بریده‌هایی از کتاب نیمکت داغ

«فکر نکن چه اشتباهی مرتکب شده‌ای. مطمئن شو حرکت بعدی‌ات را درست انجام دهی.»

احتمالاً اولین چیزی که از تماشای فوتبال آموختیم، این بود که نتیجهٔ بازی خوب همیشه مترادف با پیروزی نیست؛ این‌که بازی تماشایی همیشه خوشحال‌تان نمی‌کند؛ این‌که نتیجه بازی بد هم همیشه شکست نیست. این‌که بهترها همیشه برنده نمی‌شوند.

«مهم نیست نتیجهٔ بازی چه شود، مهم این است عزت نفس‌مان را حفظ کنیم.»

«هیچ آموزش روان‌شناسانه‌ای بهتر و مؤثرتر از بزرگ شدن کنار مشتری‌های جوربه‌جور نیست. آشنایی من با تاکتیک‌ها و بازیکنان طی حرف زدن با مشتریان دربارهٔ فوتبال رقم خورد.»

این‌که بازی‌های برزیل ناکام ۱۹۸۲ در مقایسه با برزیل قهرمان ۱۹۹۴ و ۲۰۰۲ تماشاگران بسیار بیشتری در وب‌سایت‌ها دارد، نمایانگر این بود که حرف آخر را همیشه هم برنده‌ها نمی‌زنند. خیلی‌ها هربار دل‌شان برای فوتبال زیبا تنگ می‌شود زیر لب زمزمه می‌کنند «برزیل تله سانتانا کجاست؟»

من دنبال هنرمندان تک‌نواز نبودم. من دنبال برپایی یک ارکستر بودم. بهترین ستایش از من هم شنیدن این جمله بود که فوتبال ساچی بسان شنیدن یک قطعهٔ موسیقی دل‌نواز است.»

شوچنکو پس از پیروزی در لیگ قهرمانان اروپا با پیراهن میلان بر مزارش شتافت. مدالش را بر گردن مجسمهٔ لوبانوفسکی آویخت و برابر تندیس استاد سر تعظیم فرود آورد.

شش بازی. شش پیروزی. ۱۹ گل زده. ربایندهٔ ابدی جام ژول‌ریمه. در عین‌حال پایان یک دوران. پایان عصر معصومیت فوتبال. برای آخرین‌بار بود که بهترین تیم با بهترین نمایش قهرمان جهان می‌شد.

زاگالو پوست انداختن فوتبال را از دورانی به دوران دیگر تماشا کرد. می‌دانست شیوهٔ بازی مردانش در ۱۹۷۰ متعلق به عصر سپری‌شده‌ای است. عصری محوشده. می‌گفت، «همه‌چیز عوض شده. پیش‌ترها فضای بیشتری برای حرکت پیدا می‌کردید. پیش‌ترها صد متر، فاصلهٔ طولانی‌تری بود. پیش‌ترها این‌قدر تجمع وجود نداشت. پیش‌ترها نمی‌گفتند زشت بازی کن و برنده شو.» او هم برای پیروزی بزرگ در ۱۹۷۰ در خاطره‌ها خواهد ماند. برای رهبری آخرین تیمی که در جام‌های جهانی هم زیبا بازی کرد و هم برنده شد و قهرمان.

«فوتبال در مغز زاده می‌شود، نه جسم.»