بریده‌هایی از کتاب ناخدا برای ناهار رفته و ملوانان کشتی را تسخیر کرده‌اند

بیشتر زندگی‌ام، پول آنچنانی نداشتم. نیمکت پارک و غرغر صاحب‌خانه را خوب می‌فهمم. دو چیزِ پول اشتباه است: خیلی زیاد بودنش و خیلی کم بودنش

دو چیزِ پول اشتباه است: خیلی زیاد بودنش و خیلی کم بودنش

مردم مرا خالی می‌کنند. باید از آن‌ها دور شوم تا دوباره خودم را پر کنم.

از بچگی در جهنم خودم به سر می‌بردم، هنوز هم در جهنم خودم هستم و احساس برتری نمی‌کنم.

چه سیرک جالبی، تنها بودن ما را مجبور می‌کند به هم عشق بورزیم

تا بحال نشده که از روی پل با ماشین رد شوم و به خودکشی فکر نکنم. نمی‌توانم به دریاچه یا اقیانوسی، بدون فکر به خودکشی، نگاه کنم. منظورم این است که دیگر وقتی ندارم. اما خودکشی همیشه به من چشمک می‌زند. مثل چراغی که همیشه در تاریکی روشن است. ولی همیشه از بیرون به تو کمک‌هایی می‌شود تا بتوانی بیشتر در بازی بمانی، می‌فهمی؟ و فقط می‌تواند دیوانگی باشد و اصلاً هم جالب نیست رفیق.

فکر کنید و بعد فراموشش کنید وگرنه دیوانه می‌شوید.

همهٔ ما در طول زندگی بارها در تله‌های مختلف گیر می‌کنیم و زخمی می‌شویم. هیچ‌کس از دست این تله‌ها فرار نمی‌کند، حتا کسانی هستند که در تله‌ها زندگی می‌کنند. مسئله این است که بدانی تله، یک تله است و اگر داخل تله باشی و نفهمی، کارت تمام است.

زندگی بدون نوشتن آسان‌تر از زندگی بدون لوله‌کشی آب است

همهٔ ما به سمت مرگ می‌رویم، همهٔ ما، چه سیرک جالبی، تنها بودن ما را مجبور می‌کند به هم عشق بورزیم اما این هم جواب نمی‌دهد. ما وحشت‌زده و غرق در ابتذالیم، توسط چیزی که نیست، خورده می‌شویم.

هیچ‌وقت برای نوشتن زور نزنید، لغات را مجبور نکنید. به جهنم، اینجا اصلاً مسابقه‌ای درکار نیست و مطمئن باش رقابت خیلی کمی هم وجود دارد. خیلی کم.

از بچگی در جهنم خودم به سر می‌بردم، هنوز هم در جهنم خودم هستم و احساس برتری نمی‌کنم.

دید من به نویسندگان این‌طور است، انسان‌هایی نیمه‌دیوانه که نمی‌توانند با جامعه هماهنگ شوند.

وقتی می‌نویسی شب‌ها موقع خواب انگشت‌های پایت به تو می‌خندند، وقتی می‌نویسی مثل ببرها با غرور گام برمی‌داری، وقتی می‌نویسی آتشی در چشمانت به وجود می‌آید که می‌توانی به راحتی با مرگ رو در رو شوی. مثل یک جنگجو می‌میری و با افتخار به جهنم می‌روی. خوش‌شانسی دنیا. همراهش برو، ارسالش کن، دلقکی در تاریکی باش. بامزه است. بامزه است و یک خط جدید دیگر...

هربار به کسی پولی بدهید تا به شما بگوید چکار کنید، یک بازنده هستید و این شامل روان‌پزشکت، روانشناست، دلال و حتا معلم مدرسه و افراد دیگر هم می‌شود. هیچ درسی بهتر از این وجود ندارد که بعد از شکست دوباره خودت را جمع و جور کنی و به کارت ادامه بدهی. اما هنوز بسیاری از مردم با ترس دست و پنجه نرم می‌کنند. آن‌قدر از شکست می‌ترسند که شکست می‌خورند. خیلی تحت تأثیر شرایط هستند، عادت کرده‌اند که به آن‌ها گفته شود چکار کنند. این مشکل از خانواده سرچشمه می‌گیرد و سپس به مدرسه می‌رسد و در انتها وارد دنیای کار می‌شود.

مردم حاضرند ببازند تا برنده شوند.

نوشتن من یعنی زنده بودن من و اگر نتوانم یعنی تمام گذشته‌ام الکی بوده است.

هیچ درسی بهتر از این وجود ندارد که بعد از شکست دوباره خودت را جمع و جور کنی و به کارت ادامه بدهی.

بعضی وقت‌ها هشداری وجود ندارد. همه‌چیز در یک ثانیه اتفاق می‌افتد. همه چیز تغییر می‌کند، تو زنده‌ای اما یکباره می‌میری.

چیزهای زیادی هستند که می‌توان راجع‌به‌شان نوشت اما نمی‌توان دربارهٔ آن‌ها حرف زد.

همین‌طور که مشغول قدم زدن بودم این بچه را دیدم که به سمتم می‌دود. می‌دانستم چه می‌شود. راهم را بست. "ببخشید، شما چارلز بوکوفسکی هستید؟" گفتم: نه، من چارلز داروین هستم و از کنارش گذشتم.

سادگی کلید موفقیت است.

خیلی خوشحالم که بزرگی و عظمت را در دیگران می‌بینم هرچند که مقدار آن اندک است.

من نمی‌خواهم که با واقعیت روبرو شوم. البته یک سؤال؛ کدام خری دوست دارد با واقعیت روبه‌رو شود؟

موسیقی پناهگاه من بود.

به نظر من بیشتر احساس کن و کمتر فکر کن.

هر نویسنده برای من جادوی خاصی دارد. هر کس در را به لغات خودش باز کرده است

اینجا هم مثل بقیه جاها پر از غم و غصه و ناراحتی است. جایی برای رفتن نیست. چرا یک جا هست. این‌که بروی داخل اتاق و در را ببندی، در این حالت، یا زنت افسرده می‌شود یا خودت افسرده‌تر می‌شود. سرزمین همسران افسرده توسط مردانی ساخته شده است که همیشه در اشتباه‌اند.

دوست دارم که در زندگی بعدی‌ام گربه باشم، روزی ۲۰ ساعت بخوابم و منتظر غذا باشم، در گوشه‌ای بنشینم و ماتحتم را بلیسم. انسان‌ها بدبخت و عصبی‌اند، تک‌بعدی فکر می‌کنند.

هرکسی فکر می‌کند که فقط خودش راه و چاه را بلد است. انسان‌های احمق گمشده. من هم یکی از آن‌ها هستم. این کار برای من یک سرگرمی است.