بریده‌هایی از کتاب عمارت چوبی

در همان حال کاترین و دوستش سر و صدا کنان وارد خانه شدند. او همیشه با سر و صدا وارد می‌شد و این‌طور ورودش را اعلام می‌کرد.

ما بی آنکه بخواهیم در نسل‌های بعد تکرار می‌شویم

لعنت به ما که نمی‌گوییم درون پرآشوبمان چه می‌گذرد. چه قرنهاست برای جسممان، بلکه برای روح عصیانگرمان لباس می‌دوزیم. جسم تسلیم می‌شود و روح این لباس تنگ را هر بار می‌درد و می‌گریزد.

و حالت نگاهش که به‌سختی می‌شد از درونش آگاه شوی...

شاید شبی بیدار بمانم و مرز بین خواب و بیداری را کشف کنم. آیا خداوند چنین قدرتی به من خواهد بخشید.