بریده‌هایی از کتاب مرگ یک دست سفید می‌پوشد

متنفرم از کلماتی که زورشان به مورچه هم نمی‌رسد

دریا اول دریا نبود در/یا پنجره بود می‌شد از همه سو وارد جهان شد پناه برد نگاه کرد عاشق شد تا اینکه یک سفر همه چیز را غمگنانه بهم ریخت مردی که مجبور به رفتن بود یک روز پنجره را بست و آنقدر توی خودش رفت که از غصه آب شد آب شد

همه ما بخت‌برگشته‌ها خیلی ساده و همان اول می‌خواستیم بگوییم: «دوستت دارم» نتوانستیم و یک حرف ساده را هزار سال کش دادیم...

نگران من نباش من حالم خوب است فقط شنبه‌ها دلم می‌گیرد و یک‌شنبه‌ها و دوشنبه‌ها و سه‌شنبه‌ها و چهارشنبه‌ها و پنج‌شنبه‌ها و جمعه‌ها...

جهان جذام گرفته رفیق کافی‌ست بگویی «دوستت دارم» تا همه از تو بگریزند

دلخوشی‌هایم کم نیستند می‌توانم به تو فکر کنم یا می‌توانم به تو فکر کنم یا می‌توانم به تو فکر کنم یا می‌توانم به تو فکر کنم یا...

«12 شب» نای یک شدن ندارد...

نیستی و تمام روزها «مبادا» هستند کاش کمی از صدایت را زیر بالشم نگه داشته بودم

دلگرمی... حضورت دیدن اتفاقیِ آشنایی نزدیک در شهری دور است برای مسافری که همه چیزش را در ایستگاه گم کرده است....

برفی نا بهنگامم که بر زخم‌هایش نمک پاشیده‌اند...

نیستی و تمام روزها «مبادا» هستند کاش کمی از صدایت را زیر بالشم نگه داشته بودم

دلم لک زده برای یک قرار معمولی گوشه‌ی کافه‌ای معمولی دو صندلی خالی معمولی و فنجانی چای تلخ..

مرگ دارد دگمه‌های پیراهنش را می‌بندد حاضر می‌شود تا مرا ببرد

غروب و چشمهای لاک‌پشتی که چند قدمی دریا به پشت افتاده است...

بر سر تفنگها، این رویاهای من است که هی خطور می‌کند آمار دقیقی از تلفاتم نیست

چقدر دیر می‌فهمد عشق شعبده‌ای است که مثل بقیه یک روزی لو می‌رود

ساحل قرار نیست همیشه نشانه نجات باشد نهنگ هم که باشی یک جایی آب از سرت می‌گذرد

«ساقی! بیار باده و با محتسب بگو انكار ما مكن كه چنین جام جم نداشت»

سرو صد ساله را مرد همسایه امروز برید می‌گفت: خراب کرده نمای سنگی سیاه خانه‌اش را می‌گفت: درخت هم اینقدر بزرگ...

فکرم هر شب با پیراهن سفید به خانه بخت می‌رود و صبح با پیراهن سیاه برمی‌گردد