگر مجنونیم گوشه چشم تو نگذاشت که عاقل باشیم

ز بس مروّتِ سرشار در دل است مرا شکستنِ دلِ خود نیز مشکل است مرا

بر من گذار اگر نکنی، یاد کن مرا

انکارِ بردنِ دل ما چند می‌کنی؟ مردم به چشمِ مست تو بینند خواب ما

مرگ از محبت تو خلاصم نمی‌کند در زیرِ خاک هم دل من پای‌بست توست

پندِ ناصح می‌تواند جوش عشق ما نشاند گر تواند باد، دریا را لب از فریاد بست