بریده‌هایی از کتاب نماز و مدیران

هنگامی که امیر مؤمنان (ع) محمدبن‌ابی‌بکر را به حکومت مصر گماشتند، در پیمان‌نامه‌ای که برای او نوشتند، تأکید فرمودند که: وَاعْلَمْ أَنَّ کلَّ شَیْ‌ءٍ مِنْ عَمَلِک تَبَعٌ لِصَلَاتِک؛‌ «بدان که تمام اعمالت تابع نمازت خواهند بود».

از امام صادق (ع) روایت شده است: «طولانی بودن سجده‌ها و رکوع‌های افراد را نبینید؛ شاید ازسرِ عادت چنین می‌کنند و اگر چنین نکنند، دچار ناراحتی شوند؛ بلکه به راست‌گویی و ادای امانت آنان بنگرید».

وَ اسْتَعْمِلْنِی بِمَا تَسْأَلُنِی غَداً عَنْه؛‌ «خدایا مارا به آن مشغول کن که از ما سؤال می‌شود».

إنّ الإنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا * إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَ إِذَا مَسَّهُ الخَیرْ مَنُوعًا * إِلاَّ الْمُصَلِّینَ؛ «به‌درستی که انسان بی‌تاب آفریده شده است. هرگاه شری متوجه او شود، ناراحتی میکند و هرگاه خیری به او روی آورد، بخل می‌ورزد؛ ولی نمازگزاران چنین نیستند».

و درستکار بود. او در انجام دادن وظایف دینی مراقبت کامل داشت. معمولاً همه‌روزه پس از نماز صبح، مدت زمانی به ذکر و دعا مشغول می‌شد و پس از آنکه آفتاب طلوع می‌کرد، جامۀ وزارت می‌پوشید و به دربار می‌رفت. روزی سلطان طغری، وزیر را پیش از طلوع آفتاب احضار کرد. مأموران به منزل وی رفتند و او را در حال خواندن دعا دیدند. امر پادشاه را ابلاغ کردند، ولی وزیر به گفتۀ آنان توجهی نکرد و همچنان به خواندن دعا ادامه داد.

مأموران بی‌اعتنایی او را بهانه کردند و به عرض سلطان رساندند که وزیر نسبت به اوامر پادشاه احترام نکرد، و با این سخن، سلطان طغری را سخت خشمگین کردند. وزیر پس از فراغت از ذکر و دعا، سوار مرکب شد و به دربار آمد. به‌محض ورود، شاه با تندی به وی گفت: چرا دیر آمدی؟ وزیر در کمال قوت نفس و آرامش خاطر عرض کرد: ای پادشاه، من بندۀ خداوندم و چاکر سلطان طغری؛ تا از بندگی خدا فارغ نشوم، نمی‌توانم به

وجدان کاری وزیر «خواجه منصور» وزیر «سلطان طغری»، مردی دانا، لایق، باشخصیت، خداپرست

در آیات ۱۹ تا ۲۲ این سوره چنین آمده است: إنّ الإنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا * إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَ إِذَا مَسَّهُ الخَیرْ مَنُوعًا * إِلاَّ الْمُصَلِّینَ؛ «به‌درستی که انسان بی‌تاب آفریده شده است. هرگاه شری متوجه او شود، ناراحتی میکند و هرگاه خیری به او روی آورد، بخل می‌ورزد؛ ولی نمازگزاران چنین نیستند».