بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغی بسطامی

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

به کمال عجز گفتم که به لب رسید جانم ز غرور ناز گفتی که مگر هنوز هستی

من که الا عاشقی جرمی نکردم هیچ وقت این عقوبت‌های پی در پی جزای من نبود

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

قدم به کوچهٔ دیوانگی بزن چندی که عقل بر سر بازار عشق حیران است

با خبر از حال ما هیچ نخواهی شدن تا نکند با تو عشق آن چه به ما کرده‌ای

با خبر از حال ما هیچ نخواهی شدن تا نکند با تو عشق آن چه به ما کرده‌ای

شبی بی روی آن مه روز کردن برون از حد امکان است ما را

بیداریم چه دانی، ای خفته‌ای که شبها ننشسته‌ای به حسرت، نشمرده‌ای ستاره

ز آه شررفشان من نرم نمی‌شود دلش آتش من نمی‌کند چارهٔ سنگ خاره را

کیفیت نگاه تو از جام خوش‌تر است لعل لبت ز بادهٔ گلفام خوش‌تر است

دل به نگاه اولین گشت شکار چشم تو زخم دگر چه می‌زنی صید به خون تپیده را

مریض عشق تو را حاجتی به عیسی نیست که کس نمی کند این درد را دوا جز تو

بی‌بها جنس وفا ماند هزاران افسوس که ندانست کسی قیمت این کالا را

کوی معشوق عرصهٔ محشر بانگ عشاق نغمهٔ صور است

عمری که صرف عشق نگردد بطالت است راهی که رو به دوست ندارد ضلالت است

گر خوانده‌ای کتاب ثواب و گناه را جز شاه کیست سایهٔ پایندهٔ اله زین سایه سر مپیچ و مرنجان اله را در دور او نبرده فلک نام ظلم را در عهد او ندیده جهان دود آه را هم حضرتش مراد دهد نامراد را هم درگهش پناه دهد بی‌پناه را

دوشینه فتادم به رهش مست و خراب از نشهٔ عشق او نه از بادهٔ ناب دانست که عاشقم ولی می‌پرسید این کیست، کجایی است، چرا خورده شراب

چنان به روز جزا خسته بودم از شب هجران که التفات نکردم به هیچ گونه عذابی

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

کسی از دست قضا جان به سلامت نبرد مگر آن تن که بر تیغ محبت سپر است

ترک چشم تو بیارست صف مژگان را تیره بخت آن که بدین صف نسپارد جان را

ز بس خو با خیال او گرفتیم وصال و هجر یکسان است ما را

مردان خدا پردهٔ پندار دریدند یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند هر دست که دادند از آن دست گرفتند هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند یک طایفه را بهر مکافات سرشتند یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند یک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند یک زمره به حسرت سر انگشت گزیدند جمعی به در پیر خرابات خرابند قومی به بر شیخ مناجات مریدند یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

به جان تا شوق جانان است ما را چه آتش‌ها که بر جان است ما را

آشفته خاطر کرده‌ام جمعیت عشاق را هر شب که یاد آورده‌ام زلف پریشان تو را

سر سودا زده بسپار به خاک در دوست که از این خاک توان یافت سر و سامان را

تا باد صبح دم زد از آن زلف و خط و خال آتش گرفت عنبر و عود و عبیر را هر دل که شد به گوشهٔ چشم وی آشنا یک سو نهاد گوش نصیحت پذیر را بوسی نمی‌دهد به فروغی مگر لبش بوسیده درگه ملک ملک گیر را زیب کلاه و تخت محمد شه دلیر کار است ملک و ملت و تاج و سریر را

باعث مردن بلای عشق باشد مرا راجت جان من آخر آفت جان شد مرا نرگس او با دل بیمار من الفت گرفت عاقبت درد محبت عین درمان شد مرا

از کشت عمل بس است یک خوشه مرا در روی زمین بس است یک گوشه مرا تا چند چو کاه گرد خرمن گردیم چون مرغ بس است دانه‌ای توشه مرا