بریده‌هایی از کتاب درخت‌های بی‌سایه

عشق باید مثل کتاب‌ها باشد، مثل افسانه‌ها، مثل فیلم‌ها. برای همین هم است که شکست می‌خورد، که داغان می‌شود، چون انتظاراتش برآورده نمی‌شود. چون هیچ‌چیز مطابق رؤیاها و تخیلاتش نیست. چون همیشه منتظر یک چیز فوق‌العاده است، یک چیزی که زندگی‌اش را زیرورو کند.

من همیشه خودم را معلق حس می‌کردم، بی‌ثبات، بی‌سروته، وصل به هیچ‌جا. گاهی همه‌ی عواطفم بسته به سیگنال‌هایی هستند که آرزو دارم بشنوم. اما صدایی نیست. از انتظار خسته می‌شوم.

یک ورود ممنوع بزرگ و همیشگی به همه‌ی افکار کسل‌کننده، افسرده‌کننده، به ترس‌هایم: ترس از تنهایی، پیری، بی‌کسی، بی‌عشقی، چیزی نبودن، چیزی نشدن.

یاد خط‌های قاب‌شده‌ی اتاق پدربزرگ افتادم. چیزهایی را که آن‌موقع نمی‌فهمیدم حالا می‌فهمم: دلا خو کن به تنهایی که از تن‌ها بلا خیزد.

تو مغرور، خودخواه، کله‌شق و یک‌دنده‌ای. در مهربانی، آبیاری قطره‌ای می‌کنی. فکر می‌کنی چه‌قدر فرصت هست؟ یاد شانزده‌سالگی‌ات افتاده‌ای و دلت می‌خواهد رمان غرور و تعصب را بازی کنیم؟»

دلم می‌خواست توی سن خودم باشم. یعنی سن خودم را حس کنم، اما نمی‌کنم. نمی‌دانم چه‌طور می‌شود آدم سن خودش را حس کند.

. از شعرهایی که در این جاده‌‌ها جاری‌‌اند، ازکلماتی که از خشونت این کامیون‌ها و وانت‌ها کم می‌‌کنند، خیلی چیزها

تکراری، بالاخره یک‌طوری تو را به قدیم‌ندیم‌ها می‌‌برند. توی این فیلم‌ها، آدم‌خوب‌ها حتماً سه‌تاری چیزی می‌‌زنند. صدای قیژقیژ کشیده شدن قلم خوش‌نویسی‌شان روی کاغذ گلاسه هم شنیده می‌‌شود. اهل پول‌وپله هم نیستند و همه را نصیحت می‌کنند. طنز مختصری هم دارند که مثلاً امروزی و خوش‌مشرب‌شان می‌‌کند